 Wysłany: Sob 15:42, 25 Lis 2006 Temat postu: |
|
| Świetne. Czy trudne?... Nie. Ale ma swój klimat. Czsami wydaje mi się, że wiersze maja duszę, cos na kształt konkretnej osobowosci. Poznając treść wiersza, można niejako wczuć się w jego osobowość. Czasami przeraża, czasami wywołuje w czytelniku rozmarzenie, lub wyciska łzy...
Ten natomiast wiersz wydał mi sie conajmniej niepokojący. Najfajniejsze są te oznaki nadejścia tytuowego intruza. To wywołuje niepokuj, jakiś lęk. Inrtruz to ktoś, kto burzy porządek rzeczy, spokuj, radosc. Świetny wiersz 
Klimatyczny, ma swoja duszę. |
|
| Wysłany: Pią 23:41, 24 Lis 2006 Temat postu: |
|
| To dobrze, że czuć.
Czy trudne? Być może, ja nie bardzo umiem się wczuć w rolę czytelnika i nie piszę pod nikogo, więc może dlatego. Lecę głównie skojarzeniami, takie ciągi skojarzeń. Ale często nie trzeba rozumieć, tylko wyłowić emocje - jeśli to mi się udało, to fajnie. |
|
| Wysłany: Pią 22:31, 24 Lis 2006 Temat postu: |
|
| Trochę trudne, ale, bez wątpienia - dobre. Ciężko tu cokolwiek powiedzieć, ale po wczytaniu się, czuć specyficzny klimat. Tak jakby... gość niechciany, obcy sprzeciw. To czuję. | |
| Wysłany: Pią 19:49, 24 Lis 2006 Temat postu: intruz |
|
| INTRUZ
on nie nasz! od ogrodu kroki i strach drzwi zamknięte? nie szkodzi przez szczelinę jak mgła między atomami stopę nie zdążą!... już skrzypi podłoga z kamienia mysz naznaczona pazurem kota ucieka w fale on nie nasz! już na schodach ciszę ściska za gardło minuty depcze podeszwą jak świat i kona spokój za piecem tam mieszkał bóg koszule schły na kaflach i środek rzeczy — tam harmonia za uszy klamrą do sznura ale bez znaków bez liter ognia śpiewu on i prysło szkło talerza tego na stole pod świeczką dla przybysza i całość spłynęła woskiem zgasło światło obrus we łzach __ __ __ on nie nasz nie MÓJ |
|