 Wysłany: Śro 13:58, 21 Cze 2006 Temat postu: |
|
| A mnie sie podobają Marzenia w wersji makabrycznej. Rym jest niewymuszony i... taki... naturalny. Naturalny, typowo Vassirowy.
I łatwiej mi sobie wyobrazić: Marzę sobie na łące Wokół mnie truchła cuchnące niż Marzę sobie na łące Wokół mnie kwiaty pachnące Naprawdę  |
|
| Wysłany: Śro 10:58, 21 Cze 2006 Temat postu: |
|
| lady Vassir a iby za co maja cie zabijac
jesli o mnie chodzi to najbardziej mi sie podooba ostatni dwa pierwsze to takie raczej luzniejsze w mym odczuciu a ja takich rymowanek nie za mocno lubie choc zawsze fajnie sie pobawic  |
|
| Wysłany: Wto 16:44, 20 Cze 2006 Temat postu: |
|
AAaaaach!!!!!!!! Oczywiście net musiał mi wszystko pomieszac, błagam o przebaczenie, to ja to napisałam, przepraszam że robię bałagan!!! Ależ mi wstyd... Kurczę, komputer jeszcze jęczy po nawirusowaniu ostatnim przez to takie zamieszanie... Moderatorzy, bijcie, zabijcie, ale to nie moja wina....  |
|
| Wysłany: Wto 16:41, 20 Cze 2006 Temat postu: Ponurzaste wiersze :D |
|
(Też nie cieszące się popularnoscią, ale co tam  Nie mogłam się powstrzymac).
Marzenia wersja patetyczna Marzę sobie na łące Wokół mnie kwiaty pachnące Marzę o liściach w stawie I o stokrotkach w trawię. Marzę o wody błękicie, Myślę – Piękne jest życie! Lecz zaraz dzwonek na lekcję zadzwoni I marzenie me piękne roztrwoni! (ja we współpracy z Dominiką Mazur, lat 14, napisane na przerwie, na szkolnym boisku) Marzenia wersja makabryczna Marzę sobie na łące Wokół mnie truchła cuchnące Marzę o kościach przegniłych (I czerwiach smakowitych) Marzę o głowach w trawie Gnijących na czerwonej murawie. Myślę- Piękne jest życie! Lecz zaraz dzwonek do życia obudzi I marzenia me piękne w popiół obróci... (ja we współpracy z Enyhrye, współczesność). (i na deserek kolejne apokaliptyczne coś o miej makabrycznym poczuciu humoru  )
Milczenie Milczenie przyszło I zostało. I będzie aż do zachodu słońca. Milczenie wrosło w życie. Pieści wieczorami, płacze nocami, Świętuje dniami, Paląc niepokojów stos. Nim deszcz spadnie, warkoczami Oplatając miasta i pola, Nim śnieg otuli ludzi i wszelkie życie, Milczenie pochłonie świat. Zatraci, zgubi, Spali, spopieli, zniszczy. I odejdzie Swego dzieła dokonawszy. A wówczas świat krzyknie udręczony. W godzinę śmierci... (Gliwice, 7 XII 2001) |
|