 Wysłany: Sob 17:56, 26 Sie 2006 Temat postu: |
|||
Ale śliczne! Ori, straszliwiaście stęskniłam się za twoim pisaniem!
Przy tym myślałam, że kwiknę. Bo to takie romantyyyyyyyyyczne! 
Nie, naprawdę bardzo mi się podobało. Ciepłe, jasne i zgrabne. Tak, jak powinno być. Bo kanon jest po to, żeby go łamać! |
|||
| Wysłany: Pią 10:53, 25 Sie 2006 Temat postu: |
|
O nie, jestem absolutnie rozbrojona! To jest coś, czego w zupełności się nie spodziewałam, aaa. No cóż. Powalona jesem milo się czytało, choć bai nie takie podejście do sprawy tych dwóch  |
|
| Wysłany: Czw 15:28, 17 Sie 2006 Temat postu: |
|
| Skoro o Bilbo mowa...
Jak kiedyś przerabiałam napisy do Drużyny (pierwsza wersja piracka, 3-częściowa), to Bilbo dawał tam cukierki Frodowi za to, ze mu siadał na kolanach..
Ale to tak na żarty było... |
|
| Wysłany: Czw 15:21, 17 Sie 2006 Temat postu: |
|||
CO do Bilba - hum, hum, kto wie, czy on nie skrywał podobnej tajemnicy, a poza tym - 'mój' Bilbo to podstarzały, dowciapny staruszek, co tu mówić. I jego największym dowcipem mogłoby być napisanie jakiejś ballady z Merrym i Pippinem w rolach głównych 
Co do lubienia Pippina i Merry'ego - ja w książce też ubóstwiam tego drugiego, ale do Pippina mam sentyment i we wszelakich 'dzieuach' to jego wynoszę na piedestał, bo, kurczę blade, to że nie umiał się odpowiednio zachowywać, rzucała kamieniami do dziur w podłodze... Bardzo się cieszę z tego, ze sleszyk pasi <składa głęboki ukłon> kto wie, czy nie napiszę jeszcze jakiegoś...  |
|||
| Wysłany: Czw 12:40, 17 Sie 2006 Temat postu: |
|
| Niezbadane są wyroki Valarów.
|
|
| Wysłany: Czw 11:01, 17 Sie 2006 Temat postu: |
|
| Z koniem??? O gosh... /przypomina się opowiastka o carycy Katarzynie /
Tekst jest bardzo porozrywany, niesamowicie mnie to rozpraszało. A ja, jakbym się dowiedziała, to chyba bym się udusiła od takiej tajemnicy. Biedny Bilbo... No i jak zwykle najbardziej lubię Pippina. Jak to jest, że w ff najlepiej zawsze wychodzi Pippin, a w książce kocham Merry'ego? |
|
| Wysłany: Nie 21:43, 13 Sie 2006 Temat postu: |
|
| Lordzie, czyżbyś nie lubił hobbitów?
Hmmm? *ostrzy nóż* |
|
| Wysłany: Nie 21:29, 13 Sie 2006 Temat postu: |
|
| z powodu hobbitonienawidzenia
nie chciałbym oceniac zle tego utworu bo sam z siebie jest dobry tyle ze mi sie go zle czyta |
|
| Wysłany: Nie 21:21, 13 Sie 2006 Temat postu: |
|
| Moje zdanie już znasz |
|
| Wysłany: Sob 14:49, 12 Sie 2006 Temat postu: |
|
| Powiedziałam, że przeczytam nawet slash, jeśli napisze go Aurora, i dotrzymałam słowa!
Uuuch, mieli farta, że ci, co ich rozszyfrowali, nie mieli plotkarskich inklinacji... . Interesujące, lekkie, przyjemne... a ponieważ nie przeszkadza mi ta opcja w przypadku Merry'ego i Pippina, to ja im życzę szczęścia na nowej drodze życia. |
|
| Wysłany: Sob 14:45, 12 Sie 2006 Temat postu: |
|
| Oł, oł, oł, słodkie. Mrrrrrr. Jakieś takie... jasne i wesołe. WP z punktu widzenia dwóch hobbitów i ich miłości.
Mmmmm, Oro, działasz na pewne instynkta. I to już od jakiegoś czasu . Ach, ta wyobraźnia... [Nie żebym ja z Merrym, Pipkiem, inną dziewczyną - chociaż, kto wie? - albo, o zgrozo - z koniem.] |
|
| Wysłany: Sob 14:00, 12 Sie 2006 Temat postu: Najgłupsi |
|
| Khem, khem.
Oto, proszę państwa, hobbitslash... Winą za jego powstanie proszę obarczać pana P. Jacksona i jego rozszerzoną/reżyserską wersję Drużyny Pierścienia, w szczególności 'scenki' w Morii <uśmiecha się lubieżnie> Podziękowania dla Meg za jej Bardzo Fachową Betowość (Betowość=gotowość do betowania). Rozbieżności z oryginałem mogą wynikać z tego, iże mój WP znajduje sie u Kath NAJGŁUPSI czyli Brokeback Shire Kilka godzin przed wejściem do Starego Lasu Pippin już zasypiał, gdy poczuł na sobie zimne ręce. Odwrócił się, by spojrzeć prosto w twarz Merry’ego. - Tak strasznie bałem się o ciebie – oczy Brandybucka gorzały. Pocałował go mocno i z pożądaniem. - Nie wiem, co bym zrobił, jakby ci Jeźdźcy... – wyszeptał, wsuwając się pod kołdrę. – Nigdy już cię nie opuszczę, to ponad moje siły. - Frodo by do tego nie dopuścił – Pippin jęknął z rozkoszy. Język Merry’ego błądził po szyi Tuka niespokojnie, a jego dłonie odpinały guziki pidżamy. wydaje mi się, że powinno być piżama, ale może ta forma też funkcjonuje - Frodo i Frodo, co ty, zakochałeś się w nim? – Merry zaprzestał pieszczot. Obaj roześmieli się. - Przecież wiesz, że kocham tylko ciebie – Pippin pogłaskał delikatnie policzek Merry’ego. - Mam nadzieję – odparł Merry zduszonym głosem, odwracając go na brzuch. <> Bree Pippin zaniepokojony myślał o Merrym, a oni gadali z tym Strażnikiem. Merry, Merry, gdzie jest Merry? A jeśli on... Pierwszy raz w życiu odechciało mu się jeść. <> Rivendell W Rivendell spotkali Bilba. Wystarczył, że spojrzał na nich ten jeden raz... i wiedział. - Nicponie – roześmiał się, gdy zostali na osobności. Spuścili głowy. – Głowa do góry, chłopcy, gorsze rzeczy się zdarzały... Ponoć Bandobras lubił zabawić się ze swoim koniem... Pippin podniósł głowę i lekko się uśmiechnął. W tej samej chwili poczuł, jak Merry łapie go za rękę. - Nie powiem nikomu, nie martwcie się. Korzystajcie z życia... Póki możecie. Spojrzenie starego hobbita wywołało w Merrym dreszcze – w Shire za taki zboczenie... Jednak w tej chwili Pippin położył swą jasną główkę na jego ramieniu i spojrzał swymi niewinnymi oczętami na niego. Bilbo wyszedł niepostrzeżenie z pokoju. „I jak tu się nie oprzeć?” – pomyślał, czując w ustach czekoladowy posmak języka Tuka. <> Moria Pippin nie mógł usnąć. Nie wystarczały mu ukradkowe pocałunki, czy pieszczoty w ciemnościach. Chciał więcej. Dlatego usunął się z zasięgu ramion śpiącego Merry’ego i usiadł nad tą dziurą bez dna. A może on mnie nie kocha? Jestem tylko jego zabawką... Wściekły rzucił kamieniem. I rozpętało się piekło. <> Lothlorien - To moja wina – szeptał przytulony do Merry’ego. – Ale ja nie chciałem... Nie wiedziałem, że Gandalf... Nie... Załkał, chowając twarz w opiekuńcze ramiona Brandybucka. Nie widział jego łez – czuł tylko dłoń we włosach i ciepło... <> Anduina Kiedy płynęli łodzią razem z Boromirem, Lória zdawała się być tylko sennym wspomnieniem. Cudownym wspomnieniem wspólnego ucztowania, śpiewów, miłości... i łez. Pippin czuł, że byli sobie bliżsi niż kiedykolwiek... i zarazem dalsi. Czysto fizyczna zażyłość przemieniła się w coś głębszego podczas tej podróży... - ... w miłość? – wymsknęło mu się. - Coś mówiłeś, Pip? – zapytał, budząc się z zamyślenia, Merry. - Boję się tego, co nieuniknione – odparł zgodnie z prawdą i wtulił w przyjaciela. Boromir, zwykle zajęty wiosłowaniem lub wpatrywaniem w dal, zwrócił na nich uwagę. - Nie masz jeszcze czego. Do Mordoru daleko, a jeśli nasza droga poprowadzi do Minas Tirith, to gwarantuję, że nie będziesz miał się czego bać – zakończył uroczyście Gondorianin, a jego szare oczy błyszczały. - A jeśli Frodo wyruszy prosto... prosto tam? – Merry z niezwykłym spokojem wpatrywał się w Boromira. - To będzie koniec. <> Parth Galen Pippin z rosnącym zdumieniem patrzył na umierającego Boromira. I uświadomił sobie, jaki był głupi. Jaki był strasznie głupi. Boromir widział, słyszał i rozumiał więcej, niźli się mogło wydawać. Wiedział, co zrobi Frodo, mimo że wciąż sam siebie oszukiwał. Droga na wschód Powiernika była zarazem końcem jego ścieżki. <> Nan Kurunir - Isengard W Fangornie głównie ze sobą rozmawiali. O wszystkim – Shire, zbiorach, rodzinie, pogodzie... i, oczywiście: wojnie. O swoich towarzyszach. - Pip... – szepnął Merry, kiedy pozostali sam na sam w spiżarni Sarumana. – Czy ty mi wybaczysz? - Co? – Tuk ćmił fajkę i jego myśli były wreszcie wolne jak ptak. - Moją zazdrość. Moje zachowanie, natarczywość i to... odebrałem ci niewinność – wzrok Merry’ego był wyjątkowo trzeźwy i spokojny, chociaż przy wypowiadaniu ostatnich słów jego głos zadrżał. - Sam ci ją oddałem i proponuję, żebyśmy się nad tym nie głowili. Kto wie, ile czasu nam jeszcze zostało... Porzucił fajkę na rzecz przyjemniejszego uzależnienia. Dużo przyjemniejszego. <> Po Bitwie na Polach Pelennoru Merry umierał i Pippin czuł to całym sercem. Umierał, a on był bezradny, dziecięco bezradny... - Tak zimny i nieobecny, mruczący w malignie... - zadrżał Tuk na samą myśl. Przypomniał sobie ich pierwsze pocałunki – w jego pokoju, gdy wszyscy wyszli, a im wino nie zdążyło wywietrzeć z głów... Teraz wydawało się to tak nieważne i dawne... Tylko prawdziwy Król mógł pomóc Merry’emu. <> Gondor, Dom Uzdrowień Zauważył Faramira. Uśmiechał się do nich, wciąż osłabiony i skazany na odpoczywanie. Rozumiał. - Panie, jesteś bardzo podobny do swego brata – czasem mówił doń Pippin, a on tylko w milczeniu z szacunkiem kiwał głową. Rozumiał. <> Ithilien - Pippin! – Merry szaleńczo wbiegł do pokoju tego nieznośnego Tuka, który zawsze musiał się wpakować w jakieś tarapaty. Gdy zobaczył go, zabandażowanego i poobijanego, zachciało mu się płakać. - Ty najgłupszy w Tuków, a gdyby cię zabili? – szeptał, trzymając jego dłoń. - Nie mogłem być gorszy od ciebie – roześmiał się w odpowiedzi Pippin i przytulił jego rękę do serca. – Wygraliśmy. Boromir miał rację mówiąc, że nastąpi koniec... Koniec zła... Koniec... -... i początek – Merry pomógł mu wstać z łóżka. Pippin oparł się na jego ramieniu i znacząco spojrzał w kierunku drzwi. Roześmiani, skąpani w świetle poranka wyruszyli na poszukiwanie Froda. KONIEC (a raczej – początek) |
|