 Wysłany: Pią 20:58, 08 Gru 2006 Temat postu: |
|
| Gra paradosków, te milczące krzyki i krzyczące milczenia. To jest chyba najciekawsze w tym wierszu. Forma jakby nie-współczesna, mnie to się widzi z końcem XIX wieku, może nawet troszinkę Kasprowiczem pachnie (ale tym wczesnym, grzmiącym i spopielającym). Zastanawiam się, czy to umyślna stylizacja, czy wrażenie chwili, intuicja? Kawałek nieoszlifowanego głazu słownego pokazanego z dużej odległości.
Jak dla mnie troszkę zbyt mało żywych emocji. |
|
| Wysłany: Czw 21:37, 30 Lis 2006 Temat postu: |
|
| Podoba mi się. Wszytskie Twoje wiersze Vassirko oscilują wokoło jednego słowa. Pokazujesz wszystkie strony, wszekie rodzaje. Wszytsko drążysz do ostatniej kropli.
Ile jest w milczeniu słów? I jakie silne potrafi być... |
|
| Wysłany: Śro 15:33, 29 Lis 2006 Temat postu: Milczenie |
|
| MILCZENIE
Milczenie przyszło. I zostało… I będzie aż do zachodu słońca. Milczenie wrosło w życie. Pieści wieczorami, płacze nocami, Świętuje dniami, Paląc niepokojów stos. Nim deszcz spadnie Warkoczami oplatając miasto, Milczenie zaśmieje się. Nim śnieg okryje ludzi, Milczenie pochłonie świat. Zdradzi, Spali, Spopieli I zniszczy. Milczenie zniknie, Gdy już swego Dzieła dokona. A wtedy Świat krzyknie udręczony. W godzinę śmierci. 6 XII 2001 r. |
|