Wierszyje

Noelle

Bardzo mi się podoba. Ni to smutna, ni wesoła. Ale pasuje, pasuje do wszystkiego. Tylko słowo "Joan" zastąpić "Noe"... Często tak się czuje. Jeno, że w dodatku nie umiem pisać zabawnie - śmieszy tylko mnie. Pieśń - wiersz - bliski pisarzom. Ale zaraz... Dziecko drogie, gryfoński lewku! Dyć ty umiesz pisać. Aktualizujesz nam muzyczne listy przebojów i ostatnio wschodzisz z kultowym utworem "J jak Dżoan". Ech. Nie jak to gryfońska histeria.

Joan P.

Tak, Noe, ino sporo przed ''J jak Dżoan'' było mnóstwo marysuistycznych tworów. I o tym właśnie.

Joan P.

''Love story''

Początek przegapiasz, aż gdy
Ona opowie ci
Że choć młodszy, to cudonwy
Że aż brakuje im chwil
Nie znasz Go, a z ust słyszysz Jej
Że wszystko między nimi okej
Że On jest przystojny, jest mądry
Że to wszystko jak sen

Zamykasz drzwi do serca, bo
Boisz się, że je złamie ktoś
Więc ciągle nie masz nic
Tylko zamknięte drzwi
On na ulicy widzi cię
Twojego gniewu boi się
Mówi ci serca głos
''Znów przestraszyłaś go?''

Minęło już wiele dni
Patrzysz na PKS – u drzwi
Masz Ją za sobą, chcesz Ją spytać
Ona mówi ci
Że drugi raz rzucił Ją
Że ten romans diabeł wziął
Rostania, powroty, upadki i wzloty
Chcesz uciec stąd

Zamykasz drzwi do serca, bo
Boisz się, że je złamie ktoś
Więc ciągle nie masz nic
Tylko zamknięte drzwi
On na ulicy widzi cię
Twojego gniewu boi się
Mówi ci serca głos
''Znów przestraszyłaś go?''

Joan P.

''Tanie granie''

Wciąż myślę, że nic nie zdołam tym
Od tylu słów boli mnie głowa
Nie mam melodii, gubię rytm
Nie jestem poetką, to twoje słowa

I rację musze przyznać ci
Wyrywam kartkę to nie to
Nie o poezje chodzi mi
Ja chce wyrazić siebie nią

Nienawidzę chwili tych
Co się w koszmarach śnią
Wszystkich moich tekstów złych
To był kolejny błąd

Chcę gitarę, chcę na niej grać
Na papierze mieć stosy nut
Nie mogą słowa w pustce grać
Na melodię ze snu

Maggie

Joan P.

''Wszystko, co mam''

Zapisanych kartek stos
Mary Sue w nich włos
W Wordzie pliki trzy
Spisane sny

To, co w duszy gra
Gitary brak, co trwa
Słów wytyczony rytm
Mój spisany byt

Pożegnań dawnych smak
Obraz mój sprzed lat
Każdy zduszony lęk
Zgubiony wdzięk

Awanturniczy los
Nieomylny serca głos
Gorzki porażki smak
Niewłaściwy szlak

Twardy cynizmu mur
Woli walki wór
Nieznoszenie krat
Złamany bat

Serce suche na wiór
Z dobrych chęci sznur
Gniew znowu na los
Płonący stos

Joan P.

''Mur, sznur i stos''

Chciałam być wolna jak ptak
Chciałam mieć pod sobą świat
Chciałam tylko sobą być
Chciałam po prostu żyć
Mówiłyście przecież mi
''Chcemy tylko pomóc ci''
Tylko nie pytałyście mnie
Czy ja też tego chcę

Już od dawna stał mój mur
Z ich dobrych chęci mam sznur
I z wściekłości na swój los
Rozpaliłam własny stos

Wciąż nie wiecie, jak i co
Nie pytajcie, po co to
Nie musicie wierzyć mi
Możecie sobie drwić
Nie umiałam kochać tak
Aby przestał istnieć świat
Zrobiłam, czego nie chciałam
Pokonałam siebie sama

Już od dawna stał mój mur
Z ich dobrych chęci mam sznur
I z wściekłości na swój los
Rozpaliłam własny stos

Joan P.

''Przeszłość''

Znów w PKS – ie jesteś ze mną
Znów kupiłaś sobie bilet
Znów się wcześnie robi ciemno
Przysiądź się do mnie na chwilę
Przyjaźń była tak daremną
Zostawiłyśmy ją w tyle
I już nie idziesz ze mną
Tak były krótkie nasze chwile

Gdy byłyśmy razem
Nic nas nie obchodziło
Nie liczyłyśmy się z czasem
Z którym to przeminęło
Nie spotkałam cię tym razem
Wokól mnie zawirowało
W notesie sobie mażę
Tyle czekać się nie dało

Ta stara przyjaźń
Znów trafiłam w samo sedno
Po prostu się spóźniłam
Nigdy na pewno
Ta przyjaźń nie była
I już mi wszystko jedno
Będę dalej żyła
Idę stąd

Joan P.

''Raz tu, raz tam''

Oleśka, nie płacz, mam już dość twych łez
Żegnać się nie mam z kim
Dla ciebie to był przyjaźni kres
Ja nie zostawiłam tu nic

Żegnam was pierwszy raz
Nie dokończę wszyskich z wami spraw
Żegnam was, nie ma nas
W cieniu dawnych barw

Tym razem nie płaczesz, bo wiesz
We trzy będzie zawsze razem
Ja znów nie płaczę, lecz
Z nimi trzema żegnać każą

Żegnam was drugi raz
Nie dokończę wszyskich z wami spraw
Żegnam was, nie ma nas
Nie mam wracać gdzie

Joan P.

''Nie mam dokąd wrócić''

Czy wiesz, jak to jest, gdy na wszystko trzy lata masz
Cz wiesz, jak to jest, gdy boją się patrzeć ci w twarz
Nie możesz wiedzieć, nie przeżyłeś tego, co ja
To jeszcze trwa
Ta ciagła gra

Opuszczam was, nie istnieją łzy
Dąże, by spaść, mam to we krwi...
Mam to we krwi...

Czy wiesz, jak to jest, gdy nie masz do kogo wrócić
Czy twa droga jest jak ma i nie możesz z niej zawrócić
Zatrzymac, to najgorsze, uwierz mi
Uwierz mi...
Uwierz mi...

Opuszczam was, nie istnieją łzy
Dąże, by spaść, mam to we krwi...
Mam to we krwi...

Nie chcesz byc takim, co tylko umie wiać
Jesteś odważny, nie wiesz, co to strach
Lecz kiedyś zapomnisz, kim miałeś być
Nie zostanie nic

Opuszczam was, nie istnieją łzy
Dąże, by spaść, mam to we krwi...
Mam to we krwi.

Joan P.

'Rewolucja''

Od krwi już czarne niebo
Od krwi, od ezgekucji
Nikt nie wiedział, dlaczego
Ona wciąż mówiła o rewolucji

Najmłodsza z ich wszystkich była
Dzieckiem jeszcze prawie
I nikt nigdy nie zapytał
Dlaczego walczy w tej sprawie

Nikt nigdy nie zapytał
Skąd wzięła do walki broń
Nikt nigdy nie zapytał
Czy ma jeszcze jakiś dom

Z nimi siedziała przy ognisku
Milcząca i smutna, gdy
Inni mówili o wszsystkim
Ona nie mówiła nic

Nadszedł już krwawy poranek
Obudził ją broni dźwięk
Przy ognisku została sama
Zgubiła gdzieś dawny lęk

Dzis już nikt nie pamięta
Tej dziewczyny egzekucji
Nikt dziś już nie pamięta
Jak mówiła o rewolucji

Maggie

Skojarzylo mi się z Cezarym Baryką, a potem z Nie-Boską Komedią, a potem znowu z Cezarym Baryką.
Rewolucja - rzecz straszna i zarazem wielka w swej potędze.
A ta dziewczyna - zginęła?

Joan P.

Tak.
Chciałam dac to jakos do zrozumienia, lae nie miałam najmniejszego pojęcia, jak.

Maggie

No, czyli dobrze zrozumiałam.
Ale wiesz co? Żal mi tej dziewczyny - walcząca dla ideologii, poświęcająca dla niej całe swoje życie i młodość. Bez rodziny. Trochę outsiderka, zagubiona, milcząca, skryta.
No i ile się można z jednego wiersza dowiedzieć...

Joan P.

Tak jakby dalszy ciąg ''Rewolucji''. albo raczej inny puunkt widzenia

''Wolność''

Mała wciąż spała przy ognisku
Żal ci sie jej zrobiło
Wrogowie byli już blisko
Wielu z was już nie żyło

''Wolność'' – z twych ust to słyszeli
Gdy każdemu dawałaś broń
Chcieli walczyć, to powiedzieli
Lecz przy tej małej cofnęłaś dłoń

Wiedziałaś, że coś was łączy
Chciała rewolucji, jak ty
Widziałaś, jak wśród dzikich kłączy
W ruinach suszyła łzy

Gdy się obudziliście
Mała spała wciąż
Na nią nie czekaliście
Każdy z was wziął broń

I poszłaś w bój na przedzie
Wokól ciebie broni huk
Jedna mysl cię niesie
''Obudziła sie już?''

Dołączyła do was niedługo
Z zdobytym pisotletem już
Zobaczyłaś, jak walczy za tobą
Teraz patrzysz na grób