wojsko i pacyfizm

blaidd

A dla mnie pacyfizm nie jest utopią. Ten, ktory tkwi w nas. To, co pisze Remmy nie jest utopią, bo to jest coś, w co wierzy, a takich rzeczy nie możemy nazywac utopią, bo po co byłoby w nie wierzyc. Ten rzeczywisty pacyfizm, którego przeciwieństwem jest realna wojna - tak, ten może jest utopią. Bo wiara weń nie zawsze pomaga.
Chodzi mi o to, że nawet zdeklarowany pacyfista pójdzie na wojnę, gdy pchnie go na nią sytuacja lub obowiązek. To, że wierzy w pokój, świat bez wojny, nie interesuje innych i w pewnych sytuacjach (jak na przykład zamordowanie rodziny) - przestanie interesowac jego samego, zayuszuje się gdzieś w sercu. Ale ta wiara jest i tak bardzo ważna i jest naturalna, bo ludzie są z natury dobrzy (nie rodzą się źli).
Powiem tak: nie wiem, co uczynilabym na pewno, gdyby trzeba było bronic Ojczyzny, gdyby ktoś zamordował moją rodzinę - nie wiem, bo nigdy nie bylam w takiej sytuacji.
Myślę jednak, że byłoby mnie stac na udział w walkach, jako sanitariuszka, łączniczka, czy ktokolwiek taki. O tak.
Mordercę mojej rodziny (strasznie trudno mi o tym myślec...) ścigałabym pewnie i starałabym się go dorwac za pomocą wymiaru sprawiedliwości, pomimo tego, że wiem, jak to działa, a w czasie wojny raczej by nie działał w ogóle - wtedy nie wiem, czy byłoby mnie stac na zemstę dokonaną własnymi rękami.

Remusek17

dzieki lady Blaidd
przynajmniej ty mi wierzysz

Ceres

A kto miałby ci nie wierzyć? Skoro mówisz, że jesteś pacyfistą, to nie ma powodu, żeby sądzić inaczej, po prostu mamy inne zdanie. Przynajmniej ja - może to zabrzmi niedojrzale, ale ja nie mam nic przeciwko wojnom jako takim, pod warunkiem, że nie wykorzystuje się jakichś rasistowsko-ksenofobicznych idei jako pretekstów do prowadzenia ich.

blaidd

Oj, Cerere, najwięcej jest jednak takich właśnie powodów wojen. A i na samych wojnach takie poglądy są doskonale widoczne.
No dobra, rasistowskich pretekstów już nie jest tak dużo, ale ksenofobicznych, szczególnie w szerokim znaczeniu tego słowa - chodzi mi o konflikty wywołane starciami różnych grup etnicznych na różnych polach (począwszy od polityki) - takie przeważają.
Najwięcej ognisk konfliktów zbrojnych jest teraz w rejonach walk etnicznych (w to wchodzi też wyznanie), a to moim zdaniem jest już ksenofobia.

Ceres

No i dlatego uważam, że z Palestyną trzeba coś zrobić, zanim wywoła jakiś poważniejszy konflikt. Nie, żeby Izrael był bez winy, ale... wcale im się nie dziwię.

Hekate

A ja mam dużo przeciwko wojnom - krew się leje, ludzie cierpią, cholerny bezsens. Miałabym prawdopodobnie jeszcze więcej, gdyby mnie to dotyczyło.
Tyle tylko, że moim zdaniem wojny są nieuniknione. Były, są i będą, bo człowiek jest tym, czym jest. Można się angażować w jakieś akcje pacyfistyczne, ale jak przekonać wojującego Araba, że bomba w autobusie, to nie jest najlepszy pomysł? Siłą argumentu?
Pacyfistą łatwo być w Polsce, sądzę, że dużo gorzej byłoby się trzymać tych zasad tam, gdzie granaty na ulicach, to niekoniecznie owoce. Można wojny nienawidzić, ale jak pan z kałachem rozwala ci pół rodziny, to przebaczenie staje się pojęciem abstrakcyjnym.

blaidd

Ceres

No ale z drugiej strony, to jest sytuacja patowa. Izrael dopiero siedemdziesiąt lat temu odzyskał niepodległość po tysiącleciach tułaczki, natomiast Palestynie też ciężko się dziwić, zważywszy, że to ich dom. Co my byśmy zrobili, gdyby na przykład Ukraińcy chcieli nas wyrzucić z Polski i przesiedlić do Hiszpanii, bo tam też katolicy mieszkają?

Hekate

Taa, kwestia Izraela jest nie do rozwiązania. I nie wiem, czy kiedykolwiek da się to wszystko rozwikłać - zawsze zostaną poszkodowani. Koniec wojny nastąpi chyba tylko wtedy, gdy się wszyscy nawzajem powybijają. Albo jak się cud jakowyś stanie.
Co najgorsze, ta ichniejsza wojna może się rozprzestrzenić i wtedy będzie bardzo niemiło.

Remusek17

do Izraela raczej bym nie podchodził siła argumentow /bronia tym bardziej/
dla mnie najwiekszy blad popelnili ci ktorzy przywrocili to panstwo gdzie przywrocili bez pytania sie Palestynczykow o zgode
no i sami Zydzi ktorzy by mogli siedziec cicho jak odzyskali niepodleglosc a im sie zachciało miec wiecej
i tu ich juz nie rozumiem
przeciez to oni od poczatku zaczynali
i niech sie teraz nie dziwia

Joan P.

A wracając do tematu pacyfizmu... Niby są tacy ludzie, ale ja w to nie wierzę. Na świecie nigdy nie będzie pokoju, bo on po prostu nie leży w ludzkiej naturze.
Poszłabym do woja, gdybym nie była pewna, że dostanę kategorię Ż. Ale Ojczyzny bym raczej nie broniła - nie mam zamiaru umierać za nic, a już na pewno nie za kraj.
Co do samych wojen, to już mnie przestały ruszać. O Palestynie już dawno zapomniałam. Przeciw okrucieństwu nie jestem, bo nawet, jakbym była, co by to dało? Trzeba się dostosować do sytuacji i tyle.
Gdyby ktoś zamordował moją rodzinę... No cóż, pierwsza rzecz, jaką bym się zajęła, to znalezienie sobie środków utrzymania. Nie spodziewam się, żeby to mnie wiele obeszło, zwłaszcza, że rodzina to dla mnie grupa ludzi, których widuję codziennie i mam tego dość.
Jeśli chodzi o widok krwi - nigdy nie mdlałam, nawet kiedy w wieku pięciu lat rozwaliłam sobie brew, a krew sikała strumieniami. To moja siostra mdlała. Nie wiem, co takiego przerażającego może być w krwi, skoro to nasz naturalny składnik. Nie mam pojęcia, jak zareagowałabym na tortury, ale na pewno bym się sama nie zabiła - nie mam najmniejszego zamiaru umierać.

Ceres

To zależy, jak długo cię im poddają.

Co do umierania za kraj... ja bym się nie zawachała, choć myślę, że prędzej umarłabym za kogoś. Tylko póki co nie widzę na horyzoncie "someone to die for" (cytuję po anglosasku, bo ta fraza bardzo często pojawia się w co patetyczniejszych fanfikach - ja zasadniczo lubię patos, jeśli nie popada się przy tym w śmieszność).

Joan P.

Fakt, to zależy od długości i częstotliwośći. Ale wszystko jest lepsze od śmierci, a przynajmniej ja tak sądzę.

Umieranie za kraj wykluczone, a za kogoś tym bardziej - jak ma mózg, to neich się sam o siebie martwi. W myśl zasady RWD - Ratuj Własną Dupę.

Ceres

Dlatego to w Slytherinie można zdobyć "druhów gototwych na wiele", a nie w Gryflandzie. Porównjmy Bellę z Pettigrew.

Joan P.

Ceres, czemu my zawsze musimy schodzić na tematy Gryffindor/Slytherin?

Chciałam po prostu zauważyć, że każdy powinien się martwić wyłącznie o siebie. A z innej bańki - niby skąd mamy wiedzieć, czy osoba, za którą umarliśmy będzie nam wdzięczna? Czy w ogóle to zauważy? Ja wolę nie ryzykować.