Filmowa dyskutownia

Natalia Lupin

Nie, niestety. A każdym razie o tym nie myślałam na razie ze względu na przerażające mnie puchy w portfelu.
(Ale myślałam na przykład o "Kiss me Kate" w muzycznym, jak jeszcze się nie spłukałam)

Hekate

Upiłaaaam się filmeeeeem. Tak. Absolutnie. I w zasadzie powinnam się zdołować, bo "Ćma barowa" do radosnych nie należy, ale chwilowo jestem na rauszu i nie dociera do mnie sens głębszy - spijam jedynie klimat. Łaaaaaaaa, tak, tego mi było dzisiaj trzeba. Precz z moralizowaniem i wyciąganiem Wniosków!

(jak się jeszcze jutro "Pętlą" Hasa dowalę, to już w ogóle będę chodzić tyłem do przodu)

Ceres

Udało mi się wreszcie obejrzeć "Your Highness". Wiem, że to prawdopodobnie jeden z najgłupszych filmów tego roku, ale miałam na niego ochotę od dwóch miesięcy, więc pozwolę sobie to zignorować. Zresztą, nie było tak źle, jak się spodziewałam czytając recenzje. To dziwne, ale sprawdzał się dużo lepiej jako action fantasy niż jako komedia, choć może to jedynie wina faktu, że nie bawią mnie żarty na temat penisów Very Happy

.

Natalia Lupin

Flavia mnie zmusiła i wreszcie obejrzałam Milczenie owiec (wiem, jestem opóźniona w rozwoju). I powiem wam, że owszem, podobało mi się, ale nie było straszne ani nic. Ino emocjonujące pod koniec. Za to warstwa psychologiczna bardzo mi się podobała... tylko nie tam, gdzie trzeba XD Zamiast jak Bozia przykazała skupić się na zależności psychicznej głównej bohaterki i Lectera, to nie, jak oczywiście się wzięłam za główną bohaterkę i jej przełożonego, tego, który wygląda jak SSman. To o wiele bardziej interesujące.
Będąc zaś na fali filmu poszłam do Browaru obejrzeć Hannibala. Panowie robiący plakaty pominęli słowo "rising" w tytule i może dobrze, bo inaczej bym się tam nie pojawiła. Co pewnie by mi wyszło na zdrowie, bo film porażający. Dawno nie widziałam takiego nawału klisz i oklepanych rozwiązań jak w pierwszej półgodzinie tego cuda. A potem nie jest lepiej. Na dodatek zamiast delikatnej grozy nadchodzącego zagrożenia jest chamska obrzydliwość wypływających wnętrzności. To gwałt na Lecterze. Reżyser będzie się smazył w piekle. Plusy filmu są dwa: aktor, który gra Hannibala w momentach, gdy dostaje szatańskiego rozumu oraz aktor grający komisarza czy innego inspektora. Bo męski jest. A Hannibal zimny i szalony, i przypomina trochę Aleca Trevelyana z "Goldeneye". I to jest fajne. Reszta filmu do kitu.

Hekate

Oglądałyście już może "O północy w Paryżu" Woody Allena?

Ojej.

Jakie to urocze Smile

Ten film jest o mnie. I pewnie nie tylko o mnie. Problem polega na tym, że nigdy nie odważyłabym się zostać w Paryżu.

... ale w Warszawie na pewno spotkałabym Tuwima i Iwaszkiewicza Smile

Latraviata

Ja obejrzałabym, bo wydaje się fajny. Poza tym tam gra Michael Sheen, którego szalenie lubię Very Happy

Chociaż w filmów Allena to chyba tylko Vicky Cristina Barcelona widziałam i powiem wam, ze uwielbiam ten film, nie zliczę ile razy już go oglądałam Very Happy

Hekate

Tak? A mnie "Vicky..." nie przekonuje jakoś. Poza Penelope Cruz, która grała cudownie, no i w ogóle - jej postać była tak charyzmatyczna, pełna życia, że och!
Ale "O północy..." trafiło mnie bardziej. Przez swoją uroczość. Jest po prostu mojsze i już.

(chociaż też nie jestem jakąś fanatyczką Allena. musiałabym sobie odświeżyć parę filmów)

Kira

Ja bardzo bym chciała ten film obejrzeć, bo chociaż Woody'ego Allena zasadniczo nie lubię, to w tym przypadku fabuła bardzo mnie zaciekawiła. Szkoda tylko, że już chyba za późno na wypad na to do kina...

Natalia Lupin

Też planuję to obejrzeć, chociaż Allena z zasady nie lubię. Podobało mi się tylko "Whatever works", to było bardzo mojsze Smile

Jednak wszyscy tak polecają to "O północy...", że chyba w końcu zobaczę.
W weekend postaram się obejrzeć "Hiszpański cyrk", rany. Mój mózg już szybuje Very Happy

Nath

Ja też planuję obejrzeć " O Północy w Paryżu" jakoś mnie zwiastun tak zachęcił a Allena nawet lubię, więc pewnie przypadnie mi do gustu. A w poniedziałek byłam na Bitwie Warszawskiej:P

Latraviata

I jak "Bitwa..."? Very Happy

Nath

No wiesz ja tam nie przepadam za filmami o historycznej tematyce, ale poszłam z moim tatą bo on lubi. Pierwszy polski film w 3d i w ogóle szpan hhehe. Miłosna historia z wojną w tle. A miałam już nadzieje na gorzkie zakończenie, ale był hepi end. Trochę było trupów i krwi, realistycznie przynajmniej pokazane. Wojna to wojna.

Hekate

Nie znoszę słowa "ambiwalentny", ale przepraszam, inaczej się nie da. Tak się bowiem składa, że moje uczucia w stosunku do Drzewa życia są mocno ambiwalentne - podobnie zresztą było z "Cienką czerwoną linią", ale tam przeważyło wywracające wnętrzności wzruszenie.

Właśnie. Po paru minutach oglądania myślę sobie: kurde, znam ten sposób przedstawiania rzeczywistości, znam to obrazowanie. "Cienka czerwona linia", o tak, to jest właśnie to. I okazuje się, że faktycznie TO, bo oba filmy robił ten sam reżyser.

Obrazowanie absolutnie przecudowne. Dobór ujęć. Skojarzeń. Montaż. Miejscami dech zapiera, szczególnie, że "Drzewo życia" jest też niesamowicie umuzycznione - aż łzy się w oczach kręcą.
No tak.
Problem w tym, że wszystko ociera się o kicz tak bardzo, że czasem po prostu się nim staje. A komentarze od-bohaterskie, sama nie wiem, jak je nazwać (w "Cienkiej..." było to samo, kto widział, ten wie), doprowadzały mnie niekiedy do szewskiej pasji. Bo po co? Po co psuć obrazy, do ciężkiej cholery, skoro mówią same za siebie? Po co wpychać coś, co jest natrętne i, niestety, kojarzy się z tanią pseudofilozofią?
Relacje międzyludzkie, realia - ok, wierzę. Rusza. A już szczególnie wątki braterskie. Ale nie przyjmuję do wiadomości nadmiernego uduchowienia, sloganów i pierdolonego wszechświata w tle, co by widzowi rozszerzyć perspektywę.

Tak, ten film dostał Złotą Palmę.
Tak, jest diabelnie amerykański.

I mam wrażenie, że reżyser tę granicę kiczu rozciąga umyślnie, podobnie jak umyślnie dobiera obrazy i muzykę, która rozwala widza na kawałeczki.
Nie wiem, czy to kupuję. Naprawdę-naprawdę nie wiem. Ale jedno jest pewne - mam o czym myśleć.

(a obecność Seana Penna jak zwykle mnie uradowała)

Hekate

Obejrzałam Melancholię i tak jakby nie bardzo wiem, gdzie się podziać. Genialne role kobiece. No genialne, no.
Żeby było ciekawiej część pierwsza mnie nawet... podbudowała. Tak, ja i mój dziwny odbiór filmów. Ale w kontekście drugiej części wszystko nabrało nieco bardziej... kosmicznego wymiaru.
Metaforyczno-kosmicznego. O rany. W głowie mam absolutny bajzel.

Ciężka, cholernie ciężka atmosfera.

Maggie

Ja jeszcze na szybciucha wtrącę o "Pianistce" - film obejrzałam, ale wywołał we mnie raczej bunt i niesmak zamiast, ja nie wiem, głębokiej refleksji? Osobiście główna bohaterka wkurzyła nie, sama nie wiedziała czego chciała. Ja rozumiem - odkrywała swoją ciemniejszą stronę, próbowała rzeczy dziwnych, zakazanych, starała się złamać swego rodzaju tabu. Ok, to jestem w stanie przyjąć. Ale sama postać - jakaś taka rozmemłana, miotająca się, błe.

A "Wiekie żarcie" co jakiś czas wspomina mój tata. Chyba ten film musiał wywrzeć na nim ogromne wrażenie, bo zawsze gdy go wspomina, wspina się na wyżyny retoryki (a to do niego niepodobne).

A co do filmu, który zostawia w głowie bajze, a na twarzy wyraz klasycznego "WTF", to polecam "Antychrysta". Ale tylko jeśli chcecie wyjść z kina bardziej skołowane niż przed seansem. Ogólnie - pomieszanie z poplątaniem, wątek czarownic, psychicznie nie-ten-tego żona w depresji opętana na punkcie seksu, domek na odludziu, śmierć dziecka i lis wyjadający własne wnętrzności... Na szczęście w tym całym chaosie jest Willem Dafoe. Dzięki Bogu.