Knajpa IV

Hekate

Łohohoho, jak blisko starego miasta z mnóstwem knajp, to jakże my biedne znajdziemy Orbitowskiego? Wink

Nie no, fajnie, zawsze mniejsze wywiejewo. Chociaż wywiejewa też miewają swoje dobre strony.

Ceres

No, na przykład takie, że tam, gdzie teraz będzie, dużo łatwiej dostać w czapę. Choć może histeryzuję ze względu na bliskość Bronowic.

Kira

Tiaa, wakacje się chyba po mału kończą; ja to czuję zwłaszcza wieczorami, kiedy marzną mi moje gołe stopy ^^

Wczoraj oglądałam na Youtube filmiki z Ralphem Fiennes'em i Danielem Radcliffe'em czytającymi fragmenty slashfika Harry/Voldemort i Tomem Feltonem przyznającym się do słabości do Drarry. Srsly, może jestem naiwna, ale myślałam, że oni nie mają pojęcia o fanfiction! Needless to say, mój mózg implodował (i prawie umarłam ze śmiechu Razz

).

A tak ogólnie to stagnacja ;] Mam ostatnio fazę na kręcenie loka i czytanie Shakespeare'a, zwłaszcza odkąd się dowiedziałam o Koriolanie pana Fiennes'a (wypadałoby przeczytać sztukę zanim się obejrzy ekranizację, choćby po to, żeby cokolwiek zrozumieć). A tak a propos filmów - jeśli ktoś się wybiera na Elizjum to niech da znać czy warto to obejrzeć, bo to pierwszy film od nie wiadomo jakiego czasu, na który mam ochotę wybrać się do kina Smile

Ceres

Zabawne, bo ja oglądałam te filmiki przedwczoraj Wink

. Ralph był chyba najlepszy. Zaczęłam się zastanawiać, jak bym zareagowała na ich miejscu, i o ile uważam, że Daniel ma najrozsądniejsze podejście - to znaczy zdaje sobie sprawę ze zjawiska, ale woli się od niego trzymać z daleka - to chyba nie dałabym rady na jego miejscu.

Joan P.

Przypomniało mi to panikę, jaką na tumblrze wywołało wyznanie Martina Freemana, że czyta sherlockowe fanfiki. Było wtedy na co patrzeć.
Ale poważnie, to jest chyba do przewidzenia, że jakiś co bardziej znany aktor trafi w końcu na fanfiki, które nie są fabularne. Powiem więcej - gdybym była aktorką, pewnie sama bym takich fanfików szukała, choćby z ciekawości. Gdybym kiedyś napisała coś, co zostanie wydane i zdobędzie sławę średniego zasięgu, i ktoś zacznie pisać do tego fanfiki, też bym je wyszukiwała. Te najmniej fabularne, najmniej prawdopodobne pod względem psychologii, anatomii i prawdopodobieństwa. No, ale moja ciekawość strzela do lwów z CKM-u. Może aktorzy mają podobnie.
Pewnego rodzaju groza fascynuje Smile

Ceres

My z koleżanką piszemy dla własnej perwersji powieści z kluczem, i powiem szczerze, że gdyby kiedykolwiek zostały wydane i miały choćby przeciętny fandom, to ja już wiem, jakie alternatywne shipy byłyby najpopularniejsze. Pisząc kilka scen, szczerzyłam się sama do siebie, wyobrażając sobie slashowe ich interpretacje Very Happy

.

Hekate

O matko, nieplanowane slashowe shipy to zuo! Wink

Kiedyś w przypływie masochizmu przeglądałam swoje stare teksty i o mało zawału nie dostałam jak zobaczyłam, CO TAM JEST. Ekhm.

A co do tego oberwania w czapę na Falkonie, to wiieeeeesz. Raczej żule dostaną w czapę, nie my! I uciekną w podskokach /ładuje kałacha/

Miałam bardzo bardzo niedobry dzień. Bardzo. Ale zeżarłam loda, poczytałam knigę, wypiłam rakiję i trochę mi lepiej.

Hekate

Dla zainteresowanych: włoski stary serial les mis z lat 60tych jest mruuuuuu! Jak mogłam go przegapić? Ahaahahahhaaa.

(zaczęłam oglądać od końca z wiadomych względów)

(jak usłyszałam: "Mario, amore mio!" to padłam ze śmiechu Very Happy

)

(Enjolras capo di tutti capi! kwik)

[link widoczny dla zalogowanych]

Ceres

Linka daj do serialu lupiej Wink

.

Weszłam w crossovery na FFnecie i wiecie, co znalazłam? Romans Hermiona/Henryk VIII. Ugh...

Joan P.

Boru, co oni tacy starzy?* Ja wiem, XIX i w ogóle, ale chyba nawet wtedy ludzie znacząco przed trzydziestką nie powinni wyglądać, jakby się zbliżali do tej trzydziestki z drugiej strony. (Jeszcze jedno, Grantaire, nie masz jakiegoś kąta, w którym powineneś siedzieć nawalony jak czerwonoarmista na tym etapie?)
A Enjorlas capo di tutti capi... No, powiedzmy, aż tak mi się to nie kłóci. Lubię faceta, ale jak się przebrnie przez zachwyty Hugo nad nim, to ździebko psychol z zapędami dyktatorskimi.
* Ten zarzut dotyczy bardzo wielu adaptacji. To też chyba jedyny zarzut, jakiego nie stawiam wersji z 2012

A co do oglądania od końca... Szefowo, obejrzałam anime na podstawie Les Mis tylko dla ABC i przestałam oglądać, jak tylko ich wybiło. Także, jakoś rozumiem Very Happy

Doszłam do wniosku, że dojrzałość przychodzi wtedy, gdy uświadamiasz sobie, że spełniasz się jako biurwa i nic ci to nie przeszkadza. Pieprzyć konwenanse. Jestem za duża i za dobrze się znam, by myśleć, że jakikolwiek nieład i spontaniczność przyniosą mi coś poza nerwicą. Skoro wszelkie pozostałe akcepty mojego życia są zależne od okoliczności przyrody, osób których nie mogę kontrolować i zdarzeń losowych, a mój wpływ na te akcepty jest nieprzywidywalny, praca biurowa może być tym, czego potrzebuję, żeby nie wylądować w pokoju bez klamek.
I niech mnie ktoś walnie patelnią, jeżeli będę się z tego powodu czuła źle i dojdę do wniosku, że powinnam być bardziej spotnaniczna.

Hekate

Joan P.

Tak, wiem, że wyglądali starzej, jednak nie tak staro, jak w średniowieczu. Pozwoliłabym jednak studentom nie wyglądać jak panowie w średnim wieku. Może Bahorelowi, ale on studiował prawo jedenaście lat i w jego wypadku wszystko jest możliwe. Już się nawet nie uczepię tego, że Enjorlas kanonicznie w wieku męskim wyglądał jak siedemnastolatka. Wiek jest jednak nieco istotniejszą cechą charakteryzacji niż na przykład wygląd zewnętrzny, to z wieku wynikają po części zachowania.

Ależ ja między innymi odbieram telefony i pracuję z klientami. Bywają wkurzeni, ale co z tego? "Computer says no". Moga być tak wkurzeni, jak chcą. Na tym polega piękno biurokracji. Jasne, gdybym była na wyokim stanowisku, pewnie by mój perfekcjonizm nie wyrobił, ale we wszystkim należy znaleźć złoty środek. Z reguły sama z siebie robię wszystko z wyprzedzeniem. bo się nudzę, to nie jest najgorsze. Odpowiedzialność jest przytłaczająca, ale nikt nie każe awansować.

Hekate

Hahahhaa, nie no, ślicznie brzmisz Very Happy

Chciałabym mieć twoje podejście do rzeczywistości Very Happy

Ja się zawsze wszystkim za bardzo przejmuje, za dużo emocji, no cóż, taka karma.

Eeetam. Co do ekranizacji. Ważne jest aktorstwo - i to, żeby się film (spektakl) trzymał kupy klimatycznie i konstrukcyjnie - przynajmniej moim zdaniem. Np. w "Sprawie Dantona" w reżyserii Klaty Saint-Justa grał NAJSTARSZY aktor ze wszystkich na scenie, SAINT-JUST BYŁ STARY. Wydawałoby się - czysta abstrakcja. A jednak jakoś tak... pasowało, i pal licho prawdę historyczną, ejmen.

Edit. Zresztą do starych filmów trzeba mieć odpowiednie podejście Wink

Stare filmy to stare filmy. No!

Joan P.

No właśnie się zastanawiam, czy ważniejsze jest trzymanie się historii (albo kanonu) czy klimat i konstrukcja w adaptacjach. Jasne, ekranizatorzy i adaptatorzy pewnie chcą się wykazać, chcą dodać coś swojego, czy też się wyrazić artystycznie... Ale mimo wszystko, ekranizacja powinna trzymać się kanonu. Adaptacja ma prawo odlatywać od niego na całe mile. A na motywach - to już w ogóle kosmos.

Och, ja też się strasznie przejmuję. Dlatego właśnie szukam sposób, żeby się nie przejmować i biurwizm to jeden z nich.

Hekate

Nie, to ja jestem zdecydowaną przeciwniczką ekranizacji, które ściśle trzymają się książki, to się rzadko udaje. Zwykle wychodzi z tego przegadane gówno. Film musi mieć własną, eee, osobowość. Nie mówię, że popieram radykalne zmiany w fabule i tak dalej i tak dalej, nie, ale ścięcie wątków, inny punkt widzenia, i owszem tak. Zresztą pewne zmiany bywają wskazane, bo lepiej pasują do wizualnego przedstawienia treści. Inne medium - inne środki.
Poza tym... to bywa ciekawe. Np. Les Mis w wersji z Liamem Neesonem to wiwisekcja relacji Javert-Valjean, w dodatku w wersji trochę... tak jakby... drugowojennej. Anachronizm zamierzony może Wink

W każdym razie - akurat ten reżyser skupił się na tej relacji, resztę okroił, niektóre fakty podporządkował swojej koncepcji i to zagrało. Nie, że jestem wielką fanką akurat tej ekranizacji, bo nie nie, ale ją doceniam za koncept. Nie razi mnie za bardzo. Natomiast ta tragifarsa z Depardieu i owszem, doprowadza mnie do szału. Wszystko zależy zapewne od tego, co dla oglądającego jest w książce najważniejsze - a co za tym idzie, co zdoła znieść w filmie. Jak reżyser przekroczy niewidzialną granicę, zerwie z duchem prozy a do tego złamie widzowi serce, robiąc dziwne rzeczy z charakterami bohaterów, to finito, człowiek ma ochotę rozwalić ekran kapciem.
Zresztą - ha, można ekranizację doceniać za to i za tamto, ale jej NIE CZUĆ. I odwrotnie.

No i masz ci los, skończyłam na mistycyzmach.