 Wysłany: Wto 19:46, 29 Sie 2006 Temat postu: |
|
| bez t6wej nadziei by to opowiadanie było niepełne
mocne i ascetyczne zarazem gratuluje |
|
| Wysłany: Wto 19:25, 29 Sie 2006 Temat postu: |
|
Rozpisywać się nie będę, bo po co powtarzać już wyrażone opinie? Powiem krótko - śliczna miniaturka, Ori. Zwłaszcza ten dający nadzieję koniec, jak zauważyła Blaidduś. Kongratulejszyn  |
|
| Wysłany: Wto 17:47, 29 Sie 2006 Temat postu: |
|
| Tak, to faktycznie jest świetne. Przez lapidarność i gazetowy charakter. Wielki Ekperymentator nigdy w tobie nie śpi, Ori droga ty! Nie unikaj go, bo to twój największy sprzymierzeniec |
|
| Wysłany: Czw 21:50, 03 Sie 2006 Temat postu: |
|
| Jak zwykle muszę zakrzyknąć - piękne!
To o podcinaniu żył było świetne. Można tak odbierać deszcz, ale w moim obecnym stanie ducha kojarzy mi się on raczej z odnową, świeżością... Ten opis pasuje mi do smętnej ulewy listopadowej. Mówiłam już, żeś spłodziła dzieło? n. |
|
| Wysłany: Wto 14:51, 01 Sie 2006 Temat postu: |
|||
| Aurora - geniuszu uczuć!
Powtarzam za Blaidd:
Mocne. Porażające. A niby takie spokojne, z dystansu. |
|||
| Wysłany: Wto 12:13, 01 Sie 2006 Temat postu: |
|||||||
| Aaaaaaaaaa - to jest genialne, Ororciu!
(pada na pyszczek przed swą boginią, Aurorą) Takie... straszne - nastrojowe, cudne!
- tutaj już poczuałm, że serce idzie mi szybciej...
- ooooooo.... maj gadessssssssss....
- (mdleje) Jaki tu spokój, a jednocześnie... napięcie. A ten koniec... Taki jakiś... Czy to przypadkiem nie lamentacja? 
Takie straszne, w ciemnych barwach strug deszczu, a na koniec nadzieja... Świetne, Ori, cudowne! Widzę wszystko przed oczami, czuję się jak w najlepszych horrorach Kinga, najlepszych thrillerach, być może nie taki był Twój zamiar, ale tak mocno to na mnie podziałało. A ten deszcz - taki stały, niewzruszony. Jakby kara z Niebios... Łuj... (palpitacja) Dziękuuuuuuuuję...!!! (z poziomu podłogi zerka w okno na wędrujące ciemne chmury) Pokłony bogini deszczu - Ori! (mdleje) |
|||||||
| Wysłany: Wto 11:40, 01 Sie 2006 Temat postu: Potop |
|
| Okolicznościowo.
Dla Blaidd za... za nie wiem, co Potop Z szarego nieba spadł deszcz – ożywczy, niepokojący i dziwny. Głuche plaśnięcia budziły ze snu ludzi. Niepewni i zaspani otwierali okna. A zaraz potem – zatrzaskiwali je z hukiem. <> Co bardziej nerwowi – sięgali do apteczek po leki. Nervosol, relanium – i spać. Zamykali oczy w przerażeniu – i znów to widzieli. Owej nocy odnotowano kilka przypadków samobójstw. <> Deszcz padał. Padał i padał, a brudne ulice błyszczały od kałuż. Ciszę wypełniało tylko pluskanie, szemranie i syki... Ludzie, jak zahipnotyzowanie, ukradkiem spoglądali przez szarego od kurzu firanki. Oczy, oczy wpatrzone tylko w te krople, w te krople, w te krople... Oczy w każdym oknie. <> Panika ogarniała kolejne miasta, a deszcz padał. Skakali z balkonów, podcinali żyły... a on nadal padał. Jak gdyby nigdy nic. <> Deszcz padał nieustannie, napełniając wyschnięte koryta rzek – nie tylko tych podziemnych. Padał i padał. Zwierzęta topiły się w swoich norkach. <> Cisza i cisza padającego deszczu. Coraz mniej oczu, które mogłyby patrzeć przerażone. Rytmiczne stukanie o parapety. <> Nadszedł dzień, kiedy już wszystkie zwierzęta utonęły, a oczy zmartwiały. Deszcz zajmował kolejne kondygnacje. <> Gdy mijała czterdziesta doba – chmury rozeszły się powoli w swoje strony. Cisza szumiącej, opadającej wody. Deszcz przestał padać. Na wschodzie wzeszła Arka bladego słońca. |
|