Wierszyje

Maggie

Meg wygląda obecnie tak: Sad

Jej... Żal mi tej bezimiennej dziewczyny...

Joan P.

''Równość''

Byłaś z nich najstarsza
Niejedno już przeżyłaś
Gdy rewolucja zaczęła grać marsza
Przyjaciół wszystkich straciłaś

Ze swoim młodszym bratem
Przyłaczyłaś się do buntowników
Gdy dusze łamano batem
Gdy pieśń ginęła wśród krzyków

''Równość'' – Twe serce wołało
Wśród huku i krwi zapachu
Trafili cię w ręke strzałem
Gdy brata osłaniałaś

I wtedy przy ognisku
Leczać rany, susząc łzy
Przywódczyni mówiła o wszsytkim
Ta mała nie mówiła nic

O świcie cię obudzono
Hukiem strzałów z daleka
Twe spojrzenie na małą trafiło
Wiedziałaś, co ją czeka

Walka już się skończyła
Opadł już dawno pył
Na ziemii leżało ciało
W którym niegdyś duch małej tkwił

Aurora

makbra. Masakra. Tak smutno, zwyczajnie i... ciepło? pisać o czymś tak obrzydliwym, jak śmierć. O czymś, dla czego podobnież żyjemy.
*Ora wdziewa czapkę rewolucyjną, i ukrywa pod jej daszkiem łzy*

Maggie

Joan! Zamawiam sobie opowiadanie na bazie Twoich wierszy!
PS: Jeśli można.

Joan P.

Można, a nawet wdzięcznam.
Rylko poczekaj aż wkleje ostatni, czwarty. O chłopaku.

Joan P.

''Braterstwo''

Byłeś jeszcze młody
Musiałeś opuścić dom
Z siostrą przebiegłeś przez schody
Miałeś już tylko ją

Już wtedy kazano ci walczyć
Gitarę na karabin zmienić
Walczyć o losy dalsze
Swojej ojczystej ziemii

Siostra cię zaprowadziła
Do reszty buntowników
Resztki odwagi straciłeś
Wśród tych starych byków

''Braterstwo nie tak ma wyglądać''
Ta myśl cię nawiedziła
I wciśniętą w kącie
Tę małą zobaczyłeś

Była młodsza od ciebie
Poznałeś to do razu
Lecz w przeciwieństwie do ciebie
Nie stchórzyła ani razu

Wtedy przy ognisku
Porozmawiać chciałeś luźno
Lecz sen był już blisko
Rano było za późno

Ceres

Fiu fiu, gryfońskie klimaty...

Maggie

No i cykl zakończony, a ja się zabieram do pisania opowiadania. Tylko mi powiedz, jeszcze, chłopak był bratem adresata wiersza?

Joan P.

Chłopak był bratem adresatki poprzedniego wierszyja, młodszym i niedoświadczonym.

Maggie

No. O to mi chodziło ;D

Angel

to gratuluję. ja nic z tego nie rozumiem ani w połowie - choć można mnie poławicznie zrozumieć, że choć w połowie zrozumncie, że jestem odurzona miłością, i chciałabym kochać go tak, jak w połowie na to zasługuje

Joan P.

Dla Lo. Nie Ty jedna wyrpowadziłaś się zmiasta na zadupie za tyłkiem

''W miejście''

Któś mi mówił: ''Warszawa!
Ile tam świetnych miejsc!''
Ja sie wtrącam: 'To złuda!
Czy słyszałeś tam śmiech?''

Ja tam kiedys mieszkałam
W środku świateł i huku
Rozmów sie nie słyszało
Przeceiż każdy klął w duchu

Każda twarz była obca
Choćbyś nawet ją znał
Co krok była nowsza
Człowiek dosyć juzmiał

Teraz nie chcę tam wracać
Za długo żyłam tu
Nie będę nad miastem płakać
Nie obchodzi mnie już

Joan P.

''Carpe diem''

Kiedy to się zaczęło
Widziałas każde zło
Chciałaś, by nic sie nie liczyło
Tylko prochy, seks i rock & roll

Wiedziałaś,co chcesz zrobić:
Kochaj, rządź i dziel
Dwa kolory mogą świat twój zdobić
Tylko czerń i biel

Wciąz nie wierzysz w te bzdury
By rozpamiętywać każdy dzien
w głowie wciąż ci szumi
Ciesz, sie chwilą, carpe diem!

I znów się komus wymykasz
Śmierci śmiejesz w twarz
Pojawiasz się z znikasz
W życiu szarych mas

Joan P.

''Nienawiść''

Nienawiść cie napędza
To przecież chore, dobrze wiesz
Lecz najbardziej cię przeraża
Gdy myślą ''nie'', a mówią ''tak''

Wiesz, że tego już nie zmienisz
Nienawiśc jest w wszsytkich nas
Nie próbuj jej w sobie tłumić
Gdy myślisz ''nie'', nie mów ''tak''

Chcesz być sprawy bojownikiem
A na polusama tkwisz
To wszsytko jest wynikiem
Że myślą ''nie'', a mówią ''tak''

Chcesz z nienawiścią walczyć
Mimo że ja w sobie masz
Tp przecieżludkzie nienawidzić
I myslec ''nie'', mówiąc ''tak''

Joan P.

''Buntownicy'''

Dam ci radę, rzuć wiary kajdany
Przed całym światem zamknij swe rany
Nikt twej wolności niech nie narusza
Niech pozostanie ci pustka w duszy

Kto rozkazuje, nie słuchaj go
Bądź świadom tego, że masz w sobie zło
Do żadnej wiary nie będziesz zdolny
Choc tego pragniesz, nie będziesz wolny

Wyjdź im naprzeciw, podnieś czoło
Chwyć w ręce broń, popatrz wokoło
Miłości żadnej już nie dostaniesz
Dostajesz tyle, ile sam dajesz

Nikogo nie kochasz nikt nie kocha ciebie
Nigdzie nie możesz czuć sie jak u siebie
Znów cierpisz, włóczyć się przy drodze
Nikt nie utuli, nikt nie pomoże