 Wysłany: Śro 14:55, 25 Sty 2006 Temat postu: |
|
nie ma jak dobra miniaturka  podobało mi się
a tak na marginesie - ja jestem ewa, a moja matka anna  |
|
| Wysłany: Pią 22:09, 20 Sty 2006 Temat postu: |
|
| Ja też do końca nie wiem o co chodzi, ale mi się podobało. | |
| Wysłany: Śro 11:51, 18 Sty 2006 Temat postu: |
|
| Aj aj. blizny różowe...
ino od czego? ładne, ale tym razem nie wiem do konca do co chodzi |
|
| Wysłany: Śro 10:51, 18 Sty 2006 Temat postu: |
|
| *Rzogląda się dokoła i szpecze Freeze na ucho*
- Cii, już niedługo, zabieram się za przepisywanie... *koniec offtopu* |
|
| Wysłany: Śro 10:32, 18 Sty 2006 Temat postu: |
|
| Króciutkie...Nawet bardzo. Ale ładne. Podoba mi się.
A tak aporops...Kiedy będzie romansik z Edziem w roli głównej? |
|
| Wysłany: Śro 10:19, 18 Sty 2006 Temat postu: Nie bój się fal... |
|
| Chyba zatytułuję ten cykl miniaturek 'Drzewami uczuć'. Wszystkie mają jakieś oparcie muzyczne i drzewne... Więc, jak zdążyłyście zapewne wydedukować, w pewien sposób tematyka będzie podobna, jak w 'Obudź mnie kiedy minie jesień'.
Ale tym razem drzewem przewodnim jest jabłoń. Muzyka: 'Życie to surfing' Myslovitz Jabłoń Wstawaj – życie to surfing, więc nie bój się fal Siedzi. Po twarzy jak oszalałe – płyną łzy. Czerwone plamy policzków. Krańcowe wycieńczenie łez w zmętniałych zbiornikach. - Wstawaj – gorzki jak herbata głos brata. – Wstawaj. - Nie – kamienny spokój spadających głazów. - Musisz wstać – brat łagodnieje. Duże brązowe dłonie na jej kolanach. - Nic nie muszę – obojętność diamentów oczu. - Weź się w garść. To… kiedyś minie – on niczego nie rozumie. To nie minie. To jest. Teraz jest. Nieważne, co było albo będzie. To JEST. - Kiedyś obie zrozumiecie. I zapomnicie. Idź do niej – podaje jej dłoń. Ewa wstaje. Wychodzi na podwórko. Ania siedzi skulona na zepsutym, drewnianym krześle. Pustym wzrokiem wpatruje się w jabłoń. Przemija czas kwitnienia. Więcej różowych płatków spływa z wiatrem na rzadką trawę. - Kochanie… - nachyla się do niej. Ania udaje, że nie słyszy. Tylko pusty wzrok. - Przepraszam – głaszcze córkę po jasnych włosach. – To moja wina. Wybacz mi. - Wreszcie sama o sobie zadecydowałam – głos brzmiący jak szelest nakrochmalonej pościeli. – A ty znów się wtrąciłaś. Anna wstaje i wyciąga nadgarstki ku matce. Jasnoróżowe (jak płatki kwiatów – przebiega Ewie po głowie) blizny krzyczą i uśmiechają się szyderczo. Matka odsuwa się od córki. Dziewczyna naciąga rękawy bluzki tak, żeby zasłoniły ślady. Na czarnym materiale ląduje ostatni płatek. - Dziękuję. Anna z płaczem chowa się w domu. Ewa pada wyczerpana na krzesło. Zaczyna płakać. Trzask drewnianych drzwi wydaje się jej najpiękniejszym odgłosem na świecie. Patrzy przez łzy na cichą, szarą jabłoń. Na ramieniu czuje dotyk ciepłej dłoni. - Udało ci się. - Myślę, że tak… Udało się nam. KONIEC |
|