karawele/antynaukowo/językoznawstwo (w)

Hekate

KARAWELE

lubię te dłonie a nie znam
bardziej do liny niż pióra
pachnie sól

nie w miejsce nie w czas!
stara prawda poety co rozbił
instrument o kant
stołu

wierzę

nie dla tych dłoni
kapliczka nauki
nie psalm
nie chór
nie dzwon

skóra brązowa jak bęben
i twarda wygrywa rytm
palce pieszczą drewno steru

lubię te dłonie a nie znam
bardziej do szabli niż pióra
pachnie proch

pójdzie na dno złoto kupca
i diabeł bardzo mały
w butelce

nie w miejsce nie w czas
nie tu!
nie ta kartka papieru
co zamiast bezmiaru tusz

pokład stołu w niełasce
i nie widzisz piszący
że za ścianą

tam karawele na dnie
słowa

ANTYNAUKOWO
do dr R.S.

boże chroń mnie
przed słowem
co cieknie na
blat

przed ludźmi
co szukają
dziury
w niczym

JĘZYKOZNAWSTWO
powątpiewajka w sens

tabletki sensubraku
nie pomogą
na
kaszel

patrzę w oczy
abstraktom
są niebieskie

ukryte za szkłami
czytają
tekst

o mnie

widzą niechęć
i nie są
wzajemne

czasem tylko
wskażą numer
strony -
poziom ogólności
pięć

wyjdź z windy!
wpadniesz
w pusty szyb
teorii

Aurora

Szefowo... nie jestem w stanie dobrze napisać, co czuję... ale czuję te wiersze.
Dobrze, że wreszcie dałaś się porwać poezji. Bo ja jestem nikim. Ty tak płynnie piszesz, tak... poezja, jaką lubię. Cudownie dobierasz słowa,

smagliczka

Nigdy nie umiałam komentować wierszy - bo poezję trzeba bardziej czuć niż ją rozumieć, więc jak opowiedzieć o tym słowami...

A Ty, Hekate, cudownie opowiadasz słowami. Mam wrażenie, że te wiersze są wielowartwowe. Przeczytałam je kilka razy i za każdym odkrywałam coś nowego. Dosłownie "karawele na dnie słowa"...

To się pięknie czuje.

Rej

Ojojojoj... ja bym wolała z toba na żywo pogadac o tychże wierszach...
(jak human z humanem ;P)

Ale poważnie rzecz ujmując - twoje wiersze są niezwykłe. Czyta się je i podświadomie doszukuje innych znaczeń. Czytanie ich to sama przyjemność, niby przepływają między palcami, niczym małe rybki w stawie, ale jednocześnie pozostawiają po sobie uczucie spełnienia i szczęścia, choćby nie wiem, jak były smutne.

Kocham je :*

Hekate

Nie sądziłam, że kiedykolwiek odważę się rzucić na poezję, ale jak widać w końcu natura zwyciężyła...
Bardzo się cieszę, że te wiersze w jakiś sposób do was przemawiają, w życiu bym nie pomyślała, że tak będzie. Obawiałam się, że będę trudna w odbiorze i zniechęcę. A jednak nie!

I tak, poezją trzeba oddychać. Myślenie, to drugorzędna sprawa Smile