Miniseriale - co o nich myślicie?

Angel

Na bieżąco z ogladania I części:

Hekate

Angel

Aww....

Proxy

Hekate

No, to już wiesz, gdzie Ori widzi slash Wink

Mnie się akurat brak pairingu z główną bohaterką bardzo podoba, koszmarny kicz by wyszedł, gdyby z kimś ją zeswatali. Poza tym mocno się tym mini-serialem z Ori zdołowałyśmy - w związku z Azkadelią. Bo trudno tej kobiecie nie współczuć, no naprawdę, no!

Mówiłam, że mniej do głÓpawkowania. Alice działa bardziej na emocje, to takie przecudne zatracenie się w fabule, natomiast Tin Man to... to niezły film i tyle. Szanuję go. Ma lepszą muzykę, logiczniejszą i głębszą problematycznie fabułę, a do tego Crossover. Oj tak. Jak zobaczyłam Neala McDonougha, to myślałam, że padnę, bo ja go kojarzę głównie z Band of Brothers Wink

No wiesz, to tak, jakby porucznik z czasów II wojny światowej nagle trafił do Krainy Oz Wink

Hekate

Proxy

Książka, a dokładniej część pierwsza, ma głównie za zadanie przekonać, uświadomić (Alicję, dla której jest dedykowana i z powodu której w ogóle powstała, ale także po prostu każde dziecko, z miarę możliwości dziewczynkę) że zależności międzyludzkie, relacje, tradycje, etykieta, władza rodzicielska, opinie innych... Są niczym więcej niż dość przypadkową umową międzyludzką, która nie ma żadnego realnego oparcia. Herbatka u Kapelusznika nie jest wcale bardziej bezsensowna niż herbatki u zwykłych ludzi, może nawet jest trochę mniej bezsensowna. Dodgson bierze założenia, na których opiera się świat i idzie z nimi dalej, takimi, jakie są, pokazując ich absurdalność. "Alicja" to nie absurd oderwany od świata, to absurd otaczającej go rzeczywistości, przejaskrawiony, a jednocześnie subtelnie ukryty.
Czemu do dzieci? Bo on nie lubił dorosłych, młodzieży czy innego paskudztwa, niejednokrotnie oficjalnie dawał temu wyraz, ale ludzie uważali, że on się tylko tak "droczy". Chłopców też nie lubił, na kilkaset dzieci z którymi korespondował był bodajże tylko jeden chłopiec. Poza tym historia z chłopcem zamieniającym się w świnie też przypadkowa nie jest.
Taka mała dygresja dot. Dodgsona - jego najlepiej interpretować jest ogólnie, patrząc ponad historiami na myśl, na drogę, na to, gdzie i jak to szło, a nie zagłębiać się w rozważania pojedynczych "scen" - bo on uwielbiał zastawiać pułapki. Czytałem jego zagadki matematyczne. Pisał je do gazety, a w numerze za tydzień podawał rozwiązanie, ludzie wtedy się tym pasjonowali, matematycznymi zagadkami. Stworzył między innymi twierdzenie logiczne, które udowadniało, w skrócie, że jeśli mamy białą i czarną kulę i losujemy je, to zawsze wylosujemy czarną. Umieścił w tym dowodzie, specjalnie, błąd logiczny, a całość zamieścił nie jako zagadkę "znajdź błąd", tylko jako ciekawostkę, dowód. Przez tydzień wytykano mu, że to bez sensu, ale nikt nie potrafił pokazać, gdzie tkwi błąd.
Co do sensu użycia przez niego takiego, a nie innego stylu. Po pierwsze dla niego wszystko wokół było absurdalne, oparte na przypadku i udające sensowność. Ponieważ miał na celu udowodnić bezsensowność to taka forma była chyba najlepsza. Jednakże były też inne powody - taki styl bardziej wciągał dzieci. On wiele elementów swoich książek umieścił tylko po to, aby uatrakcyjnić książkę z perspektywy dziecka, jednocześnie przemycając mu pewne treści. Chociażby wszystkie te różne dziwne mieszanki słodyczy, o których się rozpisywał, pobudzając wyobraźnie. Kolory, barwy, zapachy, to działało bo miało działać.
Z tego co napisałem może wyjść trochę błędny obraz Dodgsona, dlatego uściślę jeszcze kilka myśli. Dodgson nie był złym człowiekiem, który pod płaszczykiem dobrego wujka chciał zaszczepić nihilizm w dzieciach. On chciał je rozwinąć, pokazać im, że dążenia "ich ojców" są bez sensu, że jest coś innego, że można patrzeć na świat inaczej. Po co mu to było? Bo był pedofilem. A dokładniej - pożądał, zarówno fizycznie jak i psychicznie, małych chudych dziewczynek. Przy czym nie chciał zrobić im nic złego, nie chciał ich molestować czy obmacywać na boku. Nie, choć na pewno ochoty miał na to nierzadko. On postanowił sobie, że uświadomi jakąś (główne próby wtedy kierował na Alicję, później też miał kilka takich prób na innych dziewczynkach, konkretnych) dziewczynkę, że uratuje jej umysł przed wydorośleniem, czyli zabiciem kreatywności i umiejętności dystansowania się do świata. A potem będą mogli żyć razem długo i szczęśliwie. (Nota bene najprawdopodobniej myślał, że mu się udało, był radosny, bo wciąż pożądał Alicji, mimo, że ona miała już 16 lat! I oświadczył jej się, a ona "dała mu kosza".)
W pierwszej części widać zdecydowane targetowanie się na małe dziewczynki, ze specjalnym uwzględnieniem Alicji, a cała myśl przewodnia, mimo, że tak subtelnie ukryta, przewija się w każdej, nie bez powodu opowiedzianej, historii Charlesa zawartej w tej książce. "Po drugiej stronie lustra..." była już "ostrzejsza", bardziej ustawiona na uświadamianie, na ukazanie ideologii Dodgsona niż na małe dziewczynki. Z jednej strony widać, że świetnie się bawił słowem, z drugiej dbałość o najmniejszy szczegół, momentami aż chorą pedanterię.
Druga część jest stworzona na bazie możliwej realnie do rozegrania partii szachowej. Wydarzenia w książce odzwierciedlają ruchy pionów na szachownicy.
Co do dbałości o szczegóły - Dodgson na swój koszt przedrukował cały nakład "Po drugiej stronie" bo stwierdził, że takie "* * * *" oddzielające rozdziały powinno trochę inaczej wyglądać. Zmienił chyba albo liczbę ramion w tych gwiazdkach, albo wielkość odstępów...
Wiedza o przyczynach i skutkach powstania dzieła psują efekt? Moim zdaniem zmieniają go, wzmacniają, mając pełny obraz możemy pełniej odbierać dzieło, świadomie móc je oceniać.

Hekate · Wysłany: Nie 20:57, 14 Mar 2010 Temat postu:

Aaaa!
Dzisiaj zaczynają emisję "Pacyfiku" i po prostu szlag mnie trafia, że nie mam HBO. I obejrzę dopiero jutro Sad

Dla niewtajemniczonych:
- II wojna
- konkretnie - wojna z Japonią
- projekt twórców Band of Brothers, czyli miniserialu, który Kompletnie Mnie Zabił

Czy trzeba mówić coś więcej?
Ja pierniczę, od dawna marzyłam o tym filmie i nareszcie Jest! Obym się tylko nie zawiodła, nie nie nie!