ja dezerter

Hekate

JA DEZERTER

ha ha ha
to nie trup!
to na źdźble trawy
kołysze się major
zwątpienia

żeby jeszcze w boga
w kościół powszechny
z kogutkiem na dachu
w sens istnienia
_ _ _

ale nie
nie w stronę wielkich
trawa nagina
grzbiet

do dna pije soki
w tej kosmicznej
spelunie
i pali jednego za
drugim

z drzewa sznur
kawał gliny
wrak dawnych pojęć:

że jest cel
że litera
że dla siebie i innych
że przecież nauka
_ _ _

ha ha ha
głos z głębi wanny
zardzewiałej jak samo
zło

jakie to śmieszne
panie majorze
gdzie rozkaz?
gdzie mapa?
gdzie ten cały
blichtr wtłoczony
w pobudkę?

trąbka grzmi
nie dla mnie
ja dezerter

uciekam nocą
bo tak wypada
na nogach buty
robespierre'a
i gnój

ja dezerter
nie szukam poezji
tylko pajda chleba
z głupią
nadzieją:

że jest cel
że litera
że dla siebie i innych
że przecież nauka
_ _ _

ja dezerter
z głową pod
nóż

Zaheel

Musiałam przeczytac dwa razy, żeby spróbować zrozumieć. Pełen jest niedokończonych myśli, takich urwanych w środku, ale wszytsko w końcu układa sie w jednolitą całość. Najbardziej przemówił do mnie fragment mówiony przez dezertera. Jes taki naprawdę, bez idealizowania.

Maggie

Hekatko... jakbym czytała któregoś z poetów z Młodej Polski...
Nie wiem czemu ale skojarzyło mi się z tą epoką.
Bardzo bardzo bardzo dobre.

Hekate

To chyba przez pomyłkę nasiąkłam młodopolską atmosferą, jako że w tym semestrze non-stop wałkuję te wszystkie dziwactwa literackie. Hmm, być może coś w tym jest... ale do absyntu i opium się nie przyznaję Wink

Ja też lubię ten fragment dezerterowy, Zah. Tyle, że bez początku nie ma sensu.

Natalia Lupin

A mi się najbardziej podoba to: