[Sady]

Strach na Wróble

Nad zielonością sadów, wzniesionych pod wzgórzem
daleko na horyzoncie dmą ku sadom burze
chmury dwie sczernione na węgiel, brnąc ogromnym chłodem
sypać będą siarczyście- śniegiem, wodą, lub lodem.
A ludzie patrzą się tylko, zamknięci w swych domach
w jedną z burz, bo cóż będzie- zagłada, czy woda?
Bo co ma robić człowiek? Jak zapobiec zniszczeniom,
gdy wie, jak to z wodą- raz anioł, a raz demon.
Raz sypie kroplami, odżywia, nawilża
raz niszczy i łamie- a ludzie milczą
i patrzą się ze łzami, jak ich jabłka i róże
niszczone są czasami przez dwie okrutne burze.

Hekate

Hehe, z "Panem Tadeuszem" mi się momentalnie skojarzyło - pewnie dlatego, że mamy tu przykład poezji opisowej.
Jedno mi się bardzo, ale to bardzo nie podoba! Nie mówi się, że "ludzie się patrzą" a dwa razy ten błąd powtórzony został. Po kiego czorta używać tu czasownika zwrotnego? To "się" jest zupełnie niepotrzebne.
Czasami zgrzyta rytm - i nad tym warto by było popracować.

Ogólnie: bez emocji. Wiersz dość przeciętny, ale ciekawy właśnie z powodu swojej opisowości. Ćwiczenia potrzebne!