 Wysłany: Wto 14:47, 26 Gru 2006 Temat postu: |
|||
| Dziwaczny pomysł z tym piekłem jest wspaniały, prawdziwie wierszowaty.
Ale najbardziej, najbardziej, najbardziej...
|
|||
| Wysłany: Wto 0:38, 26 Gru 2006 Temat postu: |
|
Tia, wpadło mi do głowy, że to może być i do jednej części i do drugiej (do piekła i do słodyczy), ale dziękuję za wytłumaczenie 
(przygląda się z uwagą tekstowi) Może też zacznę coś takiego stosować... Ciepłe zjawiska jak najbardziej mogą być gorzkie. Korzenny zapach jest i ciepły i gorzki (ciepły w przenośni o nucie, gorzki zaś rzeczywiście), są wspomnienia ciepłe, ale jednocześnie gorzkie, bo są tylko wspomnieniami... Paciut jest jednocześnie ciepły i gorzki. Słodko-gorzki. |
|
| Wysłany: Nie 22:32, 24 Gru 2006 Temat postu: |
|
| wiersz dla mnie pachnie piernikiem. po prostu.
smutny? tak, w pewien sposób. bardzo wigilijny. i pachnie piernikiem. czy piekło straci swoją charakterystyczną woń siarki na rzecz korzennego zapachy piernika? zobaczymy. mnie się podoba. |
|
| Wysłany: Nie 15:03, 24 Gru 2006 Temat postu: |
|
| Hekatko, kiedyś pisałaś, że nie zbyt czujesz siew poezji, ale to byba była bujda.
Zbyt codzinne życie ubraqne świątecznie wcale nie staje sie lepsze, moze kiedyś było lepiej. Mnóstwo obrazów i wizji... |
|
| Wysłany: Nie 14:00, 24 Gru 2006 Temat postu: |
|
| jestem pełen podziwu
bo nawet do mnie dotarło jak dla mnie troche smutne ale prawdziwe  |
|
| Wysłany: Nie 0:56, 24 Gru 2006 Temat postu: |
|
| Już wyjaśniam
"i pęka piekło na pół słodycz powideł ścieka" "Na pół" odnosi się nie tylko do piekła, ale przede wszystkim do "słodyczy", czyli do przepołowionego piernika. Mój koncept był dość dziwaczny, bo piekło skojarzyło mi się z ciastem. A przy okazji słodkie są też powidła, które są częścią świątecznego piernika. Wiele znaczeń w jednym, jak zwykle utrudniłam, bo ja nie umiem tak po prostu. Gdybym zrobiła: "i pęka piekło na pół słodycz powideł ścieka... " to sens byłby jednoznaczny: to piekło pęka na pół, a słodkie powidła ściekają między palcami. Wtedy niepewność czytelniczą szlag jasny by trafił i nic by nie wyszło z ciasta-piekła. Jest ciepła?... Dla mnie raczej dość gorzka, ale się nie wypowiadam, bo ten tekst z chwilą publikacji przestał być jeno moją własnością. Edit: Tego zabiegu używam zwykle wtedy, gdy dane słowo określa przynajmniej dwa wyrazy znajdujący się w różnych wersach. Tak też jest np. przy tym fragmencie z łańcuchem i okiem anioła. I łańcuch i oko błyszczą, tyle, że forma gramatyczna musiała zostać dopasowana do jednego z tych słów. |
|
| Wysłany: Sob 23:48, 23 Gru 2006 Temat postu: |
|||
| Hmmm.
Naprawdę podziwiam Cię, Szefowo, że potrafisz pisać takie wiersze. I że je rozumiesz (no, swoje, raczej na pewno rozumiesz ).
Bo mnie w nich na przykład dziwi, dlaczego słowo, które odnosi się już do następnego wersu lub nawet wątku, jest jeszcze w poprzednim, tak jak tu:
Dlaczego nie jest w poprzednim, znaczy, dlaczego nie napisać: i pęka piekło na pół slodycz powideł ścieka między palcami? Hekatko, Ty tu jesteś moje guru, możesz mi to wytłumaczyć? Skrótowo, jeśli to dłuższa historia? Jedyne, co mogę powiedzieć, to to, że mnie takie wiersze skłaniają do większej uwagi, do myślenia, przez to, że nie są tak prosto ułożone. To ich plus. Tylko - u mnie - dzieje się to troszeczkę kosztem wyczucia emocji. W Opowieści czuję sentyment do czegoś, co już nie wróci, a być może i wróci, ale kto to wie, w każdym razie, teraz tego nie ma i jest niedobrze, a przynajmniej nieco nostalgicznie. Oooo, znam to! Sentymentalne ze mnie stworzenie. A ludzie są bardzo ważni. W końcu: nie ważne gdzie, ważne z kim (to nie frazes, doświadczyłam tego i jestem wyznawczynią tego powiedzenia).
Bardzo spodobały mi się fragmenty z osłem: kawałeczek o wcześniaku i potem jeszcze raz powrót do osiołka, który zdechł za wygódką (biedny osiołek). Lubię takie rzeczy, wprowadzają jakąś ciągłość w utworze i sprawiają, że słucha się go jak pełnej opowieści, a przecież tutaj to opowieść rzeczywiście - barmana. He, w gruncie rzeczy spodobała mi się Opowieść. Jest wyczuwalnie ciepła. |
|||
| Wysłany: Sob 20:51, 23 Gru 2006 Temat postu: opowieść wigilijna |
|
| OPOWIEŚĆ WIGILIJNA
a na czarnej blasze piernik w grozie rozrostu i pęka piekło na pół słodycz powideł ścieka między palcami judy armageddon igieł jarmark wspomnień dawne wigilie splecione w łańcuch błyszczy oko anioła z przetrąconym skrzydłem on śpiewa że narodził się znów podobno w knajpie tak mówi barman co wie wszystko ktoś rzucił kuflem i krzyknął: stawiam! (nawet śmiech może dźwięczeć wódką o czwartej nad ranem) urodził się dzisiaj wcześniak, to przez wysiłek i osła - bydle ryknęło nie w porę i masz, stawiam, za spokój, którego nie będzie wypij, niech się zmarnuje świat! tak było - twierdzi barman w jego rękach miga bombka za bombką pokal i inne szkło zabrakło miejsca parking pełen - pan wiesz ostatnie zakupy i osioł zdechł za wygódką w pokrzywach pili długo wymiotłem szufelką dopiero o świcie a do świtu daleko jak do chińczyków i pod górkę rowerem nie zdzierżysz śpiewali... co? pewnie jakąś kolędę, bo zwrotki w pamięć jak w masło nie widziałem ich więcej a na czarnej blasze piernik w grozie rozrostu puchnie chęć od wysiłku: żeby jak najlepiej żeby to był właśnie ten czas i to miejsce być może jest ale ludzie już nie ci sami |
|