Jak Krukonka Ślizgona miłowała

Aurora

Tekst głupawkowy. Za dużo słoneczka. I w ogóle, knuło się i knuło.
Nie pamiętam z kanonu prawie nic o Mafaldzie Hopkirk. Ale przyjmijmy, że ona to ona.
Miłego czytania i wytykania wszelakich błędów językowych!

Zapomnijmy o Voldemorcie i innych tego typu głupotach. Przypuszczam, że o nauczycielach też. I Filchu. I takich niemiłych sprawkach.
Anty-kanon rządzi Razz

Czyli Ori sobie uknuła na plaży, jak mogła wyglądać 7 klasa Huncwotów&Seva. Czyli wszelkie dziwne związki. Czyli... No, proszę czytać. O.

Jak Krukonka Ślizgona miłowała

Ciemnowłosa Krukonka wpatrywała się w pieczeń. Wzrok miała nieprzytomny. I to nie było absolutnie związane z jej partnerem z projektu na Starożytne Runy. Absolutnie nie.
Cholera jasna, Mafalda była tylko Krukonką. Nie umiała kłamać. Nawet przed samą sobą.
Mafalda miała ochotę zadźgać pieczeń. Niestety, zdawała sobie sprawę, że pieczeń była już nieżywa. I upieczona. I pachnąca.
Ale zdawała sobie sprawę z tego, że ma problem. Pierwszy raz w życiu. Akurat teraz, kiedy skończył się projekt, to zdała sobie sprawę, że się zakochała.
A że Mafalda była osobą konkretną, postanowiła coś w tej sprawie zrobić. Wóz albo przewóz.
Spojrzała na obiekt swych przemyśleń (Jego, nie pieczeń), który akurat wychodził z Sali.
Odrzuciła dramatycznie widelec i ruszyła za nim.

<>

Severus Snape zgłupiał. Znaczy, tak określił swój stan – totalne zgłupienie – po tym, jak Hopkirk złapała do przy wejściu do lochów i obdarzyła dziwnym spojrzeniem. W pierwszej chwili myślał, że jest wściekła. Do czego miała pełne prawo, biorąc pod uwagę, jak głupio skopał jeden z akapitów tłumaczenia „Kronik Wszelakiey A Wspaniałey Morgany Dokonań”.
Jednak to, co usłyszał, było jeszcze straszniejsze.
A zawsze uważał Krukonów za inteligentne bestie!
Ona też była inteligentna, oczywiście, nawet to, co powiedziała mogło brzmieć inteligentnie i elokwentnie, gdyby nie było akurat tym.
Severus Snape pierwszy raz w życiu nie znalazł zjadliwej odpowiedzi na czyjeś zarzuty. Hm, chociaż to nie były zarzuty. I w życiu nie spodziewał się, że będzie postawiony w takiej sytuacji.
Chyba, że...
Ale przecież nie uwarzył eliksiru miłosnego! To poniżej jego godności!
W efekcie nie powiedział nic, co Krukonka przyjęła bardzo spokojnie. Nawet nie mrugnęła. Kiwnęła głową, szepcząc coś w stylu: „Cóż, to było do przewidzenia”. I poszła sobie.

<>

Syriusz myślał, że nigdy już nic go nie zaskoczy.
Mylił się.
Albowiem oto niebrzydka Krukonka (ciemne kręcone włosy, jasnoszare oczy, czysta... pfu, jasna cera, niewątpliwie kobieta) wyznała miłość Snape’owi.
Nie to, żeby wyznania tego typu były dla Syriusza nowością, średnio raz na miesiąc jakaś zdesperowana dziewuszka wysyłała mu liściki, ale...
Przecież Lunatykowi żadna nie wyznała miłości! Ani Pete’owi! Ani nawet Jamesowi, beznadziejnie zapatrzonemu w zielonooką!
A Snape’owi wyznała. Co za desperatka. A może ją napoił jakimś wywarem?
Nie, to odpada, bo by inaczej zareagował. Bo Syriuszowi na widok miny Smarkerusa pociekły z oczu łzy duszonego śmiechu.
Całą noc myślał, jak to wykorzystać. Nie powiedział nic nawet Jamesowi.
Ale oto zbliżała się jego Wielka Chwila. Wypatrzył Krukonkę, sprawdził, czy Snape patrzy i ruszył do akcji.

<>

Mafalda jakoś przełknęła gorycz porażki. No, przecież, ona nie mogła się szczęśliwie zakochać. Zresztą, statystycznie wręcz nie powinna, skoro to jej pierwszy raz.
Od zawsze wiedziała, że nie ma u nikogo szans. Piegi, zadarty nos, ciągłe mądrzenie się, kompleks niższości, potwornie kręcące się włosy.
Nawet jeśli osobą, u której miała mieć szanse, był Severus Snape.
W każdym razie, jego reakcja sprawiła, że Mafalda nie była w stanie ruszyć śniadania. Dziewczyny wokół rozmawiały o teście z mugoloznawstwa (na które Mafalda, jako osoba z tak szanowanej rodziny czystej krwi była zobligowana nie chodzić), a ona czuła, że jest jej słabo. I że absolutnie nie może spojrzeć w kierunku stołu Ślizgonów.
- Maffie? – usłyszała za sobą pretensjonalny głos. Och, znowu Black przyszedł do którejś z dziewczyn. Średnio co trzy tygodnie jego wybranką zostawała jakaś Krukonka.
- Maffie? – powtórzył, a dziewczyny ucichły. Mafalda smętnie grzebała łyżką w owsiance.
- Hej, Hopkirk, jemu chyba o ciebie chodzi! – szepnęła jej do ucha Selena Zabini.
Mafalda spojrzała za siebie.
Black uśmiechał się w ten swój pociągający sposób, próbując sprawiać wrażenie poważnego i dojrzałego.
Gdyby potrafił być chociaż w połowie tak dojrzały, jak...
Przegoniła myśli o Severusie.
- Co, Black? Znowu nie odrobiłeś transmutacji? – westchnęła, sięgając do torby.
Dziewczyny wydały z siebie głośny jęk.
- Eee – Syriusz Black zdał się być wyprowadzonym nieco z równowagi. Oczy nabrały dziwnie psiego wyrazu. – Znaczy, Maffie, dlaczego uważasz, że przyszedłem tu po pracę domową z transmutacji?
- Maffie? – wydusiła z siebie Mafalda i kwiknęła ze śmiechu. Strasznie się tego wstydziła, ale tym razem...
- Obrażasz mnie takimi insynuacjami... – Black ciągnął, jakby nie usłyszał kwiknięcia Mafaldy.
- Nie muszę cię obrażać, Black, sam dużo lepiej robisz z siebie głupka – nie miała pojęcia, co jej każe to mówić, ale wiedziała, że to jest najodpowiedniejszy komentarz w tej sytuacji.
Black zamrugał oczami głupio i zaczerwienił się.
- No cóż, miałem nadzieję, że umówisz się ze mną na przyszłe Hogsmeade... – połowa dziewczyn przy stole Ravenclawu jęknęła. – Ale niestety muszę stwierdzić, że ten jeden jedyny raz zgodzę się ze Smarkerusem, rezygnując z tak idiotycznego pomysłu. Nawet on...
W Sali zapanowała cisza. Mafalda poczuła, że jej słabo.
I że jest wściekła.
- Jesteś idiotą Black – szepnęła. – Jesteś cholernym idiotą, który nie rozumie czegoś takiego jak uczucia, idiotą, który uwielbia patrzeć na swoje odbicie, który tylko czeka, aż połowa Hogwartu zemdleje, słysząc jego... twój... pseudodojrzały, pseudoaksamitny ton głosu. Jesteś niedojrzałym idiotą, który myśli, że wszystko może mu ujść na sucho, kiedy mrugnie w odpowiedni sposób.
- Prawie jak Evans – usłyszała cichy szept Pottera, który puścił jej oko znad ramienia Syriusza. – Ale to jednak nie to samo!
Mafalda udała, że tego nie słyszy. Acz i tak zrobiło jej się jakoś raźniej.
- Wolałabym się umówić z każdym, niż z tobą. Przypuszczam, że nawet gumochłony profesora Kettleburna mają więcej rozumu niż ty. I jeśli oczekiwałeś, że rzucę ci się w ramiona tylko dlatego, że mówisz do mnie „Maffie” – skrzywiła się lekko, wymawiając ohydny wyraz. – To się grubo myliłeś.
I ruszyła ku wyjściu.
- Mafalda... – ktoś złapał ją za szatę. Zielone oczy Evans gapiły się na nią ze zrozumieniem – Chcesz może porozmawiać o Seve...
- Evans – wycedziła przez zęby Mafalda. – Jeśli bym chciała nagle, po siedmiu latach znajomości, zacząć z tobą rozmawiać, to na pewno bym cię uprzedziła. Jednak teraz mam zamiar iść i się rozpłakać gdzieś w ciemnym kącie, żeby nie robić z siebie pośmiewiska przed całym Hogwartem. Ciężko to pojąć?
Evans wytrzeszczyła oczy, ale kiwnęła głową.
Mafalda ruszyła przed siebie.

<>

Zamknęła się w kabinie i rozbeczała.
Co za wstyd. Co za beznadzieja!
Tak się wydrzeć w Dużej Sali! Podczas śniadania! Przynieść tyle wstydu rodzinie!...
A jeśli odejmą jej punkty?! Nie zniesie świadomości, że Ravenclaw stracił szanse na Puchar Domów tylko przez jej idiotyczne pokręcenie uczuciowe!
Ten beznadziejny kundel musiał to zrobić. Musiał jej to wypomnieć. Skąd w ogóle się dowiedział? Przecież nie od niej, i Severus na pewno też by tego nie wygadał... Na pewno nie Blackowi.
W każdym razie, to było straszne. I teraz wiedziała, że...
Skrzypnęły drzwi od łazienki.
Mafalda wydmuchała głośno nos.
- Wynoś się, kimkolwiek jesteś! – wrzasnęła. – Jak prefekt naczelny odejmę punkty twojemu domowi, jeśli nie posłuchasz polecenia!
Ktoś zatrzymał się, ale nie wyszedł. Mafalda była wściekła.
- Ach, wiedziałam, że to ty, Evans! – powiedziała. Nagle poczuła, że złość ją opuściła, zostało tylko zrezygnowanie. – Mówiłam, żebyś za mną nie szła. To takie upokarzające. W życiu się tak nie uniosłam. Na Rowenę, zachowałam się jak Gryfonka! Zachowałam się jak ty, po SUMach, nad jeziorem! Co za wstyd!
Zachlipała cicho.
- Nie rozumiem siebie. Przecież to nienormalne. Hormony mi się obudziły. W wieku siedemnastu lat. I nagle się beznadziejnie zakochuję, a on mnie olewa, a potem nie wiem, skąd Syriusz Black o tym wie i mnie upokarza... Po prostu, no, Evans, przecież ja i tak wiem, ze ty skończysz z Potterem! Myślisz, że bycie niedostępną go grzeje? Może i tak, nie wiem, jego brak psychiki jest istotnie niezgłębiony... Ale mu się znudzi, jeśli się nie opamiętasz, ja to wiem. Jednak wiem, że się opamiętasz i będziecie razem, aż do końca swych dni... Evans? – zapytała niepewnie. Zielonooka Gryfonka zawsze się wściekała przy takich tekstach. Na pewno by to skomentowała. Na pewno.
Ale nikt tego nie skomentował. Czyli, za drzwiczkami kabiny nie stała Evans.
Mafalda poczuła, że umarła już drugi raz tego ranka.
- Nie, proszę, nie – wyszeptała załamana. – Proszę, błagam, nie mów, że pomyliłam łazienki i to ty?
- Nie martw się, nie jestem Blackiem – Mafalda uchyliła drzwiczki i natychmiast je zatrzasnęła. - To tylko ja.
I zawyła.

<>

Cóż, Severus czuł się dziwnie. Najpierw się w nim zakochała, potem zrobiła Gryfońskie przedstawienie ze Ślizgońskimi argumentami w Wielkiej Sali, a potem odeszła.
Mina Blacka rozbawiła Severusa, naprawdę do rozbawiła. Ale musiał ukryć swój uśmiech przed innymi. Cóż, jego reputacja (a raczej jej resztki), już i tak została wystarczająco nadciągnięta.
Ze zdumieniem zobaczył Mafaldę skrywającą się w męskiej łazience.
I wysłuchał jej bezładnego monologu.
- To tylko ja – dodał. – Hej, Hopkirk... Znaczy, Mafal...
- Nie chcę litości! – zawyła. Westchnął.
- Wolisz, żebym mówił na ciebie Maffie? – nie mógł powstrzymać się od takiej małej złośliwości. Nawet jeśli miała się skończyć zatopieniem Hogwartu przez łzy Krukonki.
Dziwny odgłos z kabiny, coś jakby parsknięciem a cichym wyciem, zdziwił go.
- Mafalda? – dodał. Ale nic się nie odezwała.
- No cóż, skoro nie chcesz ze mną rozmawiać, to ja w odpowiedzi na twój elokwentny monolog przeprowadzę własny – odchrząknął, czując się dziwnie. Powinien był sobie pójść, a nie wygadywać bzdury. – Naprawdę myślisz, że Evans w końcu będzie z Potterem? Straszne połączenie, wyobraź sobie ich córkę... Rude, potwornie poplątane włosy, zielone oczy, okulary, pod pachą „Eliksiry dla zaawansowanych” i znicze w uszach. To wręcz zakazane. Pomiot szatana, bym powiedział. Jakoś nigdy mi się nie widziało, żeby ona coś ku temu pajacowi czuła, ale ja tam nie znam tej waszej chorej psychiki. Jeśli potomstwo Pottera i szlamy powinno być zakazane, to dziewczyńskie myślenie w ogóle nie powinno istnieć.
Przestała wyć. I szlochać. Czyli dobrze, taktyka „gadaj głupoty, byle nie zaczęła myśleć” działała.
- No, ale jeszcze gorzej, jeśli zdarzy się chłopak z waszą psychiką. To wtedy jest jeszcze gorzej... Popatrz chociaż na Blacka – skrzywił się z odrazą. – Tyle przed nim możliwości, wystarczy porównać go z Regulusem, a ten idiota włóczy się z hołotą. Z Potterem – to gorsze niż hołota. Zdrajcy krwi, szlamy... Ale to jeszcze mało!
Słuchała go! Nie miał pojęcia, dlaczego, ale sprawiało mu to ogromna satysfakcję – być słuchanym.
Ściszył głos.
- Jest jedna rzecz, o której nikt nie wie... Nie przypuszczałem o coś takiego Blacka, aż w zeszłym roku mi jego brat o tym opowiedział... I on sam to potwierdził, idiota... – przysunął się do drzwi i wiedział, że ona zrobiła to samo. – Ale ty chyba nie chcesz wiedzieć?
Prychnęła, co przyjął za zachętę.
- Spójrz kiedyś na Blacka i Pottera na... Hm, masz z nimi transmutację? Pewnie siedzą obok siebie? – wiedział, że Mafalda kiwa głową w oczekiwaniu. – Popatrz na rękę Blacka, jak ściska za kolanko Pottera... Niesmaczne, ale prawdziwe...
- Co?! – zawołała, uchylając drzwi. – Black i Potter są... teges?
- Black na pewno – Severus kiwnął głową i uśmiechnął się krzywo. – Co do Pottera nie jestem pewien. Nadal szaleje na punkcie Evans, chociaż jestem pewien, że z Blackiem nie ograniczają się do obłapywania pod ławką...
Mafalda kwiknęła. Taki śmieszny chichot. Severusa strasznie bawiły te jej kwiknięcia.
- To co, wyjdziesz? – spytał.
Drzwi natychmiast się zatrzasnęły.
- Nie! Nie myśl, że perwersyjnymi opowiastkami zmusisz mnie do wyjścia i...
- Nie o to chodzi – westchnął i uśmiechnął się do siebie. – Za pięć minut masz transmutację i myślałem...
- Co?! – odskoczył akurat w porę, gdy drzwi rozwarły się z hukiem. Mafalda, potargana, z zaczerwienionymi oczami wyskoczyła z łazienki, ocierając twarz rękawem.
- O nie, zostawiłam... – wrzasnęła, rzucając się ku drzwiom.
Zagrodził jej drogę. Ależ była niska, naprawdę, musiała unosić głowę, żeby spojrzeć mu w twarz. Jasnoszare oczy błyszczały zaczerwienione.
- Mam twoje książki – dopiero chwilę wcześniej zauważył, że je wziął. Nie miał pojęcia, jak i kiedy, ale był pewien, że miało to coś wspólnego z Evans przepychającą się obok niego w wyjściu z Sali.
- Och – Mafalda rozluźniła się nieco. – Dziękuję. Ale naprawdę muszę...
Nie miał pojęcia, co nim kierowało w tamtej chwili. Nie myślał. Czarny Pan jakby nigdy nie istniał, tak jak Potter, Evans, Black i cała reszta hałastry. W ogóle, nic. Zero.
Nachylił się i musnął swoimi ustami jej usta.
Przerażony swoim postępkiem wypuścił jej torbę z ręki i odsunął się.
Oczekiwał, że będzie wściekła, że będzie oburzona. Odraza w oczach. Tak, to powinno być efektem pocałunku.
Mafalda uśmiechała się szeroko. Przymknęła oczy. Wspięła się na palce i też go leciutko pocałowała.
Widział piegi na jej policzkach, i resztki łez.
- To co, odprowadzisz mnie na transmutację? Jestem ciekawa miny Blacka – dała mu w ręce swoją torbę, a potem uchwyciła jego prawą dłoń.
Nie był w stanie wydusić z siebie słowa.

<>

Siedział w pokoju wspólnym Ślizgonów, razem z innymi. Pośrodku swoistego kółka siedział Slughorn i patrzył w kominek rozmarzonym wzrokiem.
- I tak to właśnie było, chłopcy! – szczerzył się spod sumiastych wąsów, jakby zapominając, że ma do czynienia z prawnie dorosłymi czarodziejami. Nagle skierował swój wzrok na Severusa.
- No cóż, profesor McGonagall może i była kotką Gryffindoru, przypominającą pannę Evans, ale muszę przyznać, że – Severus wiedział, wiedział, że on mu nie przepuści. Uśmiechnął się do siebie krzywo i spojrzał w oczy Slughorna – w Ravenclawie też pojawiają się dziewczątka z charakterkiem, jak panna Hopkirk. Jej ojciec, z tego, co wiem, pracuje w ministerstwie, nieprawdaż, Severusie?
Severus nie skomentował wypowiedzi Opiekuna Domu.
- Tak, zawsze miałem nadzieję, że ty i panna Evans wykażecie ku sobie pewne, hmm, zainteresowanie – Slughorn puścił do niego oko, a Severusowi zrobiło się słabo. On i Evans?! Co za… - Ale widzę, że nasz przyjaciel gustuje w spokojniejszych dziewczątkach. Wielkie gratulacje, panna Hopkirk jest naprawdę dobrą uczennicą. Krukonka!
Severus wiedział, że wszyscy wiedzą. Black nie mógł przepuścić i rozgadać całej szkole. Cóż, i tak pół szkoły wolało rozmawiać o orientacji Blacka. Mafalda zrelacjonowała swoim współdomowniczkom prawdę o Syriuszu Blacku. A wzgardzone Krukonki tylko na to czekały.
- Niestety, przykro mi stwierdzić, że Lily... znaczy, panna Evans, wykazała się mniejszym gustem – Slughorn skrzywił się lekko, a Ślizgoni zachichotali. – Może i tworzą uroczą parę z Potterem, jednak nigdy nie miałem o nim zbyt dobrego zdania. Ostoja najgorszych cech Gryffindoru, ot co! Przykro na to patrzeć. Ta dziewczyna zmarnuje się przy nałogowym graczu w Quidditcha... Jednak, myślę, że już robi się późno, chłopcy, a jutro wasz wielki dzień! Dyrekcja zorganizowała Bal Bożonarodzeniowy pierwszy raz od przeszło 50 lat! Musicie być dobrze przygotowani do tańca!
Puścił do nich oko i wstał ciężko z fotela, kierując się ku wyjściu tanecznym krokiem.
Severus uśmiechnął się do siebie i ruszył do dormitorium.

Koniec

Natalia Lupin

Owszem, tekst głupawy, ale pozytywnie Smile

Kwiknięcia Mafaldy mnie rozbroiły; za każdym jej kwiknięciem ryczałam śmiechem.
Aczkolwiek tyrada Mafaldy przy śniadaniu wywołała na mojej twarzy uśmiech czystej, żywej satysfakcji... Twisted Evil

smagliczka

Raaanyyyy!!!

Nie no, fic mnie rozkwikał, rozbawił, rozluźnił... Zrobił mi dobrze - jednym słowem.
Opis dziecka... ekhem, znaczy sztańskiego pomiotu - krzyżówki Evans i Pottera, był rerelacyjny Laughing

.
Podsumowanie z ust Slughorna również przezabawne. Ech Evans, Evans...
Snape złośliwiec, takiej Krukonce to tylko podsunąć broń do ręki, a użyje jej z pełną mocą. Dobrze tak Blackowi! Dobrze! Evil or Very Mad

Poza tym, sama Mafalda strasznie mi się podobała.

Angel

O matko! Właśnie czegoś takiego potrzebowałam na moje stany zaniżono-depresyjne! Kwiik!

Trilby

Ori, jesteś boska. Tego mi właśnie dzisiaj było trzeba!

Hekate

Możesz ze mnie zrobić kotlety mielone, Oruchna, sama nie wiem, dlaczego wcześniej nie przeczytałam tego tekstu. Rany kota, toż to prawie niemożliwe, mnie umknąłby jakiś fanfik na moim własnym forum?... I to taki fanfik?...

<tłucze głową w ścianę>

Miałam wielką ochotę na coś rozrywkowego, a jednocześnie dobrze napisanego. Miłująca Severusa...eee... Maffie Wink

doskonale wpasowała się w zapotrzebowanie. Lekko, przyjemnie i uroczo, żadnych ciężkich tematów i żadnych nisko przelatujących zwłok. A nastrój jak z "Potrawek" Irene Adler, fika, dzięki któremu pokochałam fanfikowanie jako takie.

Bossssskie to było, doprawdy, Mafalda i Sev, Syriusz, James, Evans... Ot młooodości podaj mi skrzydła, bo odfrunąć nie mogę!

Dzięki za chwilę relaksu.
A żeby nie było, że nieuważna jestem, dwie uwagi techniczne:

Ghost Rider

Ceres

Że ja tego wcześniej nie przeczytałam... no cóż, jestem ślepa, głucha i w ogóle, ale, niezależnie od moich rozlicznych niedociągnięć, jakoś udało mi się zauważyć, że to bardzo fajne opowiadanie było. Najfajniejszy romansik Severa z tak zwaną OFC, jaki czytałam od czasu tego starego jak świat tekstu Minerwy, którego tytułu nie pamiętam.

Ogólnie rzecz ujmując, bardzo ciekawy tekst. A Black w tym wszystkim absolutnie przoduje w doprowadzaniu mnie do... kwiknięć, choć "prawie jak Evans" też było doskonałe.

Gratulacje, O., uwielbiam twoją lekką twórczość komediową. Aż mi brakuje tych twoich fików forumowych...

Kira

Maffie!!!

*kwiiik!*

Co za przesłodziutkie zdrobnienie! ^^

Mafalda Hopkirk to najfajniejsza OFC, o jakiej w życiu czytałam i z ręką na sercu mogę to stwierdzić. A poza tym pasuje do Seva sto razy bardziej niż Lily. Evans nadaje się dla Pottera, chociaż po przeczytaniu tegoż tekstu muszę stwierdzić, że nawet w połowie nie tak bardzo jak łapiący za kolanko Syriusz Wink

Ori, niecnoto, ja teraz będę zasypiała z tym obrazem przed oczyma przez następny miesiąc!

Pure perfection, my dear Very Happy

Noelle · Wysłany: Czw 20:54, 06 Mar 2008 Temat postu:

Ach, gdyby tak nasz mały Potter faktycznie taką siostrzyczkę miał... Very Happy

Uchichrałam się porządnie. Parę schematów, parę nowości, zalać humorem i dobrym stylem i już jest coś, coś dobrego.x