Pomnik

merrik

Pomnik

„Pamiętaj, że

Jak na deszczu łza
cały ten świat nie znaczy nic, o nic „

Dla R.
Za wszystko, mimo wszystko.
A.

Była jesień. Najpiękniejsza ze wszystkich pór roku. Przynajmniej dla mnie. Cóż z tego, że była najnieszczęśliwszą? Przecież...zdarzyło się wtedy też parę pięknych rzeczy. Kilka wspaniałych przyjaźni, zaczęło się właśnie jesienią. Ale Ona zawsze będzie dla mnie symbolem straty. To właśnie podczas tej pory roku staję przecież nad Twoim grobem. Zimnym marmurowym, czarnym pomnikiem. Nie wykuto na nim anioła, Matki Boskiej, Jezusa ani innych symboli chrześcijaństwa – jest za to Czarna Róża. Nasz znak.
Zadziwiające, że zarówno najpiękniejsze i najgorsze rzeczy mają miejsce w tym samym czasie. No powiedzmy. Bo przecież poznałem Cię jednego roku. A straciłem następnego. Tylko chyba wybiegam za bardzo naprzód, prawda? Nie ważne. Stoję właśnie nad Twoim grobem. Myśli same biegną w szaleńczym, nieposkromionym tempie. Nie widzę ich końca, ani początku. Chociaż znowu bredzę. Przecież to od Ciebie się zaczęło. I na Tobie zakończy. Historia zatoczy koło. Wąż Uroboros ugryzie się w ogon. Czy to oznacza koniec świata? Nie wiem, to Ty byłeś dobry z filozofii.
Czarna Róża. Znowu przyciąga mój wzrok. Ona i napis:

„Nie odejdzie w zapomnienie ten, który był kochany”

Wychodzi na to, że nigdy nie dam Ci odejść. Nie zapomnę, nie Ciebie. I chociaż... Nie chciałem pozwolić Ci patrzeć jak cierpiałem, jak umierałem za życia... To jednak winien Ci jestem niewypowiedziane podziękowania. Za to...za to że byłeś, że nie odszedłeś jak inni. Tylko Tobie byłem wstanie zaufać. Tylko Ty widziałeś pokiereszowane nadgarstki na których do teraz czerwienią się blizny. Byłeś jedynym który mógł zdjąć bandaże, zobaczyć jak krzywię się z bólu. Przy innych zakładałem maskę opanowania. A dla Ciebie ją zdejmowałem, gdy byliśmy sami. A teraz Cię nie ma...
Przy nikim już nie zdejmuję maski. Nikt nie widzi mojego bólu, nie słyszy płaczu. Wszyscy są daleko, blisko jest tylko Twój zimny grób. A ja nigdy już nie wypowiem tych dwóch magicznych słów, bo były one tylko dla Ciebie. I mimo to, że Cię już nie ma...
Czuję jak po policzku płynie mi łza. Tak, a za nią następna. I jeszcze jedna. Ja...Płaczę.
Słyszę swój głos. Wypowiadam... te dwa słowa. Do Ciebie, tylko i wyłącznie do Ciebie adresowane.

„Kocham Cię”

Czuję na moich policzkach wilgoć. Ale to nie łzy. To deszcz. Moknę i ginie mój płacz nad Twoim grobem. Wiem, że nikt nie zauważy moich pojedynczych łez...

Natalia Lupin

Hmm.
Bardzo osobiste. Może dlatego nie potrafię tego porządnie skomentować.
Smutne. Tajemnicze. Szczególnie relacje między bohaterami.

I, jeśli wolno mi tak powiedzieć, przypomina mi styl Remuska.

Atra

Oj, tak, smutne... I bardzo uczuciowe, tak uczuciowe że nie jestem w stanie tego konstruktywnie skomentować...

Przecież to od Ciebie się zaczęło. I na Tobie zakończy. Historia zatoczy koło. Wąż Uroboros ugryzie się w ogon. Czy to oznacza koniec świata?
Bardzo podoba mi się ten fragment.

Tylko Tobie byłem wstanie zaufać. Tylko Ty widziałeś pokiereszowane nadgarstki na których do teraz czerwienią się blizny. Byłeś jedynym który mógł zdjąć bandaże, zobaczyć jak krzywię się z bólu. Przy innych zakładałem maskę opanowania. A dla Ciebie ją zdejmowałem, gdy byliśmy sami. A teraz Cię nie ma...
A ten czuję. Jest bardzo mój, jak wyrwany ze mnie. I jest tragicznie smutny.

Aurora

Chyba mam za dobry humor. Jak dla mnie - za tragicznie. Wiem, wiem, ale jak dla mnie mała przesada umieszczanie tego wszystkiego w jednym, krótkim tekście - Miłość przez duże M (i, jeśli dobrze zauważyłam, on/on para? Smile

), Śmierć i na dodatek to cięcie się. Wiem, że tak bywa, wiem, ale jak dla mnie jest za duży natłok tego tragizmu.
Nie piszę, że mi się nie podoba. Styl jest ładny, wręcz ujmujący, prosty, szybko się czyta. Nat ma rację, bardzo Remuska mi przypomina. Tylko z większą ilością dużych liter, przecinków itp. I jeszcze ta tematyka.
Nie mówię "nie", ale całkiem na "tak" też nie jestem. Może mam za dobry humor, a może po prostu za dużo angstu w angście nie należy do moich ulubionych.
Pozdrawiam,
Ori.

Nie mogłam się powstrzymać, przepraszam. Ori! Ty mały perwersie! Napisałaś KRYTYCZNY komentarz i to już - z tego co się orientuję - wcale nie pierwszy! Taki... słodko-gorzki, mówiący i o zaletach i o wadach. KoHam cię. Normalnie jakąś ci nagrodę zaraz wykombinuję, no nie wiem, Statuetkę Wrednego Krytyka, albo cuś. Może nareszcie ktoś mnie zastąpi w tej roli, a ja będę mogła spokojnie odejść na emeryturę Wink

Acha. Opowiadanie oczywiście skomentuję i ja, ale... nie teraz. Teraz wracam do oglądania "Chirurgów" Wink

H.

Chyba za dużo siedzę na mirriel i czytam tych ich komentarzy. Jestem stara, zua, perwersyjna, zgorzkniała baba. Będę krytykować.
<ukłon>
<wyszczerz>
Ori

Kira

Kurczę, macie rację! To całkiem Remuskowy styl. Mnie się podobało, zwłaszcza te fragmenty, które podkreśliła Atri. Szkoda tylko, że tekst nie jest dłuższy - mam ostatnio ochotę na czytanie takich Smile

merrik

Ja już tłumaczyłam Zee - zawsze piszę pierszoosobówki w rodzaju męskim. Tak jest uniwersalniej, mniej rozpoznawalnie.

Dziękuję za komentarze. Są one niezwykła motywacją do pracy nad sobą, swoim stylem. Porównanie do Lorda uważam za komplement. Dziękuję.

Zaheel

Widzisz, wcale nie jest takie jak mówiłaś Wink

Ja po prostu czuję ten tekst i to dla mnie wystarcza. Jest właśnei taki trochę jesienny - wraca do wspomnień, wszytsko przypomina, czasami bardzo dokładnie. Maski, maski jak ja lubię ten motyw...

Remusek17

naJpierw ucaluje za mottoz i dedykacje i juz sie biore do samej tresci Smile