Pierwsze płody literackie

Nessie

Chyba w trzeciej klasie podstawówki zaczęłam prowadzić pamiętnik. Troszkę później zaczęłam redagować gazetę oraz niezliczoną ilość zeszytów, w których pisałam różne bzdurki. Po przeczytaniu "Władcy Pierścieni" zachciało mi sie pisać własną trylogię. Napisałam parę pierwszych rozdziałów, a nad resztą myślę do dnia dzisiejszego. Wykorzystałam wszystkie plemienia Tolkienowskie + wymyśliłam własne. Powiem szczerze, że lubię do tego wracać. Jeżeliby się poprawiło starą część i wzięło za pisanie nowej... (-;

Remusek17

własnie Nessie
bierz sie do pracy
tylko po co poprawiac stara czesc
zostaw ja w spokoju bo straci swoj urok Smile

Vassir

Mmm... Ja zaczęłam od plagiatów. To było w drugiej klasie. W trzeciej zaczęłam wymyślać makabryczne opowiadania z dinozaurami i chodzącymi szkieletami w roli głównej. Raz napisałam pamiętnik, zmyślony, rzecz jasna. Opowiadał o dziewczynie, która wygrała bilet do Meksyku. W Meksyku chciał ją zabić Murdock z "McGyvera" (pamiętacie go??)... I... nic wiecej się nie działo. Kiedy do polskich kin weszła trylogia Gwiezdnych Wojen, głownymi bohaterami stali się Han solo i Luke Skywalker, plus reszta istot ze świata GW. I tak było przez jakiś długi czas, aż tu nagle raz zdarzyło mi się napisać "***" (nie miało tytułu!), w którym wystapili nieśmiertelny Luke, zombistyczny (niezniszczalny) Darth Maul i Na'sera Hepris, demon śmierci. Tak bardzo polubiłam tego ostatniego, że teraz piszę o nim książkę. Prawdziwą, nie żaden plagiat. I jestem z siebie za to dumna!!!
(nie wspomniałam tu o napisanej cz. V Harry'ego Pottera i o "Czworoskrzydłej Panterze" bo może jeszcze do nich nawiążę...).

Ladie Padfoot

Ja zaczęłam od pamiętników pisanych w wieku 5 lat, które czytałam wieczorami mojej mamie (musiała mieć niezły ubaw(-; ). Potem były wiersze, które niestety zginęły. Miałam po prostu wierszomanię. Dodatkowo zachęcana przez zachwyconych rodzicieli. Potem była zaczęta książka o Laurentilach, którą trzymam do dzisiaj - pisałam to mniej więcej w V klasie. A ostatnio głównie prace na różne konkursy, czasem jakeś wierszydło i oczywiście dziennikopodobny zeszyt, co się zowie Anarchią [;
Ale mam strrrraszną ochotę żeby popisać coś dłuższego...

Nightwish · Gość

a ja nie umiem pisać pamiętników. Potem w wieku lat 10 cośtam było. Potem długo, długo nic. w wieku lat 17 cośtam mnie tchnęło na romantyczne wiersze
i teraz

Harpoon

Ja tam zacząłem od pisania swojej kontynuacji LOTRA (swoją drogą ciekawe, czy gdzieś jeszcze się zachowała Razz

), jakieś dwa lata temu. Ale nigdy jej nie skończyłem Smile

Alheli

Nie, nie chcecie tego wiedzieć...

No dobrze, powiem.

Byłam dziewczęciem obdarzonym od małego bujną wyobraźnią i uwielbiałam wymyślać różne historyjki. Już w wieku 5 lat opowiadałam młodszemu bratu bajki. Jeszcze ich nie zapisywałam i dziś nie pamiętam o czym były, kojarzę tylko dziewczynką z latającą parasolką (jak Mary Poppins, ale wtedy nie znałam tej książki jeszcze).
Kiedy miałam osiem lat zaczęłam tworzyć komiks o niejakiej Felicji, która kochała jazdę konną i opisywałam jej przygody i jej koleżanek. Potem były całe stosy nieistniejących już opowiadań i wierszy (część wierszy istnieje, ale jest tragiczna, choć mamie się podoba xD). Hek - w przeciwieństwie do Ciebie wywalałam stare rzeczy, bo już w wieku 12 lat stwierdziłam, że są do bani i nie mogę na nie patrzeć. Byłam dla siebie ostra. Nadal jestem, może nie widać tego, ale jestem.
A debiut w necie to straszne opowiadanie "Córka śmierciożercy" o zmartwychwstaniu Syriusza i innych dyrdymałach. Potem się wyrobiłam.

Reszta potem Smile

Noelle

"Córka smerfożercy"... <kojarzy jak przez mgłę> Wesołe to były czasy Smile

Alheli

Ehe. Lepiej spuścić na nie zasłonę milczenia Smile

.

Trochę opowiadań napisałam w życiu, większość chyba już nie istnieje. Pisałam pod koniec podstawówki coś pt"Kuferek prababci Eleonory" (staroświeckość rządzi), opowiadanie o dziewczynce gnębionej w szkole i rodzinnych tajemnicach, niestety nie istnieje już, kartki chyba skończyły w ognisku (biedne) a ja niewiele z tego pamiętam. Tylko opis jak siedziała na murku i zaskoczył ją deszcz... To początek był.
Przedtem miałam opowiadanie o jakiejś dziewczynie z Hiszpanii która przeprowadziła się do Polski i o jej perypetiach. Przyjemne to bylo dość xD. Fajnie mi się nad tym myślało.
Po przeczytaniu 3 tomów Pottera zaczęłam pisać coś na ten kształt, ile to podróbek powstało! Ale moją tylko kumpel czytał. I nie mam jej już na kompie, mam tylko wersję wydrukowaną. A bohaterką była dziewczynka dla odmiany. Aurelia.
Lubię pisać o kobietach, jakoś lepiej mi to wychodzi.

Fiorella · Wysłany: Nie 12:01, 22 Mar 2009 Temat postu:

Zabiłabym za zeszyt pewien. Z kumpelą w podstawówce napisałam powieść. Horror, dramat i lovestory Razz

A kochałyśmy się beznadziejnie w DiCaprio... Hahahaha. Całą klasa to czytała, nawet miałyśmy a la spotkania autorskie Razz

Później, dużo, dużo później pokracznym stylem napisałam "Piwnicę". I choć nie nadaje się do czytania... uwielbiam ten kawałek. Takie fajne cuś na poprawienie humoru. Thriller i od cholery psycholożkowania Razz

Mój mąż się boi łazić do piwnicy, więc... hahahaha... zabiłam go w tym opowiadaniu Razz

W piwnicy, oczywiście. Trochę się wkurzał, ale opowiadanie uznał za dobre (o losie!) Kilka razy chciałam to przepisać, stworzyć od nowa, ale... niech to! Niech istnieje ta pokraka, uwielbim to Razz

Hekate · Wysłany: Nie 14:23, 22 Mar 2009 Temat postu:

Ooo, witamy na forum nową towarzyszkę!

Literackie mordowanie męża? Interesujący pomysł Wink

Pamiętam, że swego czasu wyładowywałam frustracje, ubijając na papierze nauczycielkę chemii (zdaje się, że powiesiłam ją na żyrandolu) i co_po_niektórych znielubionych znajomych. Bardzo odprężające. Człowiekowi od razu poprawia się humor.

Chociaż kryminału z prawdziwego zdarzenia chyba nie potrafiłabym skonstruować. Sama bym się zaplątała we własnych pomysłach, a na koniec okazałoby się zapewne, że intryga jest przewidywalna jak tanie wino spod kiosku.

Fiorella · Wysłany: Nie 14:41, 22 Mar 2009 Temat postu:

Ech, kryminał to i da się napisać, ale perfekcjonizm wysysysa za mnie wszystkie siły. Ale tamto... Ha, muszę poszukać. A i w piwnicy u staruszków poszukać, może znajdę zeszyt Razz

I jeszcze była mała czerwona książeczka... Hahahaa! Pięć nas było, grzeczne dziewczynki, żeby takie porno pisać ?! O losie, naprawdę, Mała Czerwona Książeczka ( notesik taki Razz

) była najbardziej pożądaną rzeczą w całej szkole. Założę się, że żadna z autorek powieści nie przyznałaby się do tych tekstów Razz

Pisało się na lekcjach, pod ławką. Ech... ten klimat. Ale o ile dobrze pamiętam, w uzyciu były takie teksty:

"Helo, boys. Macie gumki?"

Losie podły! Hahahahaha!

Nowa towarzyszka wita!

Natalia Lupin · Wysłany: Nie 15:26, 22 Mar 2009 Temat postu:

Juppi! Niech żyją nowe towarzyszki! Niech żyje ubijanie znajomych na papierze! Very Happy

Witamy szerokim uśmiechem Very Happy

Hekate

Muahaha, robiłam porządki w kantorku (znaczy jeszcze-nie-wyremontowanej-łazience-na-piętrze), bo szukałam gier planszowych, które świetnie nadają się na piwne, piątkowe spotkania ze znajomymi Wink

No i przy okazji natrafiłam na dwa grube zeszyty z "powieściami" z podstawówki - to były te raczej "nowsze" dzieua, ale i tak mnie zakwikały na śmierć! Zupełnie o nich zapomniałam, szczególnie o jednym, traktującym o ruskiej mafii i planach przerobienia Polski na kolonię arabską Wink

Powieść zaczyna się jakże óroczo:

"W korytarzu rozświetlonym kosmicznie zielonymi żarówkami pojawił się człowiek w mundurze rosyjskiego oficera. Szedł pewnie, nie rozglądając się na boki. Przystanął dopiero przed masywnymi drzwiami pokrytymi niegdyś brązową farbą. Na framudze lśniła czerwona tablica rozpoznawczaq - mężczyzna przyłożył do niej dłoń i drzwi niemal bezszelestnie rozsunęły się, ukazując pomieszczenie pełne lśniących ekranów, map i nieokreślonych urządzeń mechanicznych, wydających odgłosy przypominające buczenie roju rozjuszonych pszczół".

Wzruszające, nie? W ramach ciekawostki powiem, że bohaterem jest, znany niektórym z Ruskich Pierogów, pułkownik Jurij Imanow... a raczej jego pierwotna wersja. A opowiadanie, och-niestety-niedokończone, to miks powieści sensacyjnej klasy ziet i przygoidówki z początku dwudziestego wieku Wink

Uciekam, proszę szanownego państwa. Chcę to przeczytać do końca i z honorem ómrzeć na zawał!

Alheli

U mnie była jeszcze większa tragedia, Hek, z Twojego przynajmniej można się pośmiać, a u mnie melodramat zawsze był straszny... Szkoda gadać, jakieś niedobitki starych opowiadań mam, ale to jest dno i dziesięć metrów mułu. Nie pisałam i nie piszę dobrze ;p.
Fajnie by było, gdybyś te dziełka przepisała na kompa, ale wiem, że to za dużo czasu zajmie. Chyba lepiej się zająć nowymi projektami, o ile takowe istnieją Smile

.