Harry Potter and the Deathly Hallows

smagliczka

Komuś avatarka?
Rozwaliło mnie to! Very Happy

Kira

Łoto link do czata z Rowling:

[link widoczny dla zalogowanych]

Miłego czytania ^^

Maggie

Boski avatarek. Mogę zaklepać? Albo jeszcze lepiej - wszyscy je sobie przyklejmy! Smile

Lora

Aurora

Lora, dokładnie do tego samego chciałam wkleić link XD Czytałam nieuważnie - tych dzieci to ile wyszło?! 9, plus jedno w brzuchu?! Very Happy

Lora

Nath

No właśnie się natknęłam na to i przeczytałam. Już się pogubiłam ile było tych dzieciaków Razz

A zapewne będzie sporo więcej niż jest!

Dziś skończyłam czytać 7 część. Mam mieszane uczucia. Nawet nie wiem co powidzieć...

Maggie

Potter family, pięknie! I jak patriarchalnie! Miodzio! Wink

*kwiczy*

Lora

Nath

To jakieś takie totalnie nie Remusowate zachowanie. Jestem w stanie zrozumieć wybuch złości, nawet najspokojniejszemu i najbardziej opanowanemu człowiekowi mogą puścić nerwy. Ale to że żeby zostawić ciężarną żonę...no to to już przesada! On by tak nie zrobił! Nie on.
Co ona z nim zrobiła ta Rowling?!!

smagliczka

Ja szukałam wytłumaczenia dla takiego właśnie zachowania. I, hymmm... próbowałam się postawić w Remusa położeniu i zrozumieć. Jeśli spojrzeć na to z nieco innej strony, takiej, że "mężczyźni idą na wojnę, a kobiety z dziećmi zostają w domu - bezpieczne" - to zachowanie Remusa nie było by zwyczajną ucieczką, ale sposobem na ochronę najbliższych. Dorzucić do tego należy poczucie winy... W końcu "pozwolił" się poślubić, a uważa się za potwora i cały czas boi się skrzywdzić kogoś, kogo kocha. Odsunięcie się może traktować za najlepszy sposób na ochronę tego kogoś - przed sobą samym i przed śmierciożercami (zapewnie mieli oni chrapkę na upolowanie wilkołaka - zdrajcy ciemnej strony, który powinien był współpracować z nimi, a działał dla Zakonu. Poza tym, Remus zobaczył już pewnie, że Tonks jest na celowniku z jego właśnie powodu).

Nie sądzę, by to była ucieczka od obowiązku i miłości. Strach przed odpowiedzialnością za rodzinę.
Rozumiem rozpacz Remusa i jego obawę o nienarodzone dziecko, że będzie podobne do niego, i podobnie będzie cierpieć, jeśli odziedziczyło wilcze cechy. W tym rozdziale wyłania mi się obraz Remusa z cholernie niskim poczuciem wartości, wręcz nienawidzącym samego siebie. Ale... czy w głębi taki właśnie nie był?
Nigdy nie akceptował tego, CZYM jest - sam przecież mówił tak o sobie. Był "czymś". Był bestią. I w słowach, które mówi do Harry'ego widać wyraźnie to wyobcowanie, nienawiść do siebie, strach o innych.

Vassir

No, jak ja to przeczytałam, to tak, jakbym patrzyła na kiepski fanfick...
Tak w ogóle, to najpierw dotarłam do angielskiej wersji, ale że po angielsku rozumiem piąte przez dziesiąte, to szukałam tłumaczeń. Mam juz całe tłumaczenie na wordzie więc jak na razie w wolnym czasie sobie czytam... Utknęłam na 18 rozdziale, choć rzecz jasna juz znam nie tylko zakończenie i kto umarł/ kto przeżył, ale i ten epilog... Very Happy

Epilog... Mój Boże.
Jak na razie to zaczynam się poważnie zastanawiać co strzeliło Rowling do głowy, by pokazać swoich bohaterów takich nie kanonowych... Herma non stop płacze, Remus... co za przekręt... (do Rona nic nie mam, jego nigdy nie dażyłam sympatią) i Severus, co się okazał być dobrym, a już miałam nadzieję, że będzie inaczej... Ona J.K.R pozabijała WSZYSTKICH których lubiłam, a zachowała przy życiu tych, na których najmniej mi zależało.... Buuuuuuuuuuuuuuuuuu!!!!!!!Najbardziej to mi szkoda Sevcia, Remusa... Głupie to. Głupie ;(
Uff. Jak przeczytam całość to będę miała więcej do powiedzenia, jak na razie, jestem przerażona. Ta plakietka całkowicie odpowiada moim myślom i odczuciom.

Kira

Ech, Smag... Twoje wypowiedzi zawsze działają na mój mózg pobudzająco Razz

Już jakoś przeżyłam scenę Harry - Lunatyk i wydałam o niej pospieszną opinię, a tu proszę - trzeba mi nad wszystkim zastanowić się jeszcze raz.

No to a więc.

Masz chyba rację, jeśli chodzi o możliwość zrozumienia postawy Remusa i bardzo dobrze ją wyjaśniłaś. Teraz, jak o tym pomyślę, to również zaczynam odbierać tę scenę jako do pewnego stopnia, niewielkiego, ale zawsze, kanoniczną. Nie zmienia to jednak faktu, że osobiście mnie taki Remus nie leży. Być może jestem naiwna, być może za bardzo przyzwyczaiłam się do Lupina III-tomowego, nie wiem. Ale ten Remus to nie jest mój Remus. Już nie. Za bardzo przekroczył swoim zachowaniem pewną barierę.

Co do Harry'ego, to prawie do mnie, zszokowanej zachowaniem Lupina, nie dotarł w tej scenie. Dopiero teraz, dzięki tym cytatom, zrozumiałam jakim był dupkiem. Ale tak to już z tym chłopakiem jest w tym tomie - raz rozumuje lepiej i szybciej niż niejeden dorosły, a raz wyciąga idiotyczne, pochopne wnioski i absolutnie nie jest w stanie przyjąć innego punktu widzenia niż swój własny. To mu jeszcze z dziecięctwa zostało Wink

Aurora

Ja tu widzę strasznie dużo ludzi-nie-znoszących-Harry'ego-Pottera.
To, co napisała SMagliczka, jest bardzo mądre, psychologiczne etc., etc., ale, bez urazy:

czy którakolwiek z was od razu by przewidziała, że takie są motywy Remusa a nie inne?
Może ja jestem jakaś niejakaś, rozumowania ludzkiego nie rozumiem, ale przypuszczam, że szybciej bym zareagowała tak, jak Harry - przepraszam, ja do wniosków Smagliczki doszłam po 4krotnym przeczytaniu sceny.
I tutaj proponuję przyjąć punkt widzenia Harry'ego - dzieciaka, który nie pamięta swoich rodziców. Idealizuje, powiedzmy, 'instytucję' rodziców, bo praktycznie nigdy ich nie miał. Wie, jak to jest, żyć bez rodziców. Bez ojca. Bo co, jeśli Remus umarłby na tej 'wycieczce' z Trójcą? No, co? A potem Tonks by opowiadała Teddy'emu, jakiego to miał dzielnego tatusia, co ratował świat? A jeśli Teddy by zapytał, dlaczego ratował świat, zamiast być z nimi? Albo ktoś równie przyjemny w obyciu jak Severus (nie łudźmy się, Severus nie był SuperCudownyOchAch! i zawsze trafi się kilku takich ludzi) i wyłożył prawdę (semiprawdę, prawdę subiektywną), że jego tatuś - WILKOŁAK! Teddy, ciesz się i dziękuj Merlinowi, że nie zaraził ciebie i twojej matki! - stchórzył, zostawił swoją rodzinę, no i co, że ratował świat?

Nie wiem, może zamotałam. Po prostu, nie wszyscy są geniuszami psychologii i Harry już wiele razy wcześniej udowadniał, że takowym geniuszem nie jest. Jego rozumowanie jest proste - Lupin ma zostać z rodziną, bo największa tragedia, jaka może spotkać to nienarodzone dziecko, to brak rodziców.
Co i tak nie uchroniło małego Lupina od zostania sierotą. Co jest wielkim świństwem ze strony JKR.
Ale zachowanie Harry'ego i jego 'argumenty' pozwoliły pocieszyć się przez jakiś czas Remusowi szczęściem. Tak, umarł. Kto wie, czy nie umarłby także idąc z Trójcą - a wtedy musiałby żyć z wyrzutami sumienia, że zostawił kogoś, kto go kocha - dla jego dobra, ale skrzywdził w inny sposób te osoby i to nienarodzone maleństwo.

Dobra, kończę, po prostu wyłożyłam swój punkt widzenia. Próbowałam raczej wczuć się w Harry'ego, którego TAK LUBIĘ, który w 7 wydoroślał, chociaż w całkiem nieoczekiwany jak dla mnie sposób. Liczyłam na wielkie, wspaniałe widowisko, pełne walki, krwi, zaklęć. A on poszedł i dał się zabić. I tyle. To miało być przesłanie tej książki - miłość zwycięży. I Harry sobie żyje praktycznie tą miłością, to jest dla niego ważne.

Nie umiem dokładnie i zrozumiale określić, o co mi chodzi, przepraszam.

Hekate

Nie gówniarza w twarz, Smagliczko moja ty, to nie tak!
Ta scena jest ciekawa przede wszystkim dlatego, że pokazuje dwóch MĘŻCZYZN (i owszem!), dwie RÓWNOWAŻNE osobowości w KONFLIKCIE. I tu nie jest ważne kto ma rację, jak w ogóle można rozpatrywać rację w tak krańcowym momencie "historycznym"??? Ważna jest to, że zmieniają się relacje: już nie nauczyciel/uczeń, ale towarzysze broni.

Wojna to przeraźliwie szybkie dojrzewanie. I powiem szczerze, że ani mnie Remus nie zdziwił (moim zdaniem taka reakcja wcale go nie dyskredytuje, wręcz przeciwnie! ta postać w tym momencie staje się prawdziwsza!), ani Harry nie zbulwersował.

Najgorsze jest to, że w tym wypadku nie ma jednoznacznego, prawidłowego rozwiązania...