Poezyja

Atra

A więc zdecydowałam się, jakiesz wierszydła wrzucić. Nie bijcie zbyt mocno....

Koniec

leżę
bez ruchu
na czerwonej murawie
i mi się dzikie zielsko we włosy wplata
w mojej głowie krzyczą słońcem rozdarte
niebiosa
słonymi oczami patrzę
wewnątrz siebie na koniec
mojego świata

Obawa

przebieram paciorki
twoich słów
paranoicznie szukam
kłamstwa

płaczę cicho
sypiąc lubczyk do
herbaty

leże
przy tobie i
boję się
zasnąć boję się
że uroiłam sobie twoje
„kocham”

***
nie ma mnie
tak naprawdę
nigdy do końca nie było
każdym ostrożnie wypowiedzianym
słowem tworzę się od nowa
powstaję z popiołu
każdym wymuszonym
oddechem

Remusek17

,,obawa'' jest najlepsza Wink

Aurora

a mnie się podoba "Koniec", a szczególnie

Hekate

Atruś, z mojej strony żadnego bicia nie będzie, pałkę złożyłam i schowałam do skarpetki Smile

Podobają mi się twoje wiersze, są... lekkie. To takie typowe twory kobiece, od tej kobiecej strony księżyca - przynajmniej takie miałam wrażenie, gdy je czytałam. W zasadzie nie przepadam za kobiecą twórczością, przynajmniej w nadmiarze (na Poświatowską mam na ten przykład alergię, o Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej nie wspominając). Ale tu nadmiaru nie ma, więc jeszcze się nie zdążyłam zmęczyć Wink

Najzgrabniejsza jest chyba "Obawa", tak mi się wydaje, chociaż ja osobiście najbardziej utożsamiam się z trzygwiazdkowcem. Bardzo ładne to jest, bardzo! W niewielu słowach tak wiele!

Czekam oczywiście na kolejne dokładki - ach rozpoetyzowało się towarzystwo lunatyczne!

Vassir

Obawa - też to powiem, podobało mi się. Te wiersze są takie lekkie, łatwo się je czyta nie są skomplikowane, a przy tym pozostawiaja po sobie takie zapytania, można pomyśleć chwilę. ZA to *** jst jakby przeciwieństwem obawy. Dziwne jest, nie żeby złe, ale dziwne. Skojarzyło mi się z feniksem przez popiół i odradzanie. Eh...

Atra

tylko karmić się
zapachem
twojego zasypiania
na samym nocy dnie
oddechem księżyca
się nasycać
i oddechem twoim
poczuć jak gęstnieje
krew
a mrok pnie się po
naszych ciałach

niewdzięczność

schowali w
klatce złotej
wygodnej bezpiecznej
ucięli szpecące mnie
skrzydła
a ja w złości
bezsilnej niewdzięcznej
czekam
aż wykrwawi się
moja niewdzięczna dusza

Hekate

Pierwszy wiersz, to niezły, delikatny erotyk. Podoba mi się dobór słów; wszystko tu do siebie pasuje i nawet motyw księżyca nie jest banalny, bo połączony z oddechem. Karmienie się zapachem, mrok pnący się po ciałach... tak, jestem za, nawet bardzo!

Jeśli chodzi o "niewdzięczność" - głosik w środku głowy mówi blee na widok uciętych skrzydeł i niewdzięcznej duszy. Nie wiem dlaczego, ale te połączenia już mi się nie widzą. Lubię być zaskakiwana, a tu bardziej w schemat poszło, to znaczy ja mam takie wrażenie. Dlatego z tych dwóch utworów zdecydowanie stawiam na pierwszy, bo po prostu jest urokliwy i już!

Atra

strach złość ból
cios rzeczywistości
powala na ziemie
znieczulenie potrzebne
ucieczka
gorące czerwone
spływa z palców
upuszczam
małe ostre błyszczące
na ziemie

Atra

nie umiem żadnej
rzeczy ludzkiej
nawet oddychania
ostre odłamki lodu
w moich żyłach
wyciągam je
po jednym
powoli
z zimnym bólem
i słodyczą na moim
niemym języku
zapomniałam mowy
a słońce wypala moja skórę
więc chowam się
w łaskawym cieniu
i żyje
po swojemu