O reżyserach słów kilka

Hekate

A tak, drodzy państwo. Bo jak się człowiek tak trochę bardziej zaczyna szwendać po filmowych rubieżach, to zaczyna kojarzyć nie tylko filmy, ale i ich twórców. Przynajmniej ja tak miałam. Oczywiście nie dotyczy to wszystkich filmów, tylko tych Najbardziej Zapadających w Pamięć /z różnych względów/

Więc.... macie jakichś ulubionych reżyserów? Którzy was nie zawiedli? Albo zawodzą bardzo rzadko? I jak zaczynacie oglądać film, to od razu czujecie ulgę: "ach, to moja stylistyka, temat, ach, jak to dobrze, że mogę znowu mogę obejrzeć jego/jej film"?

Ja tak mam, na przykład, z:

Ferzanem Ozpetekiem. Włoski reżyser tureckiego pochodzenia. Jego filmy są bardzo, bardzo specyficzne, ale ja je po prostu UWIELBIAM. Za wszystko. Ale przede wszystkim za przyjaźń i za Odnajdywanie Swojego Miejsca na Świecie.
/od razu uprzedzam, że w większości Ozepetekowych filmów pojawiają się też wątki dotyczące homoseksualizmu - przedstawione zresztą w fantastyczny sposób/

Obejrzałam do tej pory:
- Hamam - łaźnia turecka /czyli Il bagno turco (mój zdecydowany faworyt; właśnie o Odkrywaniu Siebie w Sobie; a przy okazji interesujące tureckości i genialna ścieżka dźwiękowa)
- On, ona i on (kamieniczność, przyjaźń, bardzo dziwne relacje, które stają się Czymś Cholernie Ważnym. Człowiek jest silny, gdy ma przy sobie innych, bliskich mu ludzi. Wtedy nawet szklanka nie może się rozbić Smile

)
- Saturno contro (znowu trudne przyjaźnie i trudne, życiowe chwile - film słabszy od dwóch poprzednich, na moje trochę wtórny, ale i tak warto go obejrzeć(
- Okna (ach! przyjaźń starszego pana, którego dręczą wojenne wspomnienia i młodej kobiety, która Chce od Życia Czegoś Więcej. Znowu niesamowite relacje międzyludzkie)

Na dysku mam jeszcze:
- Harem suare
- Un giorno perfetto i
- Cuore sacro,
ale jak na razie nie ma niestety do nich polskich napisów...
Jeżeli ktoś na takowe gdzieś trafił, to będę DOZGONNIE WDZIĘCZNA za udostępnienie! Bardzo chciałabym obejrzeć te filmy, a po włosku sobie raczej nie poradzę... (do Haremu są na pewno angielskie napisy, to wiem, do reszty chyba nawet angielskich nie ma, bu)

Polecam Ozpeteka bardzo-bardzo. Każdemu miłośnikowi kameralnego, europejskiego kina.

evie

Ze wstydem przyznaje, że nigdy w życiu nie miałam styczności z Ozpetekiem. No, ale skoro napisów nie ma do niektórych filmów, to znaczy, że nie tylko ja jestem kinowo upośledzona. Szybko nadrobię i będzie po bólu ^^

A co do reżyserów to kiedyś pałałam wielką miłością do Gusa Van Santa (miałam 14 lat, ekhm). Szczególnie w pamięć zapadł mi Elephant i Paranoid Park. Jak je oglądam to mam wrażenie, że w pewnym sensie biorę udział w akcji filmu, ale jestem zupełnie odcięta od strony emocjonalnej i łatwiej mi zrozumieć co kieruje bohaterami, nawet jeśli robią coś kompletnie obrzydliwego. Ogólnie takie wrażenie mam z tym reżyserem.

A teraz moim absolutnym faworytem jest Tim Burton, którego pewnie wszyscy znają. Jego filmy mogę oglądać w kółko i bez przerwy.
Jestem ciekawa jak wyjdzie burtonowska Alicja *.*

Hekate

Hihi, nie jesteś wyjątkiem, Evie Wink

U nas nawet ludzie ze specjalizacji filmoznawczej nie wiedzieli, kim jest Ozpetek (a ja miałam z tego powodu dziką radochę).

Co do Burtona... to tak sobie właśnie przeglądam na filmwebie jego profil i dochodzę do wniosku, że bardzo mało jego filmów widziałam. I chyba nie zrobiły na mnie jakieś bardzo dużego wrażenia, albo oglądałam je w niewłaściwym momencie dziejowym. W każdym razie kiedyś na pewno natknęłam się na "Edwarda Nożycorękiego" i "Planetę małp". "Sok z żuka" też chyba widziałam, ale nic nie pamiętam. No nie wiem. Chyba będę musiała generalnie nadrobić.

A Alicji też jestem ciekawa, nawet bardzo!

Ceres

Mnie zawsze najbardziej rozbrajało to, że nakręcił dwa Batmany. I to, moim zdaniem, najlepsze w historii. Co prawda to też zasługa Keatona (mam do niego słabość - te oczy!), jednak tego klimatu miasta szaleńców nie odtworzył nawet Nolan, jak popularna by nie była jego ekranizacja.

Natalia Lupin

Burton rządzi i króluje! jet moim ulubionym reżyserem (zdecydowałam się wybaczyć mu "Sweeney Todda").
Oprócz tego - Kusturica, szczególnie w połączeniu z muzyką Bregovica. Kocham ich obydwu. Te oniryczne klimaty; często nie wiadomo, co jest prawdą, a co wyobrażeniem. Moim faworytem jest "Underground"... bo tylko to mam w domu Razz

Ale lubię też "Arizona dream" (muzyka!!!) i "Czarny kot, biały kot". To drugie nawet bardziej. Szalenie mi się podoba, muszę to znowu obejrzeć Very Happy

Aurora

...Ja tam bardzo lubię Sweeney Todda, więc nie muszę wybaczać (a ten chłopacek, co tam wzdychał do młodej dziewuszki, nie pamiętam, czyjej córki, będzie grał Gellerta, jeśli się nie mylę; nie jestem tym zachwycona, niestety).

I chyba jednak na filmach znam się za mało, ale nie mam jakiegoś ulubionego-ulubionego reżysera. Chociaż nazwiska niektórych bardziej zachęcają do oglądania, niż ich brak...

evie

Mi właśnie też Todd bardzo podszedł. Widziałam kiedyś sztukę i pewnie, że film to nie to samo, ale się podobał. Dopóki nie zachwyci mnie inna wersja, będę się tej trzymała z uporem ^^

Właśnie sobie zdałam sprawę, że właściwie znam tylko dwóch reżyserów. A może nie wiem, że znam...

Natalia Lupin

Gellerta?!
/demoniczny uśmiech powoli wypływa na twarz naty/
No cóż, chyba nie trafili aż tak źle...

Hekate

Aaaa! Mam kolejnego Bora, a tym Borem jest niejaki Petr Zelenka!
Ale pozwólcie, że pogadam o nim rano, bo teraz zamieram ze zmęczenia Wink

Właśnie skończyłam seans filmowy i idę spaaaać.

/zaklepuje miejsce na Gatlifa, Zelenkę i - rzecz jasna - na Ivory'ego/

Hekate

Czuję się dzisiaj tak fatalnie, że nie bardzo potrafię skupić się na jakimkolwiek filmie (o książkach nie wspominając), więc chociaż sobie trochę o filmach popiszę. A raczej o pewnym reżyserze, którego bardzo lubię, a którego poznałam i pokochałam dzięki Aurorze. Tak, tak, drodzy państwo, mowa o Jamesie Ivorym.

Jego filmy pachną przeszłością, są epickie, niespieszne i klimatyczne. Trudno tu znaleźć jakieś fajerwerki i Bóg wie jakie efekty specjalnie - w dziełach Ivory'ego trzeba się rozsmakować i trzeba mieć na nie sporo czasu. Żeby się zatrzymać i pomyśleć. Potem, po obejrzeniu, niektóre obrazy długo się jeszcze kołaczą po głowie i nie można się od nich uwolnić. I ma się ochotę wracać, wracać i jeszcze raz wracać...
Gwarantuję, że jeśli ktoś zakocha się w którymś z filmów pana I., to będzie poszukiwał kolejnych, a nawet wczyta się w pierwowzory - i dojdzie do wniosku, że X muza czasami potrafi prześcignąć literaturę.

Aha. Jeszcze jedno. Są aktorzy, którzy kojarzą mi się z określonymi reżyserami, bo bardzo często u nich występuję. Z Ivorym łączę przede wszystkim i chyba już na wieki wieków: Anthony'ego Hopkinsa, Emmę Thompson i Helenę Bohnam Carter. Tercet z najwyższej półki!

Filmy, które widziałam:
- Maurycy
- Pokój z widokiem
- Powrót do Howards End
- Okruchy dnia
- Biała hrabina

Polecam, polecam i jeszcze raz polecam!

A w najbliższym, mam nadzieję, czasie zamierzam obejrzeć jeszcze
- Złotą
- W upale i kurzu

*

Tony Gatlif to zupełnie inna bajka, zupełnie inny, niż Ivory, typ reżyserskiej wrażliwości. Możecie tego pana nie kojarzyć, bo specjalizuje się w specyficznych, żeby nie powiedzieć - etnologicznych tematach. Ale nie tylko etnowielbiciele zachłysną się tymi filmami, które są niesamowicie energetyczne, wielobarwne i zachwycają (wielokrotnie nagradzanymi na festiwalach) ścieżkami dźwiękowymi. Tak, Gatlif to dla mnie przede wszystkim muzyka, taniec i podglądane z perspektywy "intruza" małe społeczności, żyjące swoim własnym życiem. Całkiem innym od naszego. Niejako egzotycznym. Ale to nie znaczy, że gorszym, po prostu absolutnie odmiennym.

Z Gatlifem zetknęłam się po raz pierwszy na spotkaniach filmowych koła folklorystów i... i wsiąkłam. Dlatego zaczęłam go potem odkrywać na własną rękę.

Obejrzałam:
- Transylvanię (o kobiecie, która za ukochanym-muzykiem pojechała do Rumuni i... ha, nie powiem! zderzenie z tamtejszą rzeczywistością było bolesne, ale cholernie ważne. całkowicie odmieniło jej życie. A muzyka do tego filmu...! Ach! Po prostu brak mi słów!)
- Gadjo dilo (znowu Rumunia, znowu "intruz" pojawiający się w zamkniętej społeczności. Tyle, że powody inne... muzyczne, osobiste. I poznawanie Całkiem Innego Świata, który jest tak bliski, a jednocześnie tak strasznie daleki)
- Vengo (czyli, jak powiadają, zemsta w rytmie flamenco. zmieniamy klimaty - tym razem trafiamy do Andaluzji. I mamy do czynienia z Zatrutą Duszą pewnego porażonego nieszczęściem człowieka. I mamy też muzykę, jak zwykle u Gatlifa, która posiada ogromną moc. Mamy też taniec. I pewną rodzinną wróżdę... Niektórzy twierdzą, że to najlepszy film Gatlifa... nie do końca się zgadzam z tą opinią, ale obejrzeć warto)

Zamierzam obejrzeć (mam już na dysku, ha!)
- Swing
I nie ukrywam, że jestem go bardzo ciekawa...

Hekate

Wróciłam do Gatlifa i znowu Przepadłam, tym razem przy jego "Exilis".

Nie jestem w stanie wytłumaczyć, co czuję, gdy oglądam filmy tego reżysera. Stop. Ja ich nie oglądam - ja wypijam. Obrazy. Muzykę. Fabuły-nie-fabuły. Do kompletnego zatracenia.

I tak, zdaję sobie sprawę, że większość widzów nie podzieli mojego zdania, dla nich to będę po prostu filmy, może ciekawe, trochę etno, ale jednak "z tego świata". Bez żadnych mistycyzmów.

Nie będę nikogo przekonywać do Gatlifa, o nie. Wręcz przeciwnie.

Albowiem, drodzy państwo, Gatlif jest MÓJ i tylko MÓJ, o. I wara od niego Wink

Khe, khe, jestem zuem.

Hekate

Źlej mi. Ostatnio gdzie nie splunę, tam napada mnie nazwisko: Werner Herzog. A smutna prawda jest taka, że NIE WIDZIAŁAM ANI JEDNEGO FILMU tego pana!
Stop, stop i jeszcze raz stop - ten łikend mam zarezerwowany na przypominanie-odkrywanie Kolskiego, więc nie będę się rozpraszać inszymi rzeczami. Ojej. Herzog potem.

Hekate

Almodovar to jeden z reżyserów, którzy do mnie nie docierają. Po prostu. Rozumiem zamysł, widzę, analizuję, doceniam pewne elementy, ale w sferze emocji - pustka nad pustkami.
(no, czasem irytacja, bo NAPRAWDĘ nie znoszę kolorystyki tych filmów, czysto technicznych zabiegów itp)

Ale ja twarda jestem, o tak, postanowiłam się zakatować Almodovarem na śmierć, żeby upewnić się, że powyższa teoria jest słuszna. No bo co można powiedzieć po obejrzeniu trzech filmów? No dobra, sporo można. Niemniej jednak ruszam dalej, uzupełniam luki i kurwica mnie zalewa. To się nazywa masochizm. W klinicznej postaci. Chciałabym ten nowy film obejrzeć, "Skórę w której żyję", ale się nie zanosi chwilowo, więc sięgam po starsze. O rany. Dobijcie mnie. Chyba doszczętnie mi odwaliło.

Edit.
Nic już nie mówię na temat pana A. NIC NIC NIC. Po którymś z kolei filmie wpadłam w stan katatonii.
Jestem naćpana.
Jak się odećpam to może dojdę do jakichś sensownych wniosków.
Albo i nie.
O rany, jakby mi ktoś powiedział niedawno, że zacznę oglądać Almodovara CIĄGIEM POD RZĄD z własnej nieprzymuszonej woli, to bym chyba zdechła ze śmiechu.

Natalia Lupin

Kocham Guya Ritchiego.
To tyle.

Natalia Lupin

Proszę państwa, Wes Anderson.
O rany. [link widoczny dla zalogowanych]