Pan i pani Lupin

blaidd

Smag! Ja mówię tylko i wyłącznie z francuska: [Lipę] - z francusko-germańskim u umlaut, czyli czymś pomiędzy 'u' a 'i'. Uwielbiam tę literkę/głoskę.
Dokładnie tak, jak mówiło się na Arsene'a.
Vassir też uznaje tylko tę wersję.

Co jak dla mnie nie znaczy, że Remus jest Francuzem, ani innym Frankofonem.
Mój Remus zawsze był Walijczykiem. Walia to czarowna kraina.

I tak, Tril - dla mnie jego rodzice też zawsze byli zupełnie normalni.

smagliczka

Co to znaczy "zupełnie normalni" ?

Trilby

znaczy ze nie byli jakos specjalnie uduchowieni ani wyrozniajacy sie z tlumu w jakis sposob typu 'wielki artysta' 'zwariowana lekko wiedzma acz o zlotym sercu' czy jakeistam. bez opisow w rodzaju 'kocham mleko waniliowe z lekka nuta cynamonu oraz dlugie jesienne wieczory'. to jest dla mnei szczyt grafomanii Wink

smagliczka

Hihi.
Ale ja lubię mleko z lekką nutką cynamonu oraz długie jesienne wieczory.
Jetsem Mary Sue!!! Razz

Cóż, też mi się wydaje, że rodzice Remusa byli całkiem zwyczajnymi ludźmi.
Lupina nigdy nie czytałam z francuska (wychodząc z założenia, że jeśli nawet coś tam ma z Francuzami wspólnego, to jego rodzina zmieniła wymowę nazwiska już dawno - na angielsko brzmiącą).

Och, i widzę, że Blaidi też Remusa z Walią kojarzy.
Choć muszę przyznać, że ja mam jeszcze wizję Remusa pochodzącego z ubogich przedmieść Yorku.
Ale w zasadzie te wizje nie muszą się kłócić, bo może być Walijczykiem z krwi - po przodkach- kótry na skutek różnych życowych migracji rodzinnych urodził się w Yorku.
(ale Remus ma taką Walię w duszy - jak dla mnie Wink

).

Kot

Ja bym powiedziała, że on jest 100% Anglikiem.

blaidd

Trilby

blaidi, jak ty to pieknie ujelas. z ta normalnoscia Wink

a ze sfrustrowany to tez sie zgadzam. i bezsilny. a z tym mlekiem waniliowym itd, to moim zdaniem kanonowy remus tego nie ma - ale jest generalnie takim bohaterem ktory nasuwa takie skojarzenie.

nie wiem on w sobie po prostu cos z wloczykija tez ma!

smagliczka

No nie gadaj, Tril!
Włóczykij to moja ulubiona postać z Muminków!!! Mr. Green

Pąmiętam, że żadne z dzieciaków nie potrafiło zrozumieć mojej ewidentnej miłości do Włóczykija, wszystkie moje koleżanki kochały raczej Muminka, no niekótre też delikatną cud-Pannę Migotkę (za totalną naiwność chyba Razz

).

I nikt nie potrafił zrozumieć, dlaczego fascynuje mnie jakiś tajemniczy koleś z fajką, bezdomny obieżyświat, który pojawia się zupełnie nagle, znikąd, wygłasza kilka - co ciekasze mądrych i refleksyjnych - kwestii, pouśmiecha się kącikiem ust, zagra na harmonijce i złowi kilka ryb, które usmaży na ognisku, po czym znika, równie nagle i niespodziwanie jak się pojawił (z pewnością biega po jakichś wzgórzach, ciesząc się wolnością jak... jak to Włóczykij).

Włóczykij to jakiś taki typ z pogranicza - tkwi zarówno w moim* Remusie jak i w Aragornie Mr. Green

- wszystkie trzy to takie stwory, co mają bezkresne przestrzenie w duszy, kórych nie sposób ogarnąć, tym bardziej skurczyć.

*mój Remus niezaprzeczalnie posiada łagodnosć, solidność, siłę i koleżeńskość, sęk w tym, że posiada też - jak każdy człowiek - słabości, zwątpienia, bywa niepewny, czasami wyobcowany, przygnębiony, innym razem kąśliwy, nie umie zapomieć, ale nie jest pamiętliwy, bo gdyby był, musiałby umieć nienawidzić - a tego również nie umie.

(chyba zboczyłam z tematu, o ja zboczona!)
/offtop

A jaki Włóczykij ma piękny głos!
I trzeba rzeczywiście pomału wracać do meritum. O Remusie dyskutujemy w innym temacie.
Uszanowanie,
MB

Taa jest! Pani Moderator!