Dwa słupy/Piegi

Zaheel

Dość dawny wiersz, drugi dziwny. Ale już wyleżał się na dysku i w szufladzie. Chyba potrzebujuę go opublikować.

Dwa słupy
Betonowe pomniki człowieczeństwa
A tuż za nimi jeżynowa brama
Zamknięta na cztery spusty
Przechodzę przez nią siłą
Jednak nie poddają niełatwo
Chwytają za nogi
Za ręce, na szyję, za twarz
I ciągną z powrotem
Wracaj, wracaj…

Przeszłam
Jednak nie bez strat
Wszędzie znajduję ciernie
Malutkie przypominające, kłujące
Cierpliwie wyjmuję je
Po kolei z pedantyczną dokładnością
Pozostawię tylko te w dłoni
Tak, żeby pamiętać…
O bramie

Idę dalej drogą,
Czarnym szlakiem
Wyznaczonym
Przez linie
Pod wysokim napięciem

Piegi

Spalony słońcem nos
Wymalowane na nim
Kilka kolejnych wspomnień
Piegi

Tyle, że już nikt
Prawie nikt
Nie pamięta, o czym były
Kubek za późno wywrócony
Nie ma juz czego wylać
Nie pozostawi śladu

Skończy w koszu
Razem z watą
Nasączoną krwią
Z rozdrapanego nosa

A Ty próbują zedrzeć z siebie kawałki wspomnień
Nie zauważysz, że stają się coraz głębsze
Wyraźniejsze, ciemniejsze
Piegi

Noelle

No, cóż, więc...

To jest lepsze niż to co prezentuje większość naszego społeczeństwa ludzkiego, no ale nie trafia mi - tam - do środka w głąb, nie rozdrapuje, nie zostawia śladów i pamiętnych blizn. Tak to widzę. Jak dla mnie nijakowate.

<zerka na datę publikacji>
Ech, wymrzemy śmiercią naturalną... Rolling Eyes