A teraz zabieram się za... [co na tapecie!]

Hekate

Ahhhh! "Dziewczynka w czerwonym płaszczyku" to coś pięknego! Oczywiście jeśli ktoś lubi zbeletryzowane biografie. W tym wypadku chodzi o Romę Ligocką, pisarkę, kuzynkę Polańskiego i przyjaciółkę Piotra Skrzyneckiego.
Dzieciństwo w gettcie (opisane z perspektywy kilkuletniej dziewczynki), ukrywanie się, przebłyski przedwojennego życia rodziców, potem - ponoć, bo jeszcze nie dotarłam - bohemiarska Roma powojenna. Walcząca ze sobą, traumą i nową rzeczywistością.
Świetnie, świetnie się czyta. Nie mogę się oderwać!

Kira

Aktualnie pochłaniam Córkę carycy autorstwa Carolly Erickson, którą wypatrzyłam w Empiku w tym tygodniu i od razu zakupiłam, bo nie potrafię się oprzeć swojej miłości do carskiej Rosji ^^ A w planach mam Zapomniany ogród Kate Morton - romans, tajemnica, intryga, nawiązania do przeszłości... czyli to, co Kira lubi najbardziej! Very Happy

Pierwsza książka pani M., Dom w Riverton, była fenomenalna, więc mam wielką nadzieję, że i na tej się nie zawiodę Smile

Natalia Lupin

Teraz tak myślę, że przeczytam Dziewczynkę.... Ostatnio Hell mnie namawiała, ale jakoś tak... A postać Piotra Skrzyneckiego chodzi za mną od jakiegoś czasu.
http://edervenne.wrzuta.pl/audio/3GwxyfgL0CG/piwnica_pod_baranami_-_piotr (to tak nawiasem mówiąc)
Mam zamiar kupić nowa książkę Kinga: tytułu nie pamiętam, ale to analiza horrorów jako stylu, gatunku i poszczególnych dzieł. Oraz Inez, pani mej duszy albo wręcz Dom dusz Allende. Na podstawie tego drugiego nakręcili Bardzo Znany film z Meryl Streep.

Alheli

Inez jest taka dziwna dla mnie, chociaż Allende to moja ulubiona autorka, ale ta książka nieco się od pozostałych różni. Nie mówię, że jest zła, bardzo ciekawa i ładnie napisana, ale to nie to, co pierwsze powieści. No i chyba trzeba być entuzjastą Ameryki Łacińskiej, jest tam opisana dokładnie historia założenia Chile Wink

.

Za to "Dom dusz" to moja ukochana książka i polecam każdemu serdecznie, ale momentami jest bardzo brutalna, Ostrzegam Smile

A, i jest sto razy lepsza niż film.

Teraz czytam "Miłość ponad czasem" A. Niffenegger

Hekate

/dalej poczytuje "Dziewczynkę w czerwonym płaszczyku" i coraz bardziej jej się podoba/

A wiecie? Ja jestem strasznie zacofana, bo nie przeczytałam w życiu ani jednej książki Allende. Miałam coś w domu, ale jakoś nie wyrobiłam się z czasem i musiałam oddać. To ten nurt iberoamerykański, tak? Och. Chyba za bardzo wsiąkłam w polską literaturę, z drugiej jednak strony... nie da się przecież przeczytać WSZYSTKIEGO.
Skoro mówicie, że "Dom dusz" jest taki super-extra, to może go schwytam przy następnej wizycie w bibliotece.

Natalia Lupin

Dobra, kupię "Dom...". Dzięki, All Very Happy

Film! Na podstawie tego będzie... A, wiesz już. To dobrze Wink

Strasznie mi się podoba pomysł, na którym się książka/film opiera. Też się za to będę musiała wziąć.
Hekate, iberoamerykańska jest super. Serio serio. Przynajmniej Marquez, Sabato i Zafon. Gorzka, gorąca, ciemna. Przynajmniej to, co ja czytałam. Polecam.
Z drugiej strony, może bym wreszcie przeczytała coś polskiego? Ugrzęzłam w Wielkiej Brytanii i iberoam. Może "Lala"? Może coś z polskiej nowej fantastyki? Hmmm...

Alheli

"Lala" Dehnela, też jest świetna, Nat. Hek może Cię zapewnić, ja też. Bardzo płynnie się ja czyta i jest w niej mnóstwo anegdotek i cudowny klimat.

Moja fascynacja Allende zaczęła się chyba w 2006 r, chociaż wiem, że w liceum przeczytałam jedną jej książkę, spodobała mi się, ale potem nie sięgałam po następne i w sumie sama nie wiem, czemu. Ale jak zaczęłam, to przeczytałam prawie wszystko rzutem na taśmę. Piękne książki, magiczne. I w ogóle proza iberoamerykańska jest cudna, ale wiem, że nie każdemu odpowiada, so.

Moja obecna lektura też jest piękna, chociaż za bardzo amerykańska, ale wybaczam, bo pomysł podroży w czasie absolutnie mnie kupił. I para głównych bohaterów też jest cudna. Bo czasem lubię poczytać takie historyjki, miłosne, ale nie harlequiny xDD. Zresztą, to bardziej obyczajówka, niż romans. Niektórzy mają dziwną skłonność wciskać książki, które nie są romansami, na półki z romansami Smile

. Ta na szczęście w bibliotece nie stała na takiej półce.

Hekate

Alheli

Ja jedną książkę Marqueza przeczytałam w księgarni w domu towarowym. Miałam dzieci pilnować, gimnazjaliści zbierali pieniądze na hospicjum, ja ich poustawiałam, powiedziałam, co mają robić i sobie poszłam. Ale książka była krótka, więc szybko mi poszło, potem ich pilnowałam ^^.

Czytałam wtedy " Nie ma kto pisać do pułkownika".

Zafona chyba też bym nie zaliczyła do nurtu ibero, bo Hek ma rację, nie o pochodzenie się tu rozchodzi, tylko o sposób pisania. Ale sposób też źle powiedziane, miejsce akcji trzeba dodać. W konwencji realizmu magicznego piszą też inni autorzy (czy też autorki) - Gina. B. Nahai i Marsha Mehran czy Angela Carter na przykład, a nie można ich zaliczyć do autorek iberoamerykańskich Smile

.
Poza tym jeśli chodzi o pisarzy hiszpańskich (nie południowoamerykańskich) nie przychodzi mi na myśl nikt, kto by pisał w tej konwencji, hmm.

Hek, Ty się nie martw, że nie czytasz tych pisarzy. Ja dla odmiany polskich nie czytam, chociaż zawsze sobie obiecuję, że wyniosę coś z biblioteki. Ostatnio była to Tokarczuk, moje pierwsze spotkanie z tą panią i chętnie poczytam więcej.

I tutaj macie [link widoczny dla zalogowanych] o najnowszej książce Isabel. Czuję, że będzie ciekawa, ale będziemy musieli poczekać na tłumaczenie... Przy tym opisie nawet daty nie ma, nie wiadomo kiedy onet to zamieścił.
Ale obstawiam 2010 rok na polskie wydanie. Ciekawe jaka będzie okładka?

Ależ offtop zrobiłam. Laughing

Hekate

Tokarczuk mnie odstrasza, no nie wiem, uprzedziłam się. Po prostu nie mogę się zabrać i już. W zasadzie nic o tej pani nie wiem, nie mam bladego pojęcia o czym pisze i jak pisze, a jednak jak widzę w księgarni lub w bibliotece jej książki, to robi mi się niedobrze. Ha. Pewnie kiedyś mi ten absurdalny niechciej przejdzie, ale jak na razie mam inne rzeczy do czytania i nie muszę się dręczyć (zachwycać?) akurat Tokarczukową.

A co czytam?
Ha.
Ruska fantastyka, ta, o której wspominałam w knajpie. Konkretniej: dwa tomy "Śliskiego" Pawła Kornewa. Problem polega na tym, że przed tymi dwoma tomami były jeszcze dwa inne ("Sopel" 1 i 2), a wszystkie łączą się fabularnie, więc tak naprawdę nie bardzo wiem, o czym czytam. A muszę napisać z tego recenzję, więc zaiste, będzie zabawnie :/ Wrażenia lekturowe? Hmm, sama nie wiem, czyta się nieźle, ale drażni mnie narracja pierwszoosobowa - lubię ją, tyle, że raczej w powieściach-grzebankach psychologicznych, natomiast w literaturze akcji jakoś tak... niekoniecznie. Sama zresztą nie wiem.
Swoją drogą jestem chyba wyjątkowym wyjątkiem, bo odpoczywam podczas czytania tzw. "literatury głównego nurtu", no, tych wszystkich, powiedzmy, bardziej skomplikowanych rzeczy, natomiast "pracuję" czytając literaturę popularną. To chorsze, ale cóż. Gdybym miała czytać samą fantastykę i kryminały, to bym chyba zdechła śmiercią tragiczną, ja się wcale nie dziwię, że młodzieży pada na łeb, jeżeli wgryzają się WYŁĄCZNIE w taką literaturę.

Aha, byłam też w bibliotece (sama nie wiem, po jaką cholerę, skoro i tak mam w domu od diabła rzeczy do czytania) i wypożyczyłam różne różności - wiecie, że wypożyczając i kupując zaczynam zwracać uwagę na wydawnictwa? Serio-serio. Zobaczyłam wydawnictwo "wab" i serię archipelagi, to od razu zabrałam, Sławomir Shuty "Zwał", a z wydawnictwa literackiego "Dziewczynę z ganku" Orłosia.
Plus "Dossier K." Kertesza, też z wab, chociaż tu akurat bardziej liczyło się nazwisko Wink

Kertesza czytałam tylko "Los utracony" i postanowiłam się trochę dokształcić.

Hekate

Dalej czytam Kornewa i chyba nawet się wciągam - cholernie bym chciała dostać w swoje łapy te dwa brakujące tomy!
Ech.
Nie jest to wprawdzie "mojsza" literatura, ale Dębski dobrze tłumaczy, tak żywo i wartko, a i ten cały świat, syberyjski aneks, może nieźle wkręcić. Czuję się jak w grze RPG! Ciekawa jestem, jak historia się skończy... i czy w ogóle, bo może to jakiś cykl i będzie "dokrętka"?

Wybywam lekturować Smile

Natalia Lupin

Znalazłam Lalę, nareszcie. Czytam z masochistyczną przyjemnością. Jestem po dwóch rozdziałach i tak... nie przekonuje mnie to. To znaczy, narracja jest ładna, bardzo barokowa i cerkiewna. Historie też są dobre - wyjątkowo zagmatwane i barwne. Chyba właśnie te historie tak na mnie działają: będąc chłopką w trzecim pokoleniu przeniesioną do miasta i nieposiadającą żadnych ciekawych krewniaków i historii (co uparcie nadrabiam własną wyobraźnią) trochę zazdroszczę osobom mającym ciekawą historię. Więc autorowi "Lali" też. Trochę? Bardzo! Ogromnie! Grrr.
Ogólnie rzecz biorąc: wszystko jest ślicznie i cacy, ale czuję się w tej książce obco. I z jakiegoś powodu... jakbym patrzyła na trupa: na zewnątrz ładnie zakonserwowany, a wewnątrz to tajemnicze, przerażające, wrzące życie miliona innych żyć.
Błe.

Alheli

Maltretuję Marishę Pessl - Wybrane zagadnienia z fizyki katastrof. Maltretuję, bo to gruba książka, a ja ledwie 180 stron przeczytałam.Przez trzy dni.
Za bardzo przereklamowane dla mnie, ale może dalej będzie lepiej, nie wiem. Pomysłu się nie czepiam, sam w sobie jest ciekawy. Gorzej z pisaniem tej książki, autorka ma okropnie kwiecisty styl i niemal każde zdanie kończy dziwną metaforą i to drażni. Bo to nie pasuje mi jakoś, echh. Zwykle nie mam uwag do poetyckiego stylu, ale tutaj jest to złe. Książka powinna być powieścią akcji, i chyba taka była w założeniu, więc ta metaforyka moim zdaniem jest zupełnie zbędna. Powinno być więcej dynamiki, a na razie nie ma...
Oby to się rozkręciło. Twisted Evil

Hekate

Oo, Nat, nawet nie wiesz, jak ja cię rozumiem! To znaczy akurat nie a propos "Lali", ale też tak czasem mam, że widzę zalety powieści, a jednak jej "nie czuję". I gdybym miała napisać recenzję, to dostałabym cholery, bo obiektywnie rzecz biorąc... ale ja przecież nie potrafię być obiektywna, prawda?
Tak miałam np. z "Dorianem Grayem". Fascynująca, niepokojąca powieść, która tak mnie swego czasu wkurwiła, że miałam ochotę podrzeć ją na kawałki za głupie moralizatorstwo i spłycanie rzeczy, które spłycane być nie powinny. I za to przede wszystkim, że jest powieścią "kultową", której "nie powinnam" krytykować.

A "Lala"?
Och, na początku widziałam wyłącznie stronę stylistyczną tego utworu. Bo ja podobnie jak Sapkowski - nie widzę obrazowo tego, co czytam, widzę przede wszystkim literkami. Więc radośnie ślizgałam się po stylu Dehnela (no i konstrukcji przede wszystkim!) i cholernie dobrze się przy tym bawiłam. A potem weszłam w fabułę i padłam, bo główna bohaterka to niesamowita kobieta, rzadko się takie interesujące postacie żeńskie spotyka w naszej literaturze. Poza tym studium starości... i plącząca się, wielowątkowa, powtarzalna Opowieść, która nie ma ani końca, ani początku.

Bardzo chciałabym mieć "Lalę" na własność. Chyba się kiedyś szarpnę i kupię.

Natalia Lupin

Już prawie przeczytałam.
Teraz moją zazdrosną złość budzi także główna bohaterka książki. Że też tacy ludzie istnieją. Z takim bujnym, barwnym życiem.
Ta książka mnie irytuje... ale jest dobra. Oj, jest.