Fikaton: Aurora

Natalia Lupin

Rincewind, aaa! Czemu jego tak mało, ja się pytam?! Czeeemu?! On jest maj onli Praszet low!

Ori... jakby ci to powiedzieć... chcę trochę tego towaru, który bierzesz, zanim siądziesz do kompa XD

Aurora

Proszę wybaczyć za poniższego cosia. Ten prompt był tak ładny, że az okropny Razz

Dzień Siódmy

Prompt:[link widoczny dla zalogowanych]
Tytuł: Losowość umyślna
Fandom: Harry Potter
Występują: Syriusz Black, Krzywołap, w-pewnym-sensie Hermiona Granger
Ilość słów: 333

Gruby, rudy kocur wpatrywał się w kartkę wystającą z książki.
- Miau? – wskazał łapą na czarną postać. Żółte oczy popatrzyły pytająco.
Czarny pies uśmiechnął się i zmienił w człowieka.
- To jestem ja – wskazał na człowieka z obrazka. Kot usiadł mu na kolanach i zamruczał, ogonem wskazując mniejszą postać.
Ciemnowłosy, zaniedbany mężczyzna podrapał kota po głowie.
- To jesteś ty.
Kot w odpowiedzi zamruczał z zadowoleniem.
Syriusz Black, zbieg z Azkabanu, aktualnie ukrywający się we Wrzeszczącej Chacie, spojrzał w sufit.
Ostatnio, jak chciał przyjrzeć się Harry’emu, przez przypadek nastraszył jego rudego kolegę z dormitorium. Stare nawyki – zapomniał się i uznał, że Harry będzie spał w łóżku Jima. Jego rozumowanie okazało się mylne.
Kot miauknął pytająco.
- A nic, tak sobie rozmyślam… - odparł mężczyzna. Popatrzył na książkę. Spróbował odczytać tytuł – niestety, kot ciągnąc ją do Chaty nieco zdarł okładkę.
Naprawdę mądre zwierzę. Syriuszowi się nudziło. Pomijając żądzę zemsty, radość z mniej ograniczonej wolności, zbiegowi straszliwie się nudziło. Więc kocur przywlókł jedną z książek swojej pani – która był koleżanką Harry’ego. Pani, nie książke.
I, wedle opowieści kota, miała mnóstwo książek.
Ta akurat była dosyć zabawna. Syriusz dawno się nie śmiał.
Nigdy wcześniej tego nie czytał.
Nie znał tytułu.
Nawet obrazek nie był częścią książki. Zdaje się, że dziewczyna używała go jako zakładki. Syriusz naprawdę zaczynał wierzyć, że to on i kot.
- Miau? – w tej samej chwili poczuł drapnięcie.
Kot zeskoczył z niego i podbiegł do drzwi.
Nadszedł czas zemsty.
Odrzucił książkę. Czarny, wielki pies podążył za rudym kocurem.
Gdyby jakiś czas później Hermiona przyjrzała się brudnej książce leżącej u stóp łóżka, mogłaby przeczytać dobrze znane jej słowa.
„A Los zawsze wygrywa.
Los zawsze wygrywa. Większość bogów rzuca kośćmi, ale Los gra w szachy i nikt się nie orientuje - dopóki nie jest za późno - że przez cały czas miał dwie królowe.
Los wygrywa. Przynajmniej taka panuje opinia. Cokolwiek się zdarzy, ludzie potem mówią, musiało być zrządzeniem Losu.”*
Jednak była zbyt zajęta obserwacją wielce dziwacznych, niezwykłych i niespodzianych zdarzeń, żeby przejmować się Losem.

* Terry Pratchett, Ciekawe Czasy Smile

yadire

Dzień siódmy.
Wybacz, że tak późno i że od końca, miałam to zrobić już wczoraj, ale nieplanowany wypad mi się zrobił
Podoba mi sięten motyw Hermiony czytającej "muglskie" książki (o ile Pratchetta można tak nazwać...). I to wyjaśnienie

Hekate

Dzień trzeci

Zakończenie mnie ómarło, matko, takie filmowe, że aż strrrach! Wink

Ale ja wierzę, że to umyślnie. Że na pochichranie.
Dobrze wierzę?
Sama miniatura bardzo mi się podoba, faktycznie melancholijna, taka nastrojowa. Aleś z Rona dupka zrobiła, wredoto!... Wink

I z Ginny. Wszystko się zmienia, wszystko płynie...
Dzięki za nutkę zadumy!

Dzień piąty

Aurora

FIKATON ZIMOWY

Dzień 1

Prompt: nr 1
Tytuł: (...)Mam tak samo jak ty(...)
Fandom: Harry Potter i s-ka.
Spoilery: bez 7 tomu. a jak ktoś się uprze, to z 7 (bez epilogu)
Występują: Hermiona, Pansy, + kilka wspomnianych
Ilość słów: 508

- Parkinson? – Hermiona zamrugała oczami z niedowierzaniem.
- Ile razy mam powtarzać, że od kilku dobrych lat Smith? – Ślizgonka odpowiedziała i z lekkim zniecierpliwieniem machnęła ręką. – Nieważne, Granger. Mogłybyśmy spokojnie, jak cywilizowani ludzie, miło pokonwersować przy lunchu? I, proszę, zamknij te usta. Wyglądasz jak Potter.
Hermiona posłusznie zamknęła usta i przybrała wyniosłą minę. Pracowała jako Niewymowna już kilka lat i nigdy do tej pory nie spotkała Pansy Parkinson w ministerialnej stołówce. Nie przejmowała się, że zazwyczaj nie miała towarzystwa. Koleżanki unikały jej, bo twierdziły, że zadziera nosa, a koledzy znowuż nie cierpieli słuchać paplania.
Dzisiaj usiadła do stołu i kiedy podniosła wzrok napotkała znajomą twarz Ślizgonki. Która w tej samej chwili z uradowaną miną podążyła w jej kierunku.
Świat stanowczo postanowił zwariować.
- Co robisz w Ministerstwie, Par... Smith? – zapytała grzecznie Hermiona, odsuwając na skraj talerza mięso.
- Pracuję. Dostałam robotę w Urzędzie Kontroli Nad Magicznymi Stworzeniami. – Ironiczny uśmieszek wykrzywił usta kobiety. Palcem o długim, czerwonym paznokciu odgarnęła wpadające jej do oczu włosy. – A ty, jak widzę, Niewymowna, hm?
Hermiona przez chwilę wpatrywała się w mętną herbatę z mlekiem, której szczerze nie cierpiała, i spojrzała na Ślizgonkę.
- Ach, tak.
Przez chwilę jadły w ciszy.
- Draco też jest Niewymownym, wiesz – powiedziała nagle Parkins... Smith, a Hermiona kiwnęła głową.
- Tak, tak, siedzi tam z Harrym. – Hermiona obejrzała się przez ramię, gdzie kilka stolików dalej siedzieli Malfoy z Harrym, który coś żywiołowo opowiadał. Hermiona nie rozumiała, jakim cudem udało im się znaleźć wspólny język. Harry tłumaczył, że po prostu pierwszego dnia pracy w Ministerstwie jedyne wolne miejsce w stołówce znajdowało się obok Malfoya i „w gruncie rzeczy Draco nie jest taki zły, wiesz”.
Ginny opowiadała, że Harry jest nieznośny ze swoim uwielbieniem Malfoya. Hermiona przypuszczała, że ta ostatnia kłótnia, przez którą się rozstali, miała coś z tym wspólnego.
- Ekhm, Granger... – odchrząknęła Parkinson, a Hermiona odwróciła się w jej stronę tak gwałtownie, że wylała herbatę.
Merlinowi dzięki, będzie miała chociaż pretekst, żeby tego nie pić.
- Nie jesteś już z Weasleyem? – Nagle Hermiona poczuła się rozdrażniona.
- Nie twoja sprawa – odburknęła, odsuwając od siebie tackę. Stanowczo straciła apetyt.
- W szkole wydawaliście się jedną z tych par, co to będą ze sobą do końca świata. A nawet i jeden dzień dłużej, rozumiesz. Zack zawsze z tego kpił. Ale nic nie trwa wiecznie, nie? – Hermiona z zazdrością zauważyła, że Pansy pije kawę. Skąd ona wytrzasnęła kawę? Hermiona zawsze dostaje tę ohydną herbatę.
- Jak widać – odparła markotnie. – Chyba jednak do siebie nie pasowaliśmy. Słyszałam, że Ron zaczął spotykać się z Luną.
Pansy wytrzeszczyła oczy, a po chwili zaczęła się śmiać.
- Co za palant – wydusiła z siebie po chwili, ocierając łzę. Hermiona zachichotała.
- Dobrze powiedziane.
Nie wiedziała, dlaczego czekała, aż Pansy skończy jeść. Ślizgonce nie przeszkadzało mięso i niedogotowane ziemniaki.
Kiedy skończyła i odstawiły tace, patrzyła chwilę na Hermionę.
- Do jutra, Granger.
- Do zobaczenia, Smith – odpowiedziała z uśmiechem Hermiona. Skoro Harry umiał porozumieć się z Malfoyem, to czemu Hermiona miałaby nie zaprzyjaźnić się z Pansy?
Świat stanowczo zwariował. Ale tym razem Hermiona nie miała nic przeciwko.

merrik

<mysli>
Chcę napisać coś konstruktywnego.
Ale...potrafię napisać JEDNO słowo.
Fajne.
A starając się rozwinąć:
takie z kilamtem, zabawne, ciekawe...po prostu fajne. Innego słowa nie mam:)

Hekate

Huhu, nawet w tak krótkim fragmenciku nie mogłaś sobie odmówić yaoiowej aluzji Wink

Ty małpiatko! Wink

Podoba mi się, krótka, przyjemna obyczajówka. A przyjaźń Pansy i Hermiony, eee... (no wiesz, ja cały czas widzę Pansy tą od Mai, więc...) no cóż. To by trzeba było rozwinąć, bo zapowiada się dość wybuchowo.

I ta stołówka. Dlaczego skojarzyło mi się z filmami Barei?
Mru.

Fajne!

Aurora

Wiesz, właśnie ja też widzę Pansy absosmerfnie Mayową. A Mayowa to w większości Pansy/Ron, więc, khym, khym. Ale czemu nie? Skoro Harry i Draco umieli się porozumieć...
Dobrze, że stołówka się skojarzyła. Ja osobiście stołówek nie cierpię, ale wiem, że spotyka się na nich dziwnych ludzi i zawiera dziwne znajomości.
Dziękuję za opinie. Idę czytać Merrik Wink

Aurora

Dzień 2

Prompt:

Hekate

Natalia Lupin

1. Jakoś nie łapię połączenia z promptem, ale bardzo mi się podoba. To jest po prostu cała Ori Very Happy

Szczególnie to przemycanie yaoi... Właśnie, do tego pasuje słowo: fajne Smile

2. Och.
Rany.
Mocne. Nietypowe. Bardzo mi się podoba. Perfekt. Łoł.

Sorry że tak elokwentnie, ale drugi fik mnie tak wyprał umysłowo. Po prostu... jestem... no. Właśnie.

Aurora

Hekate: nie, nie, tu yaoi niet. Po prostu, przyjaźń.
Przecinek wstawiony.

Natalia Lupin: 1.W pierwszym mamy opowiadanie sobie, przez chłopca z grenlandii i dziewczynkę z chin o swoich krajach. Tu mamy ogień, który powinien być reprezentowany przez Hermionę (Gryffindor - żywioł ogień) i wodę, Pansy(Slytherin-woda). A w efekcie mamy bardziej 'wodną' Hermionę i bardziej 'ognistą' Pansy. No Razz

Moje skojarzenia są na bardzo wysokim szczebelku.
2. Cieszę się, że ruszyło.

yadire

1. A mi tu już nie tylko yaoi, ale i youri widzę (: . Swoją drogą Hermiona z Pansy to takie porównywalne by było z Draco i Potter. Tak mnie naszło.
Tekst ciekawy i przyznam, że podziwiam. Lubię takie bardziej ludzkie obliczy Pansy, może dlatego, że sama nie umiem czegoś takiego napisać.

2. Jeśli powiem, że nie lubię Tolkiena, to się powtórzę. Więc ten fakt przemilczę. Ale tekst ma w sobie coś. Gollum jest chyba jedyną postacią, która mnie w tym fandomie interesuje. To jego rozdwojenie jaźni... Chętnie bym coś więcej o tym poczytała. Ciekawe, ciekawe. Smile

Aurora

Dzień 3

Prompt: Nic nie jest takie, jakim się zdaje.
Tytuł: Historia
Fandom: Harry Potter i s-ka.
Spoilery: Po-siódmotomowe. Uwzględniając poniekąd epilog.
Występują: wnuczę, większość postaci niewymieniona z imienia, wyjaśnione pod tekstem
Ilość słów: 302

Kiedy czytasz w książce od historii o Drugiej Wojnie z Voldemortem
(Jak można się było go bać? Co za bzdura z tym Sam-Wiesz-Kim? Chyba tylko po to, żeby było więcej fakcików typowo do ‘wykucia’ na testy),
jesteś zmęczony, twoje oczy powoli zamykają się, a tu przecież jeszcze przed tobą cały dział o działalności szpiegowskiej Severusa Snape’a
(Dziadek mówi, że chociaż kochał jego matkę, to i tak był draniem)
przypominasz sobie o Wojnie z Grindelwaldem i wzdychasz, że tamto to było pryszcz
(Oczywiście, nie licząc ‘dodatkowych materiałów’ w postaci książki niejakiej R. Skeeter, chociaż do tej pory chce ci się śmiać, kiedy myślisz o tym, że ten cały Grindelwald ponoć był kochankiem Dumbledore’a).
Nie lubisz historii, ba, nie cierpisz. Gdy poszedłeś do Hogwartu, nie potrafiłeś uwierzyć, że ten cały bohaterski Harry Potter, Wybraniec, Chłopiec Który Przeżył Dwa Razy, to twój dziadek.
Pamiętasz, że wiele razy babcia brała cię na kolana i patrząc na dziadka bawiącego się złotym zniczem, opowiadała o Złym Czarnoksiężniku, który zabił twoich pradziadków i próbował zabić ją, ale dziadek Harry ją uratował. Znowuż drugi dziadek nigdy sam pierwszy nie podawał ręki na powitanie Harry’emu i od czasu do czasu, niby od niechcenia, rozpinał kołnierzyk, odsłaniając białą, brzydką bliznę.
Nikt nie chciał ci nigdy powiedzieć, o co chodzi. Tata patrzył na ciebie zielonymi oczami i, kręcąc głową, powtarzał, że dowiesz się później. Jak dorośniesz. Mama gniewnie potrząsała jasną głową i zaczynała krzyczeć, że lepiej, żebyś nie wiedział. Że to już przeszłość. To już historia.
Więc zatrzaskujesz książkę i wyciągasz miotłę z kufra. Po co ci historia? Nic, co się działo, nie było takie, jakim się wydaje, kiedy o tym czytasz.
A to, co było naprawdę ważne, i tak kiedyś ci opowiedziała babcia Ginny. Resztę usłyszysz, jak dorośniesz.
Za to tak sprzyjająca treningowi pogoda może się w tym roku już nie trafić.

*** Wyjaśnienia: wnuczę jest potomstwem Albusa Severusa i ewentualnej, nie wspominanej w Epilogu, córki Draco (taa, anty-kanon), która powstała na rzecz fikatonu.

merrik

Oro!!

No i co ja mam powiedzieć, jak ja nie myślę, po tym co przeczytałam?
Faaajne. Naprawdę mnie się podoba...bo ma swój klimat. Taki...fajny. No. Smile