Autor	Wiadomość
Piekiełko	Wysłany: Wto 14:05, 27 Cze 2006    Temat postu: Ojej Orori się ucieszyła na widok mojej zacnej mordy Narazie muszę się trochę od forum odciąć, ale jak tylko przypłynie mi więcej czasu to wznowie swoją obecność Ktoś jeszcze skomentuje?
Aurora	Wysłany: Pią 10:57, 16 Cze 2006    Temat postu: Piekiełko! Żyjesz, żyjesz, kochana! <tuli> A wiersz ładniutki, taki przyjemny, kołysankowy. Nocny. Cytat: Niebo osnute marzeń kirem Jedwabiem snów utkane, ten fragment najładniejszy, najbardziej mnie się spodobał.
Piekiełko	Wysłany: Czw 15:42, 15 Cze 2006    Temat postu: „Noc” Nocą... Błyszczącą, jasną nocą, W dali...coś nas zwodzi, mami, Barw łuna senna Lekka i zwiewna. Nocą, Cisza pachnie inaczej... Koi zmysły na wietrze drżące, Gorące tchnienie, W zimne powietrze wtopione, Kropelki, Świetliste brylanty, mieniące. Noc, Niebo osnute marzeń kirem Jedwabiem snów utkane, Gwiazdy spadające, Co zmrok, czarną głębie wypełniające Jezior, refleksy zaczarowane.
Piekiełko	Wysłany: Pią 12:22, 17 Mar 2006    Temat postu: To powyżej to ja, tyle że mnie wylogowało
Gość	Wysłany: Pią 12:21, 17 Mar 2006    Temat postu: I Skąd przyjdzie mi, przyjacielu ukochany, czerpać radość Teraz, gdy inaczej nie potrafię zwracać się do Ciebie? Zostawiam łzy, oczu klejnoty, byś wspomniał na nie czasem I serce rozżalone, by Twoje w smutku ogrzewało. Jedynie skomlić o Twoją duszę nie przystoi. Jasną, Czystą, jak wtedy, gdy upojne chwile ledwo nas tchnęły... Uwięzić ją w nich – cóż mi pozostaje? Łudzić się, że przetrwa – płocha nadzieja. Lecz jeśli stęsknionych serc dwoje w tęsknocie ona grzeje, Głupcem byłby ten, kto rozsądkiem wyparłby tę nadzieje. Poproszę jednak o komentarze...
Piekiełko	Wysłany: Czw 21:24, 23 Lut 2006    Temat postu: „Spełnij mnie w Tobie” Pragnąłem odnaleźć siebie w Tobie, Podziwiając miękki zarys, spowitego w mroku ciała, Przenikany falą ciepła, Opanowując drżenie.... Palców, muskających Twoją skórę. Pragnąłem, choć przez chwilę Być Tobą. Przez chwilę, która miała trwać wiecznie, być... Rzeźbiarzem tych warg rozchylonych, Dłoni, kurczowo zaciskanych...na wzburzonym posłaniu, Łuku, ciała umiłowanego. Tworzącym muzykę westchnień, przeplataną cichutkimi jękami, I łącząc się z nią myślami Wyzbyć ją wstydu, namiętnymi pocałunkami. Nic już ...poza nią. * Pragnęłam odnaleźć się w Tobie, Odnaleźć, albo zagubić – kwestia bez znaczenia, Gdy Twoje spojrzenie przyprawia mnie o dreszcze, A myśli jednej modlitwie są uległe: Błagam! Jeszcze... Rozebrałeś mnie z moich wątpliwości, Scałowałeś wstyd mój, Kochając i będąc kochanym. Wyścieliłeś nasze posłanie, Czułością. Intymnością. Sobą... Nic już ...poza nim. * Pragnęliśmy spełnić się w Sobie, Odnaleźć, by nie zapomnieć przysięgi Wypowiadanej nierównym, płytkim oddechem, Kojącej w swej naiwności, A pięknej w doniosłości prostocie, Gdzie niczym kropkę westchnienie się stawia Nic poza Tobą...!
Piekiełko	Wysłany: Wto 11:22, 07 Lut 2006    Temat postu: „Sztuka kochania” Błąkanie się w uczuciach, Coś co określają, jako poszukiwania...To jeszcze nie grzech, Raczej Nic gorszącego – obecnie – myśleć o własnym szczęściu. O jednym nie zapominajmy, że wybierając, to siebie dajemy, Skomląc o uczucia, swoich nie skryjemy. Zaprzesz się egoizmu – bierzesz, lecz i sam dajesz, Coś za coś. Kochanie, to nie rzecz handlowa To sztuka, kształtowana życiem, Sztuka, której mentora próżno poszukiwać. Jak ją pojąć? Jak zgłębić, podążyć jej tropem? Kochanie, coś co każdemu się przytrafia, Widziane w skrajnych barwach, od euforii po smak goryczy. O złotym środku nie może być tu mowy, Ograniczać coś, co jest bezmiarem? Istna profanacja! Kochanie, kochanie... Coś, co zespala ciał dwoje, Coś, co wiąże radość z smutkiem, Coś, co spełnienie nam daje, Coś – poczucie, że nie jesteśmy sami. Potępiać kochanie, Drwić z pożądania, lub kpić, że rozwaga jedyną miarą kochania, Tylko po co... Kochać – nie dominować, więcej też niż ustępować. Kochać – wniknąć w kochaną osobę, Zaufać jej Trwając przy niej, aż... Czuwając przy niej poza grobem.
Aurora	Wysłany: Sob 12:13, 04 Lut 2006    Temat postu: Hm... moze i tak, ale ja jakoś tę metafizycznosć bardziej cenię... Jakby to powiedzieć - jestem zwolenniczką teorii, że ciało przemija, jest tylko powłoką dla wiecznego Ducha... Cóż, naprawdę, może jeszcze jestem niedojrzała, czy coś, ale sfera erotyczna... fizyczna... tak bardzo mnie nie pociąga Jak to już w 'Czule' zostało napisane - najwspanialsza jest ta chwila między ustami, a brzegiem pucharu... Coś niewysłowionego, niematerialnego, niezwykłego, nierealnego - marzenia, te uchwycone spojrzenia, nieoczekiwane spotkania... Cóż, sfera typowo platoniczna
Piekiełko	Wysłany: Sob 12:08, 04 Lut 2006    Temat postu: Erotyk? Hmmm - ja lubię musnąć sferę erotyczną, ale naprawdę nie wiem, czy moje wierszydła możnaby zaliczyć do erotyków... i Auruś, czy nie uważasz, że strefa materialna wiąże się z duchową?
Atra	Wysłany: Sob 12:05, 04 Lut 2006    Temat postu: oj, Enfer... masz talent. bardzo przyjemnie mi się czytało, bardzo przyjemnie. ach... a co do Tetmajera: ostatnio na geografii, ukryta w ostatniej ławce pod oknem, czytałam sobie jego erotyki. dobrze że mnie geografica nie złapała, bo jeszcze by na zawal padła widząc czym też się uczniowie na lekcjach zajmują chociaż w sumie nie było by to takie złe...
Aurora	Wysłany: Sob 11:54, 04 Lut 2006    Temat postu: Ech, Enfer, Enfer, powiem ci, u ciebie taka... bardziej fizyczna namiętność się objawia. Przynajmniej w wierszach Podobało mi się. Ja tak nie umiem. To jest takie... realne... U mnie to bujanie w obłokach, bardziej duchowy aspekt wyziera (chyba). Ale mi się podobało, ot co. Albo mi się wydaje, albo to erotyk. Wręcz jestem pewna, ze erotyk Piekiełko, ty Cytat: Rozkoszy! Czyś z piekła rodem, Czyś tworem rozpusty i oblubienicą grzechu, Pod tobą choćby przepaść Niech zionie ogniem i straszy potępieniem! Cóż, naforum to ta rozkosz dosłownie z Piek(ie)łka rodem!...
Freeze	Wysłany: Sob 11:12, 04 Lut 2006    Temat postu: PERFEKT! Piękneeee... Gdybym ja miała taki talent...
Piekiełko	Wysłany: Pią 22:29, 03 Lut 2006    Temat postu: „Pod tobą choćby przepaść” Cienki materiał, Co zsuwa się powoli wraz z pocałunkami, Dreszczem przenikając odsłonięte ramiona Otulając je gorącym oddechem Pustynnym wiatrem gnającym przez rozżarzoną skórę Śmielszymi Głębszymi... Zatracającymi się w zmysłach Rozpalonych dotykiem i szeptem Jękiem, co w ciszy jest krzykiem, A w krzyku prawie błaganiem. Błądząc w pośpiechu, nieznanym pożądaniu Dławionym więzami, Co wciąż nie pozwalają wyrzec się niewinności, Nie śmiejąc utrzymać na sobie wzroku Tonąc w otchłaniach namiętności . Oddechy już nierówne Jeden pocałunek w tysiące się zlewa Usta nabrzmiałe, wilgotne, czerwone Niedawno w czułym obcowaniu A teraz? Walka zawzięta, wściekła, nieprzerwana Co dwa psy zespala Gryzące się - bez tchu, bez wytchnienia Ręce, te czułe ręce... Co ich kojący dotyk, tak błogo szyję pieścił, Których palce, we włosy wplecione Czule, delikatnie uwodziły Śmielszej domagają się pieszczoty Rozkoszy! Czyś z piekła rodem, Czyś tworem rozpusty i oblubienicą grzechu, Pod tobą choćby przepaść Niech zionie ogniem i straszy potępieniem! Największą męką - nie zerwać owocu, Co kształtem kusi, A ona kusi spojrzeniem...
Piekiełko	Wysłany: Wto 21:47, 22 Lis 2005    Temat postu: A to juz nie moje, tylko Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej
Maggie	Wysłany: Wto 20:56, 22 Lis 2005    Temat postu: Szczerze mówiąc - się trochę, Ąfehr, zagubiłam w dość niekonwencjonalnym układzie wiersza. Przerzutnie, wtrącenia, zaburzony rytm i nieregularne rymy, są ciekawe, widać, że spróbowałaś nowych środków wyrazu, ale... No ja wolę prosto Co nie znaczy że Twój wiersz jest zły. Nie! Na przykład bardzo spodobał mi się fragment: Cytat: Nic nie jest takie, jak się w ciszy wyśniło Wszystko jest snem, Właśnie takim się jawiło – koszmarem Śnionym na jawie. Chcesz wyrazić siebie, Twoje uczucia, "co Ci w duszy" gra. I dobrze. Goł on. Cytat: Niech zginie noc, poranek, blask księżyca czy słońca, lecz nich On we mnie wnika jak skrzypcowa muzyka — gdy do serca mi dotrze, będę tym, co najsłodsze, Nim. <-- A to?

Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group