 Wysłany: Pon 9:25, 15 Paź 2007 Temat postu: |
|
Dzięki Szefowo:) też uważam że w rymowane nie mam co startować, ale o zgrozo właśnie ten moja polonistka sobie ukochała, a na Credo pluła
Ale co tam:P Dziękować za opinie obu Paniom;] |
|
| Wysłany: Nie 23:38, 14 Paź 2007 Temat postu: |
|
| Credo jestem w stanie przyjąć do wiadomości, to niezły wiersz, chociaż mam pewne zastrzeżenia. A raczej jedno - puenta jest za słaba. Te anioły trochę nie z tego obrazu, taki ot, pastelowy fresk. Poza tym, zupełnie techniczna kwestia, to dłuższy wers i rozmywa końcówkę. Człowiek nie wie, czy to aby na pewno koniec, czy może jakaś niedopisana zwrotka za zakrętem?
Bardzo, ale to bardzo nie lubię trzykropków w zakończeniu wierszy. Ale to już moje subiektywne zdanie. Noeś wspomniała o rymie - ha, może ni z gruszki, ni z pietruszki, ale mnie się podoba! Taka perełka w środku. Przez to cała melodia nabiera lekkości. No i słownictwo, tak po prostu, naturalnie. Bez niepotrzebnego patosu. On i ona Oj nie, Merrik, ty się w wiersze pełnorymowe nie baw. Zbyt prymitywne te rymy są, zdecydowanie!... Wiersz zupełnie nie przypadł mi do gustu, to jakiś pseudobarokowy koszmarek. Pierwszy z tego cyklu jest trzy tysiące razy lepszy! |
|
| Wysłany: Pią 18:15, 05 Paź 2007 Temat postu: |
|
O.K. Pora ożywić tę niemrawą budę... 
Wiersze raczej przyjemne, chociaż nie w moim stylu. Zacznę od drugiego, bo mi się podobał bardziej. Pokazanie kontrastów, jakieś tam rymy, milutkie Choć koncepcja nie odkrywcza. Zakończenie dla mnie dziwne/kulawe/. Śmierć&destrukcja potężniejsze od mocy twórczych? Eee.
No i pierwszy. Rymiki. Cichutko, łódką... rym dla rymu, nie widzę logiki. Końcówka ze skrzydłami opiekuńczych aniołów też z pownością nie innowacyjna... Ale, do kroćset, tak ładnie tu brzmi! Mimo wszystko, coś w tym jest... Coś ładnego. Tylko trzeba to wydobyć na zewnątrz. (aby mój wybredny Gust to czy tamto docenić raczył...) adios! |
|
| Wysłany: Czw 20:06, 20 Wrz 2007 Temat postu: Cykl I Niewiara | credo | On i Ona. |
|
| Pomysł na cykl powstał stosunkowo niedawno. Będą w nim wiersze te nowe i najnowsze oraz te zupełnie stare. Dwa pierwsze są nowe. Nowiusieńkie
credo Widzę ołtarz na którym gruby kapłan gusła swe odprawia Patrzę na figurę z wosku, drewna uśmiecha się cierpienia pełna nierzeczywista, obłudna Czuję chłód tego miejsca Widzę pochylone kobiety zgarbionych mężczyzn składających ofiary na ołtarz bóstwa Słyszę szmer cichych głosów mruczących modlitwy do Nikogo o zdrowie, radość długie życie, miłość Śmieje się cichutko to tak Jakby powietrze prosić by stało się łódką Modły bezcelowe wznoszą Ci mężczyźni Te kobiety Lecz wierzą, ponad wszystko w obraz w ciszę głuchą i w skrzydła opiekuńczych aniołów... On i Ona Oto stoi Demiurg Stworzyciel usta w uśmiechu wykrzywia nie ma w nim dumy z nicości którą ma przed oczyma Oto stoi Ona W czerni szat ukryta patrzy jak wygląda nicość pustką przykryta Oto stoją On Stworzyciel Ona Niszczycielka patrzą na nicość pustką okrytą i wiedzą jaka między Nimi przepaść wielka On - Życie tworzy Ona - je odbiera lecz jedno bez drugiego tylko w pustce się poniewiera lecz oto przyszedł dzień Demiurg Stwórca upadł z piedestału w nicości snuje się jak cień a Ona stoi Wieczna i Niezmienna na swoim brzegu pustki On stał się tylko koszmarem. |
|