Herbaciany Ptak

Vassir

Herbaciany ptak

W serwetkowej klatce
Siedzi herbaciany ptak –
Na klucz zamknięty
Za szafkową szybą -

Czeka.

Na słońce herbaciane
Bursztynowym złotem
Zalotnie migoczące.
Na dnie kryształu –

Zawierucha.

Herbaciany ptak
Wśród paków róż
Nieruchomych jak noc
Oddycha kurzem –

Milczy.

Ktoś go stworzył
Lecz głosu odmówił
Ktoś go wyszył
A skrzydła skrępował –

Bezmyślny!

Herbaciany ptak śni
O różanym zapachu
Róż nie pachnących
O słońcu złotym –

Nie słonecznym.

A gdy kryształ pękł
Pod wody naporem
Herbaciany ptak
Zyskał nowy dom –

Tom.

Złotem obszyty
Wśród róż
Złotych pąków
Herbaciany ptak –

Płacze.

Hekate

Podoba mi się, chociaż zwykle nie lubię przesadnie zepityzowanych wierszy.
Ale ten ma klimat i to - paradoksalnie - właśnie przez epitety. Delikatne to wszystko jak muśnięcia pędzla. Ładne.
Poza tym pomysł znakomity.

Urokliwy, wyjątkowo urokliwy wiersz, Vassirko droga!

blaidd

Mmmmm, przypomniały mi się 'Filiżanki...' Gala (taki był tytuł? Coś z filiżankami lub/i porcelaną - ten erotyk). Tak mniej więcej, jak tamto, '... ptak' jest delikatny, pachnący, kruchy. Pasuje do klasycznego pokoju babci, albo do wnętrz herbaciarni, w której byłyśmy z Kirą w Łodzi.
A pomysł... nie ma to jak inspiracja z życia, no nie, siostra? Wink