Apokalipsa/Bestia

Aurora

Tak więc. Napsane z powodu Blaidd. Przez jej lamentacje cudne. Nie wiem, co o tym myśleć...

Bestia

Krew z mojej krwi.
Kości z moich kości.
Umiera.
Bezradnie w bezładzie uczuć, marzeń, symboli.
Nie zdążyło posprzątać.
Umiera. Ckliwie, z łzami niezrozumienia.
Ledwo przybyło, a ten okrutny świat już je odepchnął.
Płacze, coraz słabiej i słabiej.
Nie chce odchodzić. Bo kto chce? Ono nie chce.
Jedyna myśl, której jest pewne.
Nie chce odchodzić.
Płacze coraz ciszej i ciszej.
Topi się, dusi, ale jeszcze trzyma na powierzchni.
Ta myśl, ta myśl jedyna, jasna wśród ciemności wzburzonych czerwonych mórz.
Nie chce odchodzić.
Wie, ile by zdziałało.
Krew z mojej krwi.
Kości z moich kości.
Płaczę. Ono tonie w potoku moich łez.
Są pełne krwi, czerwone, żelaziste.
Czuję, jak się dusi. Rzęży w przedśmiertnych drgawkach.
Nie mogę przestać płakać.
Nie chcę, ono nie chce, my nie chcemy.
Topimy się w czerwonym morzu łez.
Żelazisty posmak i piekąca sól.
Krzyczę. Mój krzyk rozdziera niebo.
Mojżesz na płonącym powozie przenika przez szparę w czerwonym nieboskłonie.
Piorunami bije na oślep.
Krzyczymy. Z nieba spadają krwiste łzy.
Czuję, że widok niesamowitej światłości przenikający przez rozdarcie w nieboskłonie wypala mi oczy.
Krzyczymy oboje.
Mojżesz ląduje obok nas. Nie widzę go, ale czuję, że patrzy uważnie.
Wybacz Panie, bo zgrzeszyłam. Myślą, mową i ciałem. Moja wina...
Szepczę, a krew leje się na mnie, ze mnie i we mnie.
Moja bardzo wielka wina...
Światło jest coraz bliżej. Pochłania mnie całą, tylko moje usta. I ono, wewnątrz mnie.
Przeto błagam najświętszą Maryję Pannę...
Ktoś krzyczy. To chyba Mojżesz. Krzyczy, rozdzierając lśniące szaty na strzępy. Upadł tuż obok, w krwiste błoto.
Wszystkich Aniołów i Świętych...
Trąby anielskie grają, a ja szepczę moimi ustami. Nie ma mnie, ono słucha, a Światło lśni coraz silniej.
I Was, bracia i siostry...
Czuję, że i usta zostałyby mi odebrane, gdybym przestała mówić. Więc mówię.
O Modlitwę za mnie do Pana Boga naszego...
Mojżesz przestaje zwijać się w przedśmiertnych spazmach. Rozdarcie w niebie się powiększa, światłość jest wszędzie.
Amen.
Kończę modlitwę. Czuję, jak nasze ciało znika. Nasze siedem ust znika.
Jesteśmy czystą antymaterią w świecie materii, moje maleńkie.
Jesteśmy Bestią, a liczbą Bestii jest sześćset sześćdziesiąt sześć, maleńka. Pamiętaj.
Umieram, chociaż rana została śmiertelnie wyleczona.
Zostaję antymaterią w świecie materii.
Ono nie umarło. Wyszło z ziemi, a niebiosa po raz kolejny rozerwał krzyk.
Śmieję się, mimo że jestem tylko antymaterią w świecie materii.
Nie będzie łatwo. Krew i ciemność idą wraz ze mną.
Z nieba nadchodzą Oni.
Antymateria pochłania materię. Żywi się jej zapachem, czcią i dobrem.
Czyjś głos nieziemski.
Szukam źródła. Pali miłosiernie świątynię mego ducha, w której zamieszkał Smok.
Głos nieziemski nadchodzi. Czuję, jak ziemia drży pod drobnymi krokami.
Niewiasta patrzy na mnie i podaje w swych rękach wodę.
Szepcze nieziemskim głosem.
I kto odczuwa pragnienie, niech przyjdzie,
kto chce, niech wody życia darmo zaczerpnie.
Pustka.
Jeden głos nieziemski pięknej Oblubienicy.
Przyjdź.
Więc idę.

blaidd

[Oro, ja już pisałam w privie, co myślę, pozwolę sobie przekształcić nieco to, co czytałaś i skopiować tutaj. A pytania pozostają aktualne Wink

:]

O Boziu... Ori, to jest porażające. A jeszcze puściłam sobie tego Bregovica z Arizony Dream, leci piosenka zaczynająca się od dziwnych dźwięków, wycia psa w tle, a tu taki tekst... W którymś momencie jęknęłam z przejęcia i się skrzywiłam. A przy takich tekstach krzywię się wtedy, kiedy one nieźle na mnie oddziałują.
Bo wiesz, Apokalipsa nie wszystkim się spodoba, nie wszyscy lubią czytać o krwi, tak jak to było przy Sawyerze Remowym i myślę, że w Chamsinie też (p.: komentarz Nati). Ale ja jestem ZA! Lubię taki realizm, a krew dodaje niepokoju, cielesności, koloru, aż czuję taki dziwny zapach...
Jakoś tak skojarzyło mi się z... Dzieckiem Rosemary? Omenem...
Brrr, straszne... Ach - i jeszcze trochę z Pasją, szczególnie z panią Rosalindą Celentano, która grała Szatana.
To naprawdę moje utwory natchnęły Cię do Apokalipsy? Hm. Fascynujące zjawisko.

Jest mocne. Mną Apokalipsa wstrząsnęła i nie zniknie łatwo z pamięci.