Deszcz

Joan P.

Tak mnie naszło. Pierwsze tego typu, więc nie bić za mocno proszę

Pada. Dziwne. Zimą, czyli praktycznie przez większą część roku szkolnego nie padało.
Krople uderzają o chodnik, jezdnię, szyby, budkę przystanku, plastikowy kaptur i okulary. Ciekawe, w jakim stanie będą książki po powrocie do domu.
Ulica pływa; nie można zbliżyć się do krawędzi chodnika, chyba że ma się ochotę na szybki prysznic.
W takich chwilach poza myśleniem o tym, kiedy wreszcie, do cieżkiej cholery, przyjedzie pekaes i o ile się spóźni i czemu nie mam pięniędzy, żeby pójść do Telepizzy, głowę zaprzątają też nie tak stare wspomnienia.
Nie pamiętam deszczu w Białogardzie czy Gdańsku. Ale w Warszawie, Józefosławiu, Piasecznie, Dobrowie i Chylicach pada tak samo, inne są obiekty, w które krople uderzają.
Kap, kap, kap. Jedne po drugiej, wiele na raz – czy ludziom nigdy to się nie nudzi?
O, przyjeżdża pekaes. Cholera, nie mój. Do Głoskowa. A mnie do Głoskowa bynajmniej się nie pali.
Krople spadają po plastikowej pelerynie, buty już przemokły, a razem z nimi skarpetki. Ciężarówki przejeżdzają obok, przy okazji rozchlapując wodę na wszystkie strony. Jak leciało to, co śpiewałam z Oleśką? Tyle deszczu w całym mieście, nie widziałeś tego jeszcze, popatrz, o, popatrz. Dziurawymi ulicami jadą tiry za tirami...
Dość sentymentów. Grzywka mi zmokła i opada na równie mokre okulary, przez które już prawie nic nie widać.
Kap, kap, kap. Krople wlatują przez wybitą szybę przystanku. Na ławce nijak usiąść, bo mokra, o słup też się nie oprę. Jedzie wreszcie czy nie?
Nie, nie jedzie. A zdążyły już przehechać dwa autobusy.
Szkoda, że mnie już matka albo dziadek nie odprowadzają – byłoby z kim porozmawiać i jakoś zabić czas.
Jak leciało Fading like a flower? A, już pamiętam.
Fading like a rose
Fading like a rose
Beaten by the storm
Talking to myself
Getting washed by the rain
It's such a cold cold town
Oh, it's such a cold cold town
Nadal pada.
Przemarzłam, przemokłam i mam dość czekania na ten cholerny peakes.
Pieszo nie pójdę na pewno. Za daleko.
Kap, kap, kap. Znów to samo. Powinien już przyjechać, ale jak zwykle się spóźnia.
Ale jeśli w końcu przyjedzie – co, jak czeka w nim Anka? Znowu? Nie mam dzisiaj ochoty na wyblakłe twarze z przeszłości. Dobrze, że chociaż Justa nie jeździ peakesem, a Kara się wyprowadziła.
Every time I see you oh I try to hide away...
Coś niebieskiego przemknęło za zakrętem. To już? Nie, niebieski podjeżdża bliżej i nawet nie zatrzymuje się przy przystanku. Więc do Polkoloru.
A może jednak pójść pieszo? Jeśli się dobrze zastanowić, już bym mogła być w domu.
Ale nie. Sterczę tu i czekam na notorycznie spóźniający się peakes i moknę.
Jezu, jak ja nie cierpię tej... gminy? W końcu Piaseczno to nie miasto. W każdym razie kończyłam tu podstawówkę. I nie wspominam tego najlepiej.
I will try, I just need a little time
To get your face right out my mind
To see the world through different eyes
Ile może się spóźniać ten przeklęty peakes? Wiem, dziesięć minut to niezbyt długo, ale pada jak z cebra. Wiadro wody co rusz wylewa mi się na głowę. Czasami nienawidzę swojego życia.
Tell me why
When I scream there's no reply
When I reach there's nothing to find
When I sleep I break down and cry
Znowu coś niebieskiego. Tym razem to na pewno peakes. Zatrzymał się na światłach. Czy on nigdy nie może zdążyć przed czerwonym? Wreszcie rusza. O ile się orientuję, obok kierownicy wisi błogosławiona tabliczka ''Julianów – Bobrowiec''. Jedyny autobus zatrzymujący się w Józefosławiu.
Wsiadam, pokazuję kierowcy bilet miesięczny, i szukam wolnego miejsca. Anka jest. Niestety.
Every time I see you...

Zaheel

Nie wiem jaki miałaś zamysł Joan pisząc ten utrór, ale na moje ślepe oko wyszło jednak sentymentalnie. Niby broni sie przed tymi wszytskimi wspomnieniami, ale jakoś nie moze uciec przed nimi. A jednocześnie takie realistyczne. Mimo wszytsko pokazuje to czego naprawde chcesz. Szczególnie ostatnie słowo...

Kira

Przyznam, że spojrzenie na autora tekstu wprawiło mnie, nie wiedzieć czemu, w lekkie zdumienie, nie mniej jednak Twoja... refleksja przypadła mi do gustu - zwłaszcza jej pierwsza część. To niesamowite jak wiele myśli przepływa przez człowieczą główkę podczas czegoś tak pozornie prozaicznego jak oczekiwanie na autobus!

Aurora

Joan, ty przypadkiem nie czytałaś Kapuscińskiego?! WIęcej tego, a porządna księga reportażowa by się zebrała Smile

Bardzo mi sie podoba. Bardzo, a to bardzo.
Też potrafisz być czuła, chociaż tylko na swój sposób.
I naprawdę bardzo mi sie podobało. Szczególnie 'pływająca ulica'.

Remusek17

lady Jo i taki tekst
?
/ociera oczy/
musze przyznac ze mocno sentymentalny
nie spodziewałem sie Very Happy

Hec

Whooaa?
Wiesz, Dżoan, po kim jak po kim, ale po tobie nie spodziewałam się tekstu liryczno-sentymentalnego...i to było bardzo nierozważne z mojej strony, bo wyszedł ci świetnie.
Masz coś takiego w ręcę, coś takiego cholernie stanowczego, nie wiem, może to przez to, że znam twój charakter trochę?
Ale nie. We wszystkim co piszesz, nawet w postach, jest dziwna pewność, jakbyś zamachiwała się czymś ciężkim i ostrym, na każdego, kto tylko bedzie chciał słuchać. Zawze kiedy czytam coś, co napisałaś, odnoszę wrażenie, że dla ciebie nie istnieje coś takiego jak kompromis. I dobrze.
Podobało mi się, nawet bardzo. Podoba mi się sposób, w jaki opisujesz świat, który widzisz- nie ma u ciebie ozdobników i patosu, żadnych wydumanych określeń- wszystko jest bardzo surowe.
I nie mogę przestać myśleć o tym, co też będziesz potrafiła zrobić ze swoim piórem za parę lat, jeśli tylko nie przestaniesz pisać.

Joan P.

Hekate

Taaak, w tym faktycznie coś jest. Moja pierwsza refleksja - cholera, Joan kawał postępu zrobiła od czasu swoich pierwszych tworów. To już na blogu widać, a tu najzwyczajniej dostałam postępem w mordę Wink

I w iście masochistyczny sposób jestem z tego powodu zadowolona.

Już chyba Hecanna zauważyła to, że piszesz o rzeczywistości bez umilających ozdobników. To ciekawe, chyba dobrze, że poszłaś w tę stronę, bo ci podpasowało. I fajnie, że w czasie teraźniejszym.
Czy to sentymentalne jest? Ja tego tak nie odebrałam, dla mnie ma raczej posmak gorzkawy.

Co do usterek technicznych :

Lora

Bardzo mi się podobało, Jo. Miałam to skomentować już wcześniej, ale w końcu wyleciało mi z głowy.
Świetne opisy. Bez poetyckich ozdobników, wyszukanych porównań, metafor, które niewprawną ręką brzmią po prostu śmiesznie; jednocześnie dużo widzisz i dużo zapamiętujesz.
Spróbowałam odsunąć treść od ciebie i potraktować bohatera jako zwykłego, nieznanego sobie; i wyraźnie mam przed oczyma jego zarys. To dobrze.
Jak już ktoś powiedział: nie boisz się wulgaryzmów, prostego i ostrego przedstawienia świata.
Naprawdę cholernie, cholernie dobra miniaturka - jak na moje standardy.

pozdrawiam burzowo, a jak przestaniesz pisać, to osobiście glanem na miotle pogonię.
;)

Remusek17

postep jest
i to jaki Very Happy

Natalia Lupin

Na mnie całość zrobiła wrażenie opowieści zapętlonej. Wciąż to samo, te same lub podobne myśli, ale jednak posuwamy się do przodu i nawet nie zauważamy, kiedy coś się zmienia. Tekst jest twardy i mocny, ale wyraża- jak już dziewczyny rzekły- sentymenty. To nie przeszkadza, wręcz przeciwnie Smile

Remusek17

lubie zapetlone lady Nat
sam podobnie pisze jesli chodzi o zaplatanie
wiem wiec z czego to wynika Very Happy