tryptyk antyczny

Hekate

uczta

powietrze gęstnieje od wina
i rozmów z samego krańca rzeczy
uśmiech kiprydy odbity w kielichu
jak błędny ognik
wabi
na krótką chwilę ożywia postacie z mozaiek
zmusza do tańca cienie

na inwektywy katulla

bo widzisz mój drogi nic tak nie orzeźwia
jak kawał mięsa rzucony w popiersie
z marmuru
wtedy nawet cycero schodzi z mównicy
żeby odmoczyć pęcherze
a ja zamiast liter widzę błysk furii
w dobrze znajomych źrenicach

Hekate

neron akademicki

niestety nie nosisz już togi
włosy ahenobarbów pełzną po skroniach
szukając rzymu w najmniejszym wgłębieniu
twarzy
w kącikach ust drzemią pieśni
ale to cisza uderza w puste szeregi
krzeseł głuchych na słowa

Hekate

Zdaje się, że napisałam slashowy wiersz...

prośby telemacha
na marginesie odysei

spójrz synu nestora już na gładkiej toni
eos różana tańczy ku chwale
egidodzierżcy
spod jej stóp pryskają krople
czas mi więc do itaki skierować dzioby
lotnych okrętów

wypuść mnie z objęć
przykryj kielichem skrzydlate bóstwo
już pora
rozkaz sowiookiej córy zeusa jest święty
jak święta jest ziemia ojca mego dziedzina
szarpana przez obcych

muszę działać umysłem przeniknąć nieznane
dorównać temu co mnie spłodził
wiem
ale jak przerwać nić którą snuje
pięknowłosa macierz łucznika zrodzona z piany?
jak zamienić puchar na błysk ostrza?

odepchnij! każ zaprzęgać konie agrobójcy ulej
ostatnie krople wina jak obyczaj każe
przyjacielu
od ciebie zależy moja sława los itaki
i pieśni trwalsze ponoć niż mury z kamienia

odpechnij...! bo z własnej woli
nie odejdę
a obaj wiemy co czeka tych którzy nie udźwigną
wyznaczonej przez bogów zbroicy tytana