Fikaton: Aurora

Natalia Lupin

Dom wariatów. Nie bardzo mogę się połapać, co gdzie jest i co się dzieje... Bardzo mnie zmęczyło czytadło.

A to poprzednie spodobało mi się. Szczególnie Jeffrey, super opis. W filmie uwielbiałam, jak oczy mu się rozjeżdżały Smile

Aurora

tia, Jeffrey... najlepsza rola Brada Pitta, moim skromnym zdaniem.

Hekate

Nie fochaj, nie fochaj Wink

Natalii nie odpowiada konwencja, toż to normalna, indywidualna rzecz. Moje niektóre teksty tyż męczą i żyję, od tego się nie umiera.
Chociaż faktycznie, mam podpobne pojęcie "czytadła" jak ty. I wiesz co? Myślę, że się wpisujemy w schemat Wink

W końcu to fanfiki. Rzecz oparta na podstawie, którą wymyślił kto inny. Zawsze będą stały na niższym szczeblu drabiny, taka ich rola.

Aurora

Może i tak. Przepraszam, Nat, jestem rozdrażniona.
(wiem, że to żadne wytłumaczenie, wiem)

Ech, ff. Czasem zapominam, że ff, to ff.

Hekate

Ja też, Ori, cholera. A najbardziej boli, że to nie całkiem własne i właściwie nic z tym zrobić nie można. Człowiek wkłada tyle emocji w coś, co właściwie jest niepotrzebne. Bu (dół)

Natalia Lupin

Hyyyy, przepraszam!!! Sad

Tak mi się powiedziało, to nie miało być obraźliwe, nie chciałam
/kaja się/
Nie chodziło o to, że czytadlo w waszym rozumieniu, tylko jakoś tak mi się tego słowa użyło. Jako... no... dzieło do przeczytania.
Opowiadanie jest po prostu ciężkie jak dla mnie i będę musiała do niego wrócić, żeby dokładnie zrozumieć.

Aurora

FIKATON II - KRÓLICZE USZY

Aurora

Prompt: 1.
Naturalność to bardzo trudna do utrzymania poza
Oscar Wilde

Tytuł: Kaczuszki
Fandom: Prison Break
Występują: Alex Mahone, Pamela Mahone, Cameron Mahone & inni
Spoilery: 21 odcniek II sezonu PB
Ilość słów:393

Gwoli wstępu: Taka mała inspiracja Wielkanocą. Taki mały żarcik. Mam nadzieję, że się spodoba i zostanie zrozumiany Smile

- Alex, spokojnie.
Siedzieli przy stole. Dużym, brązowym stole, obecnie nakrytym jakimś białym obrusem. W zajączki, pisanki i kaczuszki.
Pam trzymała go za rękę i uśmiechała się pocieszająco. Jednak Alex nie był spokojny.
Niedawno dopiero odstawił prochy i swoje magiczne pióro, więc hałas wydawał mu się trzy, albo i cztery razy głośniejszy, niż w rzeczywistości.
Rzeczywistość bywa przerażająca. W szczególności, gdy jest się zbiegiem, po nocach prześladują nas trupy wrogów (a czasem i przyjaciół). I się ma pedantyczne zacięcie.
Cameron właśnie przebiegł z wrzaskiem przez pokój, goniąc za innym dzieckiem, które miało przypięte królicze uszy.
- Mój drogi, czy mógłbyś mi podać trochę chrzanu? – Alex przerażony spojrzał na siwiejącego staruszka w grubych jak denka od butelek okularach. Popatrzył na stół.
Chrzan?
- Eee… - popatrzył błagalnie na Pam, która podała staruszkowi słoiczek z jakąś dziwną kremową mazią.
- Alex, może chodźmy porozmawiać do przedpokoju, dobrze? – szepnęła konspiracyjnie i wstali ze swoich miejsc.
- Zaraz wrócimy, ciociu – uśmiechnęła się do kobiety z kręconymi, nienaturalnie jasnymi włosami.
<>
Znajdowali się w ciemnym przedpokoju, wśród masy butów i grubych płaszczy.
- Alex, czy tak trudno zachowywać ci się naturalnie? – z wyrzutem szepnęła.
- Staram się, ale to nie takie łatwe – odpowiedział nerwowo. Rozejrzał się dokoła, czy nikt ich nie podsłuchuje.
- Jak nie? To moja rodzina. Są cudowni! Tak od razu nas przyjęli, mimo że nie wiedzie im się zbyt dobrze – oczy Pam wyrażała prośbę. – Postaraj się, Alex. To całkiem inny kraj, całkiem inne myślenie, rozumiesz?
- Mhm – przerażony spojrzał w stronę salonu, gdzie cała, bardzo egzotyczna rodzina Pam właśnie dyskutowała o polityce. Miał wrażenie, że zaraz zaczną obrzucać się ciastem i jajkami.
W ich stronę ruszył kolejny z kuzynów. Jak mu było?...
- O, małe fiku-miku w przedpokoju? Oj, ludzie, ludzie, trzeba do kościoła chodzić, takich rzeczy się w tych Stanach uczycie – wyszczerzył się i zaczął machać brudnym nożem w takt mówienia. – Mówiłem ci, Pam, żebyś nie jechała. Tak dziwnie wyglądasz. I się zachowujesz.
Popatrzył taksującym wzrokiem na Alexa.
- I… - zaczął przemądrzałym tonem.
- Krzysiu, dziękuję za rady, ale sobie poradzimy, prawda, Alex? – szturchnęła Alexa i uśmiechnęła się.
Alex spojrzał na nią dziwnie i po chwili też się uśmiechnął.
- Wracamy do stołu. W razie czego, wiesz, kto jest prezydentem? Nie waż się powiedzieć na niego nic dobrego – z tym samym sztucznym uśmieszkiem ruszyli ku salonowi.
- I ty mi mówisz o naturalności?

yadire

Kurcze. Przydałoby się obejrzeć trochę więcej PB, bo te dwa pierwsze wcale mi nie pomagają i nie do końca wiem, o kim mowa...
No ale!
Nawet mimo to, podobało mi się. Apetyczny początek fikatonu, aż się głodna zrobiłam. I ustrzegłaś się Giertycha... Razz

[gratuluje]

Natalia Lupin

/fika nogami z radości/
Cudowne zakończenie! Cudo! I wcale mi nie przeszkadza, że nie znam PB, bo traktuję Alexa jak osobisty wytwór autorki Wink

Jest wspaniały.
I skąd ja znam ten uśmiech na końcu? Że już o próbach naturalnego zachowania nie wspomnę...

Hekate

Hehe, kompletnie nie znam PB, ale miniatura bossska. No właśnie przez zakończenie! I przez kontrast kulturowy, a-sasasasa... Smile

Bardzo mi się ten wielkanocny żarcik podoba!

Zaheel

Ostatnia wymiana zdań mnie powaliła. Też za mało znam świat, żeby coś powiedzieć o więziach łaczących tych ludzi, ale scenak rodzajowa pierwsza klasa.

Trilby

No tylko jedno jestem w stanie rzec: LOL. ;D

Aurora

Prompt 2: - Nigdy nie wchodź do Ciemnego Lasu, mój przyjacielu - powiedział Szczur Szymon. - Tam jest strasznie.
[Przygoda Pana Królika]

Tytuł: Bajka
Fandom: Lost
Występują: Juliet, Ben, Kate
Spoilery: 14 odcinek 3 sezonu Lost i zwiastun odcinka 15
Ilość słów: 365

Juliet nigdy nie słuchała ostrzeżeń. Wchodziła, gdzie nie trzeba, czytała zakazane książki.
Gdy pierwszy raz patrzyła na dżunglę, przypomniały jej się wszystkie opowieści babci o strasznych lasach, w których na Czerwonego Kapturka czaiły się stwory straszniejsze, niż wilk.
- Nie bój się – Linus uśmiechnął się do niej, gdy usłyszała dziwny szum. – To tylko Cerber.
- Cerber? – zapytała niepewnie i obejrzała się dokoła.
- Spotkanie z nim może nie być przyjemne – kiwnął głową, zamyślony. – Jednak jeśli będziesz przestrzegała wszystkich zaleceń, nic ci się nie stanie.
- Czym jest Cerber?
- Niektórzy nazywają go Potworem. Zazwyczaj wygląda jak chmura czarnego dymu.
<>
Kiedy pierwszy raz wyszła sama w dżunglę, czuła się niepewnie. Jak Czerwony Kapturek.
Cerber był złym wilkiem, a babcia… Nie było żadnej babci.
Otrząsnęła się z głupich wyobrażeń i ruszyła przed siebie.
Tak, w dżungli było strasznie.
<>
Ben bywał uroczy. Coś ją w nim pociągało.
Na pewno nie wygląd. Zresztą, na wyglądzie kilka razy się zawiodła…
Ale Ben był inny. Zdawał się jej częścią Wyspy. Tajemniczą. Straszną. Morderczą.
Juliet kochała Wyspę. W jakiś dziwny sposób, ale kochała.
<>
- Boisz się Cerbera, prawda? – zapytał ją kiedyś w dżungli, kiedy rozglądała się uważnie, wyszukując chmury czarnego dymu.
- Tak – odparła prosto i zwięźle. – Jak tu pierwszy raz się znalazłam, opanowała mnie wizja małej Juliet w czerwonym kapturku, uciekającej przed złym, dymowym wilkiem.
Uśmiechnął się w ten dziwny sposób i popatrzył w oczy Juliet.
Nikt nigdy nie patrzył tak w jej oczy.
- Nigdy nie bałem się Cerbera. Leśniczy też się nie bał – głos Bena był cichy i jakby smutny. Juliet poczuła, że po plecach przebiegły jej dreszcze. – Ale zawsze przerażały mnie siły, których nie znamy. Ciemność. Myślisz, że Czerwony Kapturek bardziej bał się wilka niż ciemności w strasznym lesie?
- W ciemności czają się stwory straszniejsze niż wilk – wyszeptała Juliet, łapiąc Bena za rękę.
- Więc lepiej już idźmy.
<>
Musiała opuścić ich. Musiała. Wyspa zaczęła ją przerażać.
Tak jak i Ben.
Teraz szła przez dżunglę razem z Kate i drżała. Nie przed Cerberem. Można powiedzieć, że oswoiła się z nim.
Szepty.
Drżała przed ciemnością. Leśniczy zabił wilka, ale wtedy z ciemności wyszły stwory straszniejsze niż on.
A ona nadal nie wiedziała, gdzie jest babcia.

yadire

A jak byłam mała i wszystkim, że boję siętej Ciemności, co się chowała za biurkiem, to mi nie wierzyli. O, i tak to jest z rodzicami.
Losty to przynajmniej fandom, który znam. Choć co prawda im więcej odcinków mam za sobą, tym bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że wyspa to szpital psychiatryczny, a rozbiktowie - banda wariatów. Juliet kochająca wyspę to jednak jeszcze nic w porównaniu z Lockem, który musi z nią sobie od czasu do czasu pogadać. Nie, no ludzie różni są.

Ale wracając do tematu. Normalnie podoba mi się. Tamci z drugiej strony są zdecydowanie bardzie interesujący, niż ci znajomi.
A porównanie tego dymu do wilka, no nie, niegłupie wcale.
ładnie, ładnie, Ora