Siłownia

smagliczka

Zmykam już do prozy (bo obowiązek wzywa, chęci w zasadzie też).
Ale jeszcze ostatni, co dzisiaj... Do głośnego czytania jak najbardziej. Z emocjami ;)

Siłownia

***

Pchnij mocno!

I pamiętaj
jeśli odpowiedzą, stawią ci opór
ty też oprzyj się, daj głos –
sprowokuj

Zawzięty bądź
odsłoń zęby i gryź
nie upadnij –
przecież słabi idą pod topór

Tylko nie milcz!

Odezwij się
choćby słowem
odszczeknij, wygłoś rację –
kto górą, kto dołem

Bądź ostry
językiem ciąć zacznij
tak najłatwiej –
brzytwa ratunkowym kołem

I do końca!

Daj zapanować złości
nawet choćby polała się krew
nie miej litości –
celuj w pierś

I strzel
twoje na wierzchu ma być
już nieważne –
że miękka dłoń przekształciła się w pięść

Nie gnij kolan!

Przecież warto się bić
więc cały poświęć się walce
nie pozwól swego pola
zaorać –

na trzy palce

Hekate

O Merlineńku, z czym mi się kojarzy ten rytm? Mam sklerozę dalekoposuniętą, niech to szlag trafi i suszarka potaśta Sad

W każdym razie mocny wiersz i pisany w nastroju "bo już nie wytrzymam, niech chociaż poezja...". Nawet nie złość, raczej gorzka ironia, taka, która mierzy w dzisiejsze siłowanki życiowe, od których trudno uciec. Bo ucieczka, to jak wygnanie, usunięcie się poza główny nurt.

Ale czasami najlepsze, co można zrobić, żeby potem móc bez wstydu spojrzeć w lustro, to powstrzymać się od działania. Stanąć z boku.